Alle inzendingen over onstuitbare

op zijn toonhoogte, daaruit z’n zingeving beleeft deze beschouwing maakt mij transparant ontleen de zwaartekracht om gedane zaken opnieuw te leven, ontleen de macht een zuivere toon te slaan, misschien de opmaat als definitief partituur, ethiek zonder winstbejag, waarin alles eindigt en begint bij de realiteit als onderdeel van de onstuitbare…

De natuur heeft ons lente en leven beloofd bloemrijk getuigenis van onstuitbaar verlangen maar met doodsbleek gebogen hoofd zien ze de bui al hangen...…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

ontkleed van wat ik waarde gaf bevrijdt verlangen zich in vrije val terug naar waar de moeder mij mijn oorsprong gaf opnieuw geborgen in haar schoot hartslag in harmonie met ademweg laat ik los en geef me over tot ik voel dat zij mijn adem haalt…

als een witte zee danst ze golvend door mijn blik klinkt haar speelse melodie zo wijd ik horen kan onstuitbaar dompel ik mij in haar pure pracht kijk en luister en geniet…

Het libido van de man, is onstuitbaar, on- beteugelbaar en onaantastbaar. Echter zou dit tomeloos beperkt moeten worden, gezien het onlogische misbruik van ditzelfde libido. Het leven is meer dan... .libido.…

een flinterdun laagje vernis product van mijn verstand vormt een zwakke bescherming emoties vreten het aan onverwacht en onstuitbaar barsten ze uit in tranen in woorden in kleur in slapeloze uren…

De onstuitbare gang der dingen Laat zich toch niet ergens tussen dwingen, Dat gaat toch wringen. Maar intussen Is het wel ondertussen.…

Mijn vrouw laat mij niet meer met rust De hormonen gieren door haar lijf Opgewonden als een sexy wijf Word ik belaagd door haar onstuitbare lust Is dat niet wat iedere man wil? Een gewillige vrouw aan de pil!…

in het kluwen van liefde omhels ik je hart onstuitbaar verlangen bezorgt mij de kracht om te zijn wie ik ben wat ik wil zijn gewoon als een lied één enkel refrein dat breekt met zichzelf bevrijd in verlangen zoekt naar het zijn in het lied van je hart…

Prinses met je droomogen Toen ik het licht zag dat je omgaf je glimlach het monotone grijs van mijn wolken brak je schoonheid mijn bloed liet ruisen als een witte branding van pure extase heeft zich in mij onstuitbaar de passiebloem ontvouwd…

Op woensdag steeds dezelfde situatie, Onstuitbaar komt de donderdag eraan. Ik moet vandaag weer aan het rijmen gaan, Maar als ik later dan het resultaat zie…. Wat ooit begon op een gedichtendag Verandert later dan in zelfbeklag.…

in de kluwen van liefde omhels ik jouw hart onstuitbaar verlangen bezorg mij de kracht om te zijn wie ik ben wat ik wil wezen gewoon..als een lied één enkel refrein dat breekt met zichzelf bevrijd in verlangen zoekt naar het zijn het lied van jouw hart…

Prinses met je droomogen Ik zag het licht dat je omgaf je glimlach die het monotone grijs van mijn wolken brak Je schoonheid liet mijn bloed ruisen als een witte branding van pure extase Je hebt in mij onstuitbaar de liefdesbloem ontvouwd…

ze zegt het met een kus zo fluisterstil dat niemand weet wie zij was of is dat spreekt zij later uit een foto moet nog gemaakt zij stuurt dat zelf in een gedicht dat raakt het landschap trekt de hemel onstuitbaar aan met windkracht twaalf het doet de luchten vluchten wolkensluiers van de maan…

de rivier kolkend en woest als een wild dier kronkelend door het landschap gedachten kolkend en woest verraderlijk onstuitbaar als de rivier onberekenbaar onbereikbaar onbetrouwbaar stromend naar een waterval van kolkende emoties neerstortend in een onpeilbare diepte…

Torenhoge muren Onstuitbaar verdriet Beklemd tussen twee vuren Het gevoel hypocriet Diepe valkuilen Bewust bedriegen Schaamte doet schuilen Verlangen doet liegen Irrationele uitleg Ongecontroleerde razernij Vluchten is de uitweg Een einde aan tobberij…

ik kijk naar buiten en luister naar de stille schreeuw van alles, zie de onstuitbare wil van alle dingen die gebeuren. alles gaat altijd maar door, zoals pijn en ergens de regen. ---------------…

De drang naar zee onstuitbaar en water trekt aan het oog voorbij.…

we voeren van het grote eiland naar het kleine in het begrensde landschap van de boot toe, lach nou, zei ze vanachter de camera sieraden bungelden onstuitbaar mee zijn verre glimlach wrong zich stroperig naar buiten hij keek door het raam opdoemende rotsen weerkaatsten zijn blik hij deed de ogen dicht…

er waren de dagen van grote gebaren van nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van minnen en haten tot dood er op volgt of eeuwig en altijd van nooit meer een ander maar leven gaat verder onstuitbaar en dom nu zijn het de uren voorzichtig genoten want elke minuut is een teken van…

Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos, onstuitbaar……

Een snik, een traan, een waterval, onstuitbaar verdriet, het besef, dringt tot me door, jij begrijpt me niet....…

Vogelboventonen vertellen dat iets prils zich onstuitbaar manifesteert, zingend zaad de mensen zonnig betovert: tot paradijselijke bewoners. Vieren wij waar het allemaal om begonnen is, en teruggekeerd aan de arm van Marsman: 'op meeslepende wijs!'…

Meer dan één goede leugen heb ik als belofte niet nodig Verder zoeken lijkt zo zinloos verder vragen overbodig Vragen die als aanval onstuitbaar gestaakt zoeken gaan verwijten Die met zelfbedrog openbaar of ongesteld zullen spijten Want de leugen is slechts een smoes en de vraag allang stelling gebleken Maar ik leef nog liever deze roes…

De leegte in je ogen Toont de inhoud van je ziel Die, geruisloos verdronken In de rivier van jouw heden, Je ver weg voert van mij, Onstuitbaar onbereikbaar Voor de herinnering Aan ons kolkend verleden.…

Een onstuitbare poliep hielp Malatesta** aan de centen. Florence Hoe kalmer de Arno, hoe bruisender haar beelden: Neptunus dampt in 't sop, de stad baadt in het verleden! Ravenna Niets uiterlijks beroert de stad. De dood leeft voort in tomben.…

ze zouden hem vinden temidden van al die andere fabelwezens een lang verblijf in de duisternis deed hen het licht vergeten levens getekend door gemis ze wandelden in de voetsporen van onstuitbare weemoedige gedachten…

uit het vlakke land naar de eerste heuvels in een mistige verte later bergen met de hardheid van het dagelijks bestaan ben het pad gegaan van duizend voeten in het zoeken naar een waan heb mezelf zien veranderen van luisteren naar fluisteren tot de waterval van woorden kwam onstuitbaar stroomt de schat die ik mijn leven lang…

er waren de jaren van eeuwig en immer met grote gebaren de nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van maanden en weken diep minnen en haten tot dood er op volgt maar de dagen gaan verder onstuitbaar en dom het zijn nu de uren voorzichtig genoten want alle minuten zijn tekens van eind…