Alle inzendingen over snoeimes

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

Voortdurend potten maakt je snoeimes botter. Al lijk je 'n filmheld aan de buitenkant, van binnen lijk je niet op Harry. - Potter!!!'…

het lied van de wijngaard klinkt waar tussen de distels een vergeet-mij-niet bloeit en ook een vinkje zingt Waar een zachte zuidenbries langs de ranken glijdt nu het geleden diep verlies nog altijd door mijn verlangen snijdt De twijgen door trossen krom gebogen ze gaan aan mijn gezicht voorbij helder staat mij slechts voor ogen het snoeimes…

als een wilg op weg naar winter de bladeren zacht laten gaan takken strak in de wind nog even en het snoeimes dringt tot aan de knot er rest niets dan wachten op herhaling zal een zomer nog de kleuren hervinden van toen alles bloeide en vogelbekjes voedden zich op de takkenschoot de root scheen van goud leven overleefde de treurnis…

Moeder is niet dood ze groeit voort in al haar kinderen en 't bloeien van die loot geen snoeimes kan 't verhinderen het navelkoord ten tweede maal doorsneden maar moeders streng bloeit voort in 't diepste van ons leden haar vergeten zal niet gaan want bij het in de spiegel kijken zien wij voortaan omdat we veel op haar gelijken…

Overal woekert het wilde groen, door geen snoeimes meer te bedwingen. En verscholen in 't hoge gras bedekt, Venus, kuis, met gespreide hand haar achttiende-eeuwse borst…

Leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, ontleen je kracht aan wie je voedt en groei je volheid tegemoet, de landman die zijn ronde doet, verwacht de vrucht in overvloed, leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, draag voller vrucht door meerder lijden, het snoeimes…

Ongeschonden, onbespoten herkende ik het lover, waaronder we konden schuilen, ik ken haar vruchten maar vrees het snoeimes van de tijd, ik loop over in woorden van twijfel na het slotpunt van een gedicht, een poging tot meer gewicht, al blijft het wat pover.…

zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat geluk wordt geboren in eb en vloed waarin het geloof in liefde moet gedijen als een vaste stip aan de horizon, z’n schaduwzijde zichzelf moet bewijzen, slechts als schets en achterbleef onder een verwaaide paraplu, geplooid naar betere tijden daaronder vreesde ik het snoeimes…

extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat geluk wordt geboren in eb en vloed waarin het geloof in liefde moet gedijen als blijvende stip aan de horizon en moet, lichtzijde zichzelf steeds opnieuw bewijzen, soms slechts als schets of gebaar, wat in een vleugje wind achterbleef,het lover van het leven daarin vrees ik het snoeimes…

Jaloerse minnaar, wou hij 't park Doen schittren als een schone vrouw, Schikkend heur tooisel, vouw na vouw, Kunstvol met snoeimes, zeis en hark. Vaak zag ik hoe een jonge boom, Gespit uit de aarde, in nieuwe kuil Hij neerliet, tot een beter ruil Van gistingsweelde en sappenstroom.…

jaarlijks moet hij onder het snoeimes wilde scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een…