Alle inzendingen over onweerswolken

Grijs-zwart geladen naderen onweerswolken vol water en vuur!…

God, u bent de heldere hemel, waarin ook onweerswolken drijven. God, u bent het ongeschreven boek, waarin ik mijn verhalen schrijf. God, ik geloof, dat we zelf die witte doeken zijn, dat ik zowel zon als onweerswolken ben, dat we onze eigen hel en hemel maken.…

Ook angstwekkende gedachten, die op onweerswolken lijken, drijven opgelucht voorbij.…

Zon en Maan lachen elkaar toe Pluis en Roos buigen hun hoofdjes op het ritme van de wind ik, onweerswolk, kijk afkeurend toe hoe kunnen zij lachen terwijl mijn hart in tweeën is gescheurd had ik je maar geloofd dan konden we nu samen verzilveren met de lelies…

Als onweerswolken Vol donder en bliksem, Dreigend zwart getooid met Verraderlijk zilveren rand, Jagen oncontroleerbare Gedachten door mijn brein - Ze gaan er met mijzelf vandoor, Zonder dat ik ook maar een moment Boven mezelf word uitgetild - Gedachten jagen, Gedachten jagen, En laten mij dingen doen Die ik van mijn leven…

Alles ging nog kleurrijk soepel toen we nog regenboogden boven schaduwen van alledag maar nu de zware regen ons landschap teistert zit jij veilig verscholen achter je onweerswolk laat toch je zon weer schijnen verwen mijn koude huid met je warme liefdesgloed zodat de kille winter toch langzaam zal verdwijnen kijk diep in mijn ogen…

De regenboog hoog verheven tussen onweerswolken en stralende zon geweven adembenemend in immense schoonheid Gods belofte van trouw en goedheid aan het begin van schitterende kleuren herinnert Hij de oorsprong van dit gebeuren watermassa’s die alle leven deed verdwijnen doch in een ark redde Hij Noach en de zijnen een gezworen belofte: in…

Laten we gaan Een andere weg inslaan Samen hier weg van lopen Het steile het pad van de hoop omhooggekropen Uitgeput ten einde raad aangekomen op de berg waar de eewige liefde gevonden wordt De gitzwarte onweerswolken van pijn en verdriet worden opgelost door oneindig veel stralen van warmte en licht Liefde is ook werken, elkaar over…

Ik loof de Heer voor de lange, zonnige zomerdagen 't blauwe zwerk en de zon als een gouden medaillon wiens zuivere glans ieder liefhebbend hart mocht dragen ik loof de Heer om de lange, zonnige zomerdagen met 'n onweerswolk of regenvlaag die durfde plagen voor een zomer die reeds vroeg in de lente begon ik loof de Heer voor de lange, zonnige zomerdagen…

tafeltjes gezet met parasols versierd met kleurige lampionnen en worden door jong en oud heel druk bezet de strijd om het virus is eindelijk overwonnen na een lange lockdown is het hunkeren naar verzet de zomerfeesten zijn weer begonnen in de parken zijn stoelen en tafeltjes gezet op een bebloemd podium wordt vrolijk gezongen tot plots een onweerswolk…

Op onze koers verscheen worp van het noorderlicht een medaillon tegen de onweerswolken en begon te stralen als gedolven marmersteen uit Connemara: groen met daardoorheen opalen regen, boog die welfde, won aan gloed van blauw, een purperpoort, een bron van geel, oranje en dieprood inéén.…

Onweerswolken.…

dijken en onvermoeibaar waait de westenwind de Schelde schuimt zover het oog kan reiken op akkers groeien suikerbiet en bint gebeier echoot als ontstemde woorden de doping maakt een mens niet doopsgezind wee zij die hier de zondagsrust vermoorden ze draaien eeuwig rondjes om de kerk de zware straf des Heren voor ontspoorden er dagen onweerswolken…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

met mijn ogen volg ik de ritmische beweging van voorttrekkende zware donkere onweerswolken die boven mijn hoofd lijken samen te kolken in een vorm van noodgedwongen overleving op mijn hoofd voel ik reeds neervallende regen grote en kleine druppels koud en nat mijn tijd zit er op, heb het hier wel gehad tracht mij moeizaam voorwaarts naar huis…

Er zijn zo van die dagen met donkere onweerswolken boven je hoofd. Niets kan je nog behagen. Nare gedachten van elke realiteit beroofd. Op dat ogenblik heeft niets nog zin. Zelfs een stralende zon kan je niet bekoren. Futloos, geen einde, geen begin. Je voelt je machteloos en verloren. Het denken is niet te stoppen.…

nacht regenplassen, als kind waren we er blij om met onze laarzen aan sprongen we in stilstaand water maar nu de tijd het getij in beweging heeft gezet is er van het kinderlijke hart niets meer over dan een roestige klok die almaar vraagt om genade want het geweten heeft niet stil gelegen tijdens de donkere nachten in de gevangeniscel onweerswolken…

zingen tranen aan de binnenkant zijn zij gewoon geen steeds verdriet of weifelend rijp uit (z)onweerswolken op bergen en dalen van je gemoed? zijn't waterdruppels zonder richting stroompjes van een andere lichting, die vloeien aan een laag debiet?…

een stormwind zat achter een onweerswolk te gluren en rukte van te hoog onze broze liefdeskroon. in duizenden stukjes werd ze uiteen gespat en aan lijmen… nee, geen lijm bezat die kracht.…

Zie ik onweerswolken drijven. Voel ik Haar of Hem ademen in de wind. Voel ik Zijn of Haar aanwezigheid in pijn. In het schreeuwen van een angstig kind. Hoor ik Haar stem in onmacht van macht. Voel ik Haar aanwezigheid in liefde. Liefde, in het bewust zijn in de nacht. Wanneer er niemand is die lezen kan schrijf ik.…

de zon der Liefde Zag ik achter dikke wolken, Dreigende onweerswolken schuilen! En toen stond ik, als die bloempjes, Troostloos op het veld te treuren.…

landen we in het natte gras Terwijl we in ontvlammende passie verdrinken De tuin onder ons verandert in een moeras Ik laat me voorzichtig in haar zinken Mijn hart klopt als een op hol geslagen kerkklok… De tuin verandert in een modderige draaikolk Ze verstijft op het hoogtepunt en kreunt “oh, ja… verras me” En dan, als een kortsluitende onweerswolk…

In een onweerswolk verscholen, Met de hand aan pijl en boog, Hield hij, waar ze mochten dolen, 't Minnend paartje dicht in 't oog. Blozend, knorrend op zich zelve, Keerde Lise uit 't bosje weer. Kalm was 't aan de luchtgewelven, Doch haar hartje was 't niet meer.…

De straal vervaar' u niet, Die de onweerswolk ontschiet; En beef niet voor 't gerucht, Dat klatert door de lucht; Maar zie, hoe 't hemelnat Weer bloesem, kelk en blad Verfrist, verkwikt en drenkt, En kracht en leven schenkt.…