Alle inzendingen over restaureren

Kasseien blinken het dorp hangt in de regen de klokken luiden er staan steigers rond de kerk een tijd van restaureren…

Wie ooit sarcastisch durfde beweren dat men 't Gerecht slecht zou beheren deed puur aan kromspraak al is het nu zaak om eerst de stijgers te restaureren.…

De gouden koets ontbreekt op Prinsjesdag Hij zakte van ellende door zijn veren Zo’n zeven jaar duurt nog het restaureren En op de troon wacht nieuwe tegenslag Je declameert een stuk dat weer niet bekt En waar de inhoud al van is gelekt.…

het liefste zou ik je uit dromen lichten jij man in mijn verhaal mij blozend aan je op gaan biechten in onverbloemde vrouwentaal mijn bloeiend lijf seringen laten geuren bloedmooi mijn lippen verven en mijn lokken zilverwit als jij dan nog de plooien weg wil strijken dan restaureer ik dit gedicht…

ooit heb ik jou verworven toegevoegd aan mijn bezit je lijst was vaal gebutst en schraal maar het linnen had een ziel ik heb je schoongemaakt het craquelé was onherstelbaar langzaam kwam de lente terug zag je groeien na het stof van jaren uit de rook van veronachtzaamheid je bloeit als nooit tevoren in het nieuwe licht op je…

Om het luide psalmodieren niet te verleren liet hij de kerk restaureren de gemeente zingt nu luid de hele noten uit laat Juffertoren onbekommerd vibreren.…

. -------------------------------------------- Hij vluchtte voor de drukte in het westen Naar zo ’n oud krotje op het platteland, En knapte op, waarin hij was beland, Maar liet zijn euforie door mest verpesten: “Ik restaureer zo ‘n bouwval plank voor plank, Maar krijg van al die boeren stank voor dank.”…

Met lipstick en haarkam jezelf restaureren. In niets voorbij, de aarde nog aarde, de zee onbeademd, het stof mager uit je borsten schuddend, omarmend de vogels van morgen.…

in stenen bikken brand ik zonder blikken het verleden schoon door op het heden te gaan tikken bloed vloeit rood in raken als ik de dood weer tegen kom en haar herinneringen los moet laten tijd verwijlt in dromen van de mensen ik zie hun wensen die ik afneem van de steen ik restaureer maar krijg de geest niet meer gevangen…

Hopen op een wonder waarin ik niet geloof een verlenging, weer kunnen wat gewone mensen doen op gewone dagen, eten en niet verdrietig zijn Aansterken, mezelf restaureren de namen van mijn ziektes niet meer nodig hebben Alleen mijn neus is gezond zet me in mijn eigen stank ruikt waar het naar toe gaat Duiven koeren klaaglijker kauwen…

met blote handen restaureer ik de oude foto van ons huis en de kleur neemt toe een veegje speeksel verwijdert een vlek kaal de linde, bruin de beukenheg geen dahlia’s meer de rok van m’n zus bolt en vader staat pal aan de weg ik strek m’n armen, vogel met m’n mouwen de dakpannen zijn te blauw ingekleurd onder de grauwe lucht…

Er kwam een firma langs om haar te stutten, om lichaamsdeel na lichaamsdeel te restaureren tot zij weer sexy presentabel voor de wereld was. Onder woonachtigheid ging zij gebukt, onder herinnering waaraan zij vast bleef kleven en onder wijdverspreide wankelmoedigheid, die grotendeels uit zwangerzucht bestaat.…

Ik restaureer de restanten van eerdere fouten. Dit alles gaat onbewust. Ik ruim het puin, steen voor steen. Leg het fundament, totdat je bekent weer te genieten van wie je nu bent. Vel en been, Je woelige tuin. Daar ga ik weer, als architect. Ik breek de gebreken tot het afscheid. Dit alles doe ik bewust.…

De tijd van vegen, opruimen, restaureren en verder graven in de as. Er zijn recruten ingezet, soms wordt een kiek gemaakt. Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, het was berekoud, ik heb nog een munt achterover kunnen drukken, hier!…

er was geen beeld maar wel geluid ik miste de zielsinfo van je huid een bijzonder fenomeen dat als het er niet was meteen als irritante pijn gemist werd alsof er tal van dimensies ontbraken waar wij in zien en spreken altijd van alles omgaven en zo het beeld van jou bouwen en vertrouwen in steeds opnieuw herstellen en restaureren…

Een maan schemert vaal, ver en vaag vertrouwd Dan, voorbij een laatste bocht, de waterval een nevel verbergt de eeuwige diepte ik ontwaak uit die koers en even later zal stroomopwaarts, waar alles kolkte en zwiepte de tocht weer bruisen, de wind mij restaureren ik zal je kussen, weer stralen en mijn God vereren.…

Waarschijnlijk begon het heelal met een knal, die zich materialiseerde Daarbij vraagt een mens zich af of het de stem of de wind van God was alsof het Hem iets zou kunnen schelen Restaureren, herstellen in de oude stijl dat lijkt me wel wat, net zoals het idee dat menselijke cellen volzitten met onreduceerbaar complexe systemen…

Tegen 't fel azuren zwerk stond in al haar toegewijde kracht te restaureren bastion van geestelijke macht doorluchte vrucht van generaties vakmanwerk: alweer een kerk. Ik dacht die vele vrome timmerlui indachtig en zeker ook beschonken ben ik niet te diep gezonken heb ik het soms mis?…

Dat laat ik restaureren. Als 't klaar is, inviteren Wij ooms, tantes en neven. 'k Wil jachtpartijen geven. We eten voortaan ossen, Uit onze eigen bossen. We hebben ophaalbruggen, Stoelen met rechte ruggen, En hoge stenen hallen, Waar stukken kalk uit vallen.…