Alle inzendingen over struikelstenen

Haar voeten, allang niet meer geschoend vereelt door doelloos dwalen liepen over verlaten wegen waar boerderijen en bunkers het vredig landschap braken en ochtendnevel in stilte huilde om gras ooit gezaaid voor dikke koeietongen en grauwe wol op pootjes werd groen plotseling een dode kleur maar nergens vervloog méér leven dan in deze serene…

hoe komen toch die struikelstenen in mijn leven? negeren helpt niet tot ik ze oppak hun structuur doorgrond als ik niet opmerk wat voor mijn voet ligt val ik er over pas na duizend keer herken ik nu mijn eigen maaksels…

ver vooruit In de zon van vandaag verbleken Schaduwen van vroeger en nu Stenen sprekend over gedode mensen doen ons ons hoofd buigen Het zijn geen scènes uit een horrorfilm waarin men mensen raciaal keurt vervolgens bestert en afslacht als bestempelde beesten 's Nachts reizen er sterren tot ons die allang in de tijd zijn verneveld Struikelstenen…

Het maakt de wandelaar erop attent, Aan honderdduizend omgebrachte Joden Een eerbetoon, een visuele ode. Een klein, maar indrukwekkend monument. Je kunt er over vallen weliswaar, In Beilen krijgt men dat nu voor elkaar.…

Enkele honderden struikelstenen sieren sommige Amsterdamse straten. Stappen in duizendtal gaan er dagelijks overheen zonder emotioneel probleem. Stappers die haastig hun zolen aan hen slijten; onbekend met het oorlogsleed dat zij in namen symboliseren in steen.…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

het komt terug iets anders misschien dan ik verwacht had uitgedacht pakkende beelden er nog mogen wezen een wond kan zich sluiten hoe, dat blijft soms vaag er is iets in het niets dat me telkens raakt ik zal een lans moeten breken voor gisteren en vandaag het is de struikelsteen die de waker in me los maakt…

zonnelicht sterk en standvastig lopen brede passen langs bermen vol geluk het leven plukt en ziet de glans in struikelstenen op de weg keien rollen, vallen stuk op zachte hartsmomenten tussen grassen en wat struikgewassen zwemt de zon haar eigen spiegelbeeld verklaart wat niemand nog verklaren kon…

lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een oorsprong de randen rafelen al tot mini in het verschiet toch zie je nog net niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na de openbaring van het innerlijke verstaan niet langer beschermend wel draaglijk in het weten dat langdradigheid geen struikelstenen…

versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk in het weten dat langdradigheid geen struikelstenen…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

ziel in as- en aardetinten een donker palet bestrijdt de leegte de grauwe werkelijkheid de grijze tonen je verdedigt je tegen molens en reuzen te vuur en te zwaard bezielt de stenen zandkorrels en de bomen steekt de vuren aan je veegt geesten weg rijgt de witte kralen aan zingt een liefdeslied schopt de tijd omver wijst de struikelstenen…

voor elk huis waar joden zijn weggehaald en niet zijn teruggekeerd is als herinnering een 'struikelsteen' gelegd.…

Het duister kent dit broze huilen om struikelstenen, hobbels, kuilen en sust me tot ik in mijn dromen geen lanen afgezoomd met bomen, geen knusse, kronkelige stegen, maar 't gaan beschouw en niet de wegen. Uit mijn bundel "Verzinnen", informatie op Unibook.com.…

rietkragen zou ik de lente met open armen begroeten als boven het nog kale land de eerste zwaluwvlucht zich tekent in het blauw de zon opnieuw ervaren als een deken voor de kou zou mijn hart de vreugde weer mogen ervaren van het kleinste detail in groten getale nog telkens om mij heen de hand van liefde vinden die mij draagt over elke struikelsteen…

prachtig van mij zacht en warm ben jij je duwt me, draagt me naar het zonnige dal duikgewicht in mijn vrije val ik tors je mee op mijn pad omhoog de lichtheid zoals libelle vloog lijkt nu bevroren in de kou meer dan 50 tinten grauw en altijd eeuwig van mij kil en koud ben jij je remt me, vertraagt me, blok aan mijn been boetetocht met struikelsteen…

klein en groot ziet de vindtocht die groter groeiend met strijd en onbegrip ieder mens doorleeft met humor ook verdriet en verwondering om het grote en het kleine dat om en voor elkaar ons steeds beweegt de kloof van generaties die alle tijden ons ontrust blijkt gewoon uiteindelijk op de weg van wieg naar graf een straat met struikelstenen…

Dus trek ten strijde, sleur ze als ratten uit hun holen, kroegen, kerken en kantoren; snoer ze de mond en breng ze tot zwijgen, martel ze met mededogen; dwing ze alle verbannen en verbrande boeken te lezen, laat ze struikelstenen poetsen en alle namen memoreren, love-bomb ze in alle kleuren van de regenboog en voed ze met harira; Splijt hun dikke…

het voorjaar tijd om te schrobben en te struikelen over de stenen straatvuil sneeuw en regen verduisteren het geelkoperen bestaan struikel nu val stil bij het kind van twaalf tere lentes in de knop ik noem je Marion ik noem de naam van een gebroken kind dat werd vermoord…