Alle inzendingen over verschalken

Hoe wonderbaarlijk rozen om ter roodst het licht verschalken willen je moet ze door het venster in een kille zomer rillen zien…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

het maakt me blij; dat gonzende geluid het snelle bewegen van haar vleugeltjes het voorzichtig landen op bloemenstampers om nectar te drinken alvorens weer te verdwijnen ze doet zo haar best dag in dag uit om een maaltje te verschalken terwijl ze daarbij soms onbewust ook andere hommels lijkt te 'stalken'…

Het is het lot van mens en dier onze prooi zonder pinken te verschalken. we verreken daarbij geen spier want wij zijn sperwers en torenvalken.…

Hoe de laster smaal', En door vuige taal, Deugd haar kroon bezwalke, - 't Schendend lipvenijn, Schoon het de aard' verschalke, God verblindt geen schijn! Zie, de nevel zwicht, Voor het zonnelicht, Dat de waarheid bloot leit; En de pest der aard', Staat, in al zijn snoodheid, Naakt geopenbaard.…

Mijn beschadigd lijf wil hier alleen nog snel vandaan maar moet nog wel verschalken die arrogante panter in een onbegrijpelijk gekrompen doel. Ik buig het hoofd voor felle tegenwind, die uit open monden giert en fluit en zie voor me in het gras een kever glanzen in volmaakte onverschilligheid.…

Maar soms - het duurt niet lang, je moet jezelf verschalken - maak je geen onderscheid meer tussen schijngestalten en het ware beeld. IK wordt de ander, poppen krijgen lichaamswarmte, torso's worden vormen van herinnering.…

Weer jarig zijn: de tijd verschalken alsof dat zomaar even kan: eens stilstaan bij wat werd geschonken, een mens weet er graag alles van: van liefde, tederheid en groeien, van toekomst, kinderen en gezang, och, zoveel mooie, goede dingen die je verheugen levenslang.…

De reiger heeft gegeten als een vorst, de merel wist een wormpje te verschalken, een zwarte kraai die plukt wat aan een korst en eenden zijn de steiger wit aan ’t kalken.…

Zij kijkt met turende blik om haar heen; miauwt dan blazend, wanneer zij valt als een baksteen om haar prooi met huid en haar te kunnen verschalken. Wanneer de winter terug is in het land, is het leven op de grond niet veilig voor deze vogel van stand.…

Op het schaakbord zetten de schalkse stukken zich schrap om van hun plaats te komen en over de velden te schakeren om voor de winnaar te gaan strijden totdat alle stukken zijn gevallen of ingenomen Pionnen bewegen slechts vooruit en laten zich verschalken als afleiding voor het echte spel Schuinmarcherende lopers bewegen zich amechtig…

het achtergrondkoor van grutto’s en bonte pieten vult continu de weidse ruimte van weilanden akkers verrassend kromme wegen kieviten soleren nabij bedreigd bedreigend op hun beurt indringers in mensengedaante of zwart veren- pak tureluurs schieten door het beeld huiszwaluwen zwenken kwetterend voorbij onnavolgbaar acrobatisch insecten verschalkend…

als torenvalken die merels proberen te verschalken om hen naar de andere wereld te helpen ook al zijn die vogels volop bezig hun kroost te azen daar ligt niemand wakker van. valken mogen niet verhongeren er zijn er nog maar zo weinig. maar...…

wat dunkt me, het is bijna kerst en het woord “ allerschijnheiligen “ dendert als een tank door mijn hoofd wijl het geschut van skeletten het spek van de botten veegt beelden doemen op en geluiden blazen de aftocht van het oude jaar welkom zijn de nieuwkomers, de dagen die slechts ellende dragen, iets van feest en niet te verschalken…

Een jongetje uit KALKEN wilde zijn broer verschalken. Hij lag plat op zijn buik op ZOLDER op het LUIK, al dronken van 't bier uit ALKEN. Een dokter uit KAPELLEN moest een diagnose stellen. Hij vroeg 'heb jij veel JEUK, vindt je in een BOOM klimmen leuk, zal ik dan de zoo maar bellen'?…

laat u niet verschalken door die weelde, mijn vriend; de pauw stelt in de zonnegloed de bontste zijde van zijn waaiersteert te pronk en binst de winderige oogstmaand ritslen de loze haverbellen evenals de volle; bekreun u om geen ieftegroen, dat klautert langs de takken van een dode boom; het schone woord is niets - 't oprechte leven…