Alle inzendingen over oorschot

. -------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten G.A. van Oorschot, Amsterdam…

Oud-Sinterklaas Van Oorschot is niet meer Al blijft men onze jeugdtv-iconen Remaken, hypen en her-hervertonen Hun stoffelijke eind komt toch ’n keer Zo wordt de tijd ook elke Sint de baas Maar goddank nooit de géést van Sinterklaas…

Rozen zijn niet zo schoon als uwe wangen, Tulpen niet als uw blote voeten teer, En in geen ogen las ik immer meer Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen. Achter ons was de eeuwigheid van de zee, Boven ons bleekte grijs de eeuwige lucht, Aan 't eenzaam strand dwaalden alleen wij twee, Er was geen ander dan het zeegerucht. Laatste dag…

Poëziekalender, Van Oorschot, 15 september 2016 gedicht van Werner Aspenström…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

Hoe ik me voel, Vraag je, hoe het Met me gaat, Wel nu, als je Het per se weten wil: Honderden heb Ik vergeven Voor wat ze Mij misdeden, voor Het aangedane verdriet - Alleen mijzelf vergeven, Dat lukt nog niet…

Regels die als Vanzelf opwellen Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij…

Voor mijn ouders Torenhoge wachters houden Dag en nacht de wacht Over dit kleine Saksische Boerenspulletje op het Drentse platteland, de plek Waar ik mijn levenslicht Aanschouw, waar ik kind word Van hen die mij ongedacht kregen; Er lag al een leven lang Achter hen, toen voor mij De reisweg begon - en ik hoor Nog het ruisen…

De kleine mensen gaan tussen de grote met het speelgoed van hun ogen. Er slapen ook zulke vette bloemen in de sloten en de takken waren zo blauw toen de maan aan de andere kant van het huis ging staan. In héél dit zacht delirium van nacht en fruit en bloem klinkt dof een weggedragen trom.…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

(voor Geert van Oorschot) Hij stootte Wolkers, Mulisch en Van der Heijden van zich af, boorde in alle drie een kris, verguisde hen tot in het graf. Reve en Hermans wist hij wel met egards binnen te halen, hij gaf ze drank en lellebel, bewierookte hen in alle talen.…

En, sterker nog, van Oorschot vroeg mij zelf om een voorschot! Geen zin, geen geld, geen fonds: moet ik soms ondergronds? P.S. Nee, dat moet niet, want gelukkig is daar Gedichten.nl! De lezer zal begrepen hebben dat bovenstaande tekst een en al autofictie is. Alleen de schrijver ‘heeft de sleutel van deze wilde parade’ (Rimbaud).…

Als de wereld Om mij heen Continue verandert - Verander ik mee Of ik wil of niet Dat lijkt op Het oog normaal Maar dat is Niet het hele verhaal, Want is het niet Eerder de leeftijd Die van ons Andere mensen maakt En ons van jeugdige Onbezonnenheid meeneemt Naar volwassenheid, Ons leert life events In bezonken wijsheid…

. -------------------------------------------------------------- uit: 'Namens de ander', Van Oorschot, Amsterdam, 2009.…

Kom mee naar buiten, zegt Nico de Haan En laat je pan- en herdersfluit maar staan Doch toonkunstschrijver Olivier Messiaen Zou met z'n patefóón naar buiten gaan Als vogelaar, voor één der laureaten Al was hij Edith Piaf en Patachou Jacques Brel en Yves Montand nog lang niet moe Hij luisterde, in 't vroege ochtenduur Naar vogelzang…