Alle inzendingen over spanwijdte

hoog opgetrokken hangen reigers volledig in hun spanwijdte…

de spanwijdte van mijn vleugels is niet groot genoeg om het gevallen woord te dragen hemelhoog dondert de echo door ik vlucht om wat ik hoor en hoor en hoor klapwiekend ankert naklank koortsig en rauw klampt zich vast, hecht aan vergroeiing in mijn gekraakt karkas…

Verontrustend De nieuwsberichten Over de dood en het verderf Autoriteiten die zich enkel bezinnen Op machtswellust, gewin Rijkdom op 't eigen erf Ongelofelijk doch waar Geen reële kansen geboden Een existentie onmogelijk zwaar Bitter mensonterend bestaan Hartverscheurend De reflecties gevangen In de zwellende spanwijdte Van mijn stille…

onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen van de andere trekt een schoorvoetende luifel tot de overkant de spanwijdte…

De wolvin in haar Gaf kracht en sloeg Beschermend Een warme mantel Om haar koude lichaam De adelaar gaf haar vleugels In spanwijdte en liefde Zij koos de vrijheid Van de horizon Wijl haar schaduw Haviksogen opsloeg Vloog zij sneller dan Het fluisteren van de wind Door de wolken Over de zee En belandde in de golven Van de hartstocht…

strand tussen sabelheften en garnaaltjes die zich in de plasjes ophielden, had ze niet gedacht, liever stond ze in de coulissen, met haar script op de borst, net even buiten het beeld te fluisteren naar het opkomend tij dat overvloedig haar blote voeten kuste, haar teksten in verwardheid ten prooi liet vallen aan een predator met een spanwijdte…

dan schud ik mijn gedachten op en besef dat ik met te weinig ogen de ganse wereld niet kan zien, dat ik niet kan bogen op alom zijn bovendien, dat de spanwijdte van mijn armen de aarde niet omvatten kan, de reikwijdte van mijn erbarmen blijkt te klein voor alleman.…

De spanwijdte van de vleugels is enorm daar drijft hij op in wind en storm duidelijk is, dat hij ervan geniet alles is kracht en energie wat je ziet op dit moment zal een prooi hem niet bekoren je kan nu zelfs zijn krijsen horen het is geweldig hem te observeren en van zijn kunde en stijl te leren zijn felle ogen hebben mij ontdekt zijn…

tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones en kruis vijven parafraserend zoals een boeiend verhaal wanneer je na zeventiende luistering die perfect geplaatste noot opmerkt en het déjà vu aanvuurt met een licht sprongetje in je hart en de spanwijdte…

Vleugels rijzen van de imposante spanwijdte adelaars, roven mij het beeld dragen heldere vluchten naar het firmament ter wereld. Geruisloos gekleurd zweven voornamelijk lichtblauwe tinten als "een". Laatste sprankel leven trekken voorbij een vallen in bergachtige gebieden leefde temidden van verdrinken.…

Maar beter kijkend naar haar silhouet hoog in de lucht; op volle spanwijdte in haar vrije vlucht, gelijk bewondering vragend zoals andere roofvogels als de haviken en torenvalken.…

De spanwijdte lekt IJzig van stapel, het tast Kruiend het verenkleed Klam aan en scherp. Gebeente raakt splinterend Op drift, verweekt, dringt Met nevelgeknars diep Door in het ultramarijn. Getroffen ook het staal, Roos van elke wind- Hozende holte, die druipt Van niet te winnen tin.…

kalend in de lome droogte doorheen de doornige vlechten zie ik de kruik steil en stil op jouw kruin, een roerloze hoogte mijn voeten zinken in een heuvel van mat lover ik raap één blad, ovaal en toegespitst, met een gave rand bloesem aan de scheuttop, jouw parfum waait over jij kwam hier op een rafelig tapijt neergestreken geweekt in de spanwijdte…

je hebt zo van die wieven die zien ze vliegen op de Amsterdamse Meeuwenlaan was er vorig jaar mei één die zag twee grauwe kiekendieven zij werd een roepende in de woestijn deze breed gevleugelden gesignaleerd in bij voorbeeld Doodstil Usquert Robbenoord of Oosterwijtwerd het was nooit zo ver gekomen ze was serieus genomen had zij in…

onverbiddelijk is de tijd in jaargetijden opeenvolging in het ritme van de tijd tot een afscheid is het nooit gekomen in mijn hart ben je gaan wonen ik neem je overal mee naar toe eens zal het zoete weerzien ons verblijden we blijven hopen door de toekomsttijden het komt ons toe om bij elkaar te zijn we rekenen op vleugels, die ons brengen onze spanwijdte…

Hij is alleen en boven hem zweeft een vogel met een geweldige spanwijdte. Geluidloos houdt deze hem ononderbroken in het oog. Rillend drentelt hij rond. Hij wil en zal hier op dit eiland zijn rede voor een wereldwijd gehoor vormgeven. Regel na regel neemt hij op de lippen en wat goed klinkt spreekt hij omhoog.…