Alle inzendingen over sediment

Na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt land en zee hebben gegeven ontzout en verwaterd struikelend slepen door kwade dromen fascinerende mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin fossielend bos onverklaarbaar sla ik het voorhang open van motregen dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

wind speelt met geluiden zucht en fluistert giert en brult vervaagt en wakkert aan zijn stem verschilt in streekgebondenheid tornado mistral of orkaan hij legt verhalen neer in zand en wegloopduinen boekt historie als woestijn wij lezen in de sedimenten wat hij ons heeft gebracht koelt ook mij als bries vannacht…

As verzandt langzaam tot sediment Als hij wegzakt in het sentiment Van een golvende herinnering Onderweg naar de Noordpierbranding In het deinen op duinen van woelig water Valt het nu samen met later En spiegelt de zon zich als zilver aan de oppervlak Waaronder een zee van stilte zich stelt op zijn gemak.…

je basalt in zwart en blauw graniet in warmer kleuren alleen het sediment spreekt onder grote druk hoe zij het leven heeft geplukt maakt langzaamaan de kleuren los en geurt weer met de zeer geavanceerde nu technieken laat je gezicht maar zien mijn mooie vrouw de préhistorie wist al dat ik tijdloos van jou houd…

Hoe diep de afgrond Is waar langs ik Gelopen, soms geslopen Ben, kan ik van hieruit Niet zien, geen meting Mogelijk om deze diepte Te peilen en van de juiste Mijlen te voorzien, Afgrond met op de diepste Bodem een sediment van Onverwerkte emoties die Mij met alle geweld Naar beneden trekken, en zonder Mededogen naar zich toe…

Mijn geheugen voelt als korreltjes in mijn hoofd. Zij zijn zo licht dat zij vanzelf gaan zweven als door aanlandige wind licht verdoofd. De vrije vlucht duurt nochtans maar even, want in luwte geleid door kalme hand dalen zij als stof van zwangere wolken neer. Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

Verdampend door het warme licht der zon klimt zij op naar koude hoogte en klettert later naar beneden, Op warm geschenen sediment spettert dan de regen, Klaterend en ongetemd Regen die wij ten tijden van een grote droogte zo begeren Om haar vermogen Wat aarde heeft weten te conserveren Te laten groeien voor onze ogen Net zo min als de…

vergaan je drukt je lichaam tegen steen dat weet en in structuur geen enkel voorval meer vergeet doorvoelt met huivering het deelt in grootsheid en in macht de pracht van wat geschapen is nog voor de mensheid ooit van leven wist je ziel is thuis in het huis waar zij geboren is, gekraamd in aardse elementen en afgezet in deze sedimenten…

ik heb mijn kleuren neergezet samen kozen we pigmenten jij aardde meer naar grond gekleurd door sedimenten ik koos blauw omdat het oceanen golft maar strakkend voel je dan de kou die onderhuids ook volgt jij bruin en veel oranjerood omdat je in de warmte van de dag iets meer kan geven dan je eigenlijk van jezelf mag jij bent de…

‘t Snijdt door landen als een zaag en neemt diens sedimenten mee. In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door het platte laag tussen oevers van beklemming.…

de oude wereld was gebleven zelfs woorden hadden hun betekenis vergeten er was geen angst het vreemde bleek vertrouwd in het ervaren ontmoetten ander paren regen ons tot snoer omcirkelden de tijd voelden ons bevrijd konden verder kijken dan de eeuwigheid raakten goddelijke elementen keken zonder heimwee terug op onze aardse sedimenten…

WREDE SCHOONHEID als onze lichamen weer zijn gereduceerd tot onbezielde atomen en het profiel van je voetstappen langs de oevers van de tijd is bedekt door het sediment van miljoenen jaren zouden wij elkaar herkennen als we in de hemel zouden zijn? of, zullen wij weer vreemden zijn zoals van voor onze ontmoeting?…

met doorzichtig Een dichter zet woorden die op zich niets betekenen aan elkaar tot een gebeuren Geschiedenis is een tempel onder het zand in de natuur is ook rul zand in een woestijn zonder water Wat blijft is de wind van uitgevlakte stemmen De restwaarde van dood zijn de schedels die knarsen onder het gewicht van erosie tot sediment…

de zon kaatst kermis in de hel, ze is te fel regen komt in stromen en druppels spatten hun vaarwel ik zie je staan handen op de rotsen voel je energieën gaan tot ze met het magma botsen de kern is het element, waar omheen al je atomen dromen vervallend tot een volgend sediment waarin jouw straling vrij kan komen je deelt niet in…

Een glimlach op je lippen is al wat er resteert als zichtbaar sediment als de ochtend wederkeert. Maar ergens diep verankerd in de mazen van je geest weet je dat mijn tederheid bij jou is langsgeweest.…

realiteit ontstaat een onbedwingbare mist, een aerogene vitrage, elke autonome druppel herbergt een regenbui, zijn richting berijdt, verbindt zich naar alle kanten in sommige gevallen traag en lui daarin raken we de richting kwijt en uit zich in emoties vol razernij verwond en ruimtelijk vermomd in een ongeremd gevoel, afstand nemen als sediment…

welk een wens lag op jouw lippen toen je de diamant als samengeperste kool liet verdrinken binnen de begrensde illusie van verloren lebensraum welk een verwachting droeg je mee toen je speerpunten uit de kiezels beitelde die jouw pad markeerden als kompas om niet te verdwalen welk bezielend verlangen negeer je nu je staat op het sediment…

onbalans dreigt over een scheve horizon te gaan, de zon aan z'n eigen kim blijft hangen in beloften in dit establishment worden bordjes traag vervangen of in mist verhuld maar de stem draagt verder in ongemak en in de delta’s van de waterlanden te verankeren, vrij te kiezen als watermerk, dit recht opnieuw te laten kiemen en als sediment…