Alle inzendingen over verbittert

De longmachine vertraagt vrolijke feiten smetteloos ver weg verbittert speeksel smakeloze papillen zuurstof sist langs me.…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood!…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

waarvoor nazaten zich hadden ingesponnen, in het zoet van nectar, waarmee hij zich zal hoeden, als rups uit een cocon geboren op het groene blad, laat zich het loof goed smaken, Toch wordt vlinders nooit verweten, hun weldoeners te hebben gegeten, een bron van leven dat schittert, geeft voedsel voor nieuw gedicht, waarvan het sap niet verbittert…

Op twee lijven Woede verbittert, zonder dat ik Het wil laten gebeuren Geen liefde. Geen erotiek In een relatie van niet meer wederzijds Geld is gaan spoken In dus slechts investeringen Twee mensen gestrand Met een klok die loopt...…

Verbittert me, vertrapt me, Ik wil dat je me verlaat, Ik wil dat je vergaat. Het is een oceaan van zielsveel pijn, Zonder eb en vloed, Ik verban je uit mijn leven, Voor nu en voorgoed. Traan, verdriet, woede, kwaad...…

Een lint dat stroomt en golvend schittert, dat stoomt en zich niet verbittert het landschap afwindt. De trein haar monotone dreun, begeleidt het chromen kronkelen door het berijpte groene gras. In het onderstel hoor ik gekreun, ik zie een sigaret fonkelen, maar dat is in de tweede klas.…

laatste tram is vertrokken, vonkt jouw schaduw na op de bovenleiding in het neon als een gebroken stoelzitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgde een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak is verbittert…

Lucht, die verduistert tot nacht, Een tikkende klok op de schouw: Het gebeurde, vergeefs overdacht, Verbittert, wat komt, met berouw. Een hoefslag, een ijdel gerucht, Is voorbij. En voorbij is het lied. Het wezen der dingen is vlucht. Het wezen der ziel is verdriet. ---------------------------------------- uit: HART VAN BRABANT (1936)…

een satelliet een onzekere baan trok langs het nachtelijk blauw, ik moest denken aan mijn moeder, die al zo lang reist, in 80 jaar de wereld en haar leven rond, mijn moeder, ze wordt nu heel snel oud en is nog steeds op reis, ik dacht bij mezelf 'mamma doolt op zoek naar waarheid, maar reist steeds verder van ons af, mijn hart breekt, verbittert…