alle verf gemengd is bruin
.
.
Als alles gedaan is
komt er een punt achter
En alles komt uit de wind
met een bruine aardesmaak
Ik ben blauw
als ik mezelf niet bewaar
veegt mijn vrouw
me uit met geel
groen is de breuk de deling
De schilder
schildert met doorzichtig
Een dichter zet woorden
die op zich niets betekenen
aan elkaar tot een gebeuren
Geschiedenis is een tempel
onder het zand
in de natuur is ook
rul zand in een woestijn
zonder water
Wat blijft is de wind
van uitgevlakte stemmen
De restwaarde van dood
zijn de schedels die knarsen
onder het gewicht van erosie
tot sediment van calcium
Het leven geeft het meest
als je er je botten aan kan vegen
met wit dat eigenlijk geen kleur is
Geplaatst in de categorie: algemeen
voor mijn eigengereidheid
en quasi wijsheid
Ik was even weer
de docent van weleer
die ik ook een tijdlang geweest ben
Je hebt zeker een beeld
neergezet met dit vers
en ik zat als een mug weer te ziften
In alle rust nu
kwam het beeld over mij
gevat in je heldere woorden
Ik las veel te snel
en struikelde slechts
over taal met mijn dovemansoren
Mijn mening, herzien
komt neer op het doek
als geheel en niet
't gedetailleerde...
Graag gelezen, Emiel.
Ik weet dat er op het conservatorium veel wordt geleerd, maar niet alles over taal en linguïstiek. Hoe kun je nou beweren dat een dichter (m.u.v. Jan Hanlo) woorden aan elkaar rijgt die op zich niets betekenen?
Wel eens gehoord van Ferdinand de Saussure? Een eeuw geleden maakte hij een binaire (tweedelige) indeling van het (woord als) teken: signifiant en signifié.
Het eerste is de uiterlijke vorm zoals die concreet tot uitdrukking komt in het woord. Het tweede is de referent, het mentale concept waarnaar het woord verwijst.
Voorbeeld: 'paard' als woord van 5 letters, 'paard' als mentaal concept (beeld) waar naar de
be-teken-aar (signifiant) verwijst.
Woorden zijn nooit overal exact identiek, bovendien zijn ze historisch verankerd en contextueel gebonden. Ook een dichter ontkomt daar niet aan (tenzij hij Jan Hanlo heet...)