Alle inzendingen over wimper

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

Tranen tussen je wimpers twee kleine zilveren parels die schitteren in het zonlicht voort gekomen uit verdriet. Maar door de zon gedroogd die je weer laat kijken naar het licht van een nieuwe morgen.…

bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur meesjes dartelen in de hoge spar de vele regen schonk kringetjes aan de rozen ik knip wat rododendrons in de knop een donkerrode roos met wimpers…

boven de ogen hangen haar wimpers te drogen misschien door intens verdriet of omdat het buiten giet…

Op je allerlaatste bed - de witte hyacinten bloeiden - vroeg je mij waarom ik uit betraande wimpers keek naar vroege en vreemde verten. God, ik weet dat u veel dichter bent, ik voel u op mijn bleke en broze huid alsof u naast mij staat in deze nacht wanneer de herten springen in het jonge kruid der lente.…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

zag je buiten staan een open blik ik stapte in je ogen jij kwam zo dichtbij wenkte met je wimpers mijn werkelijkheid voorbij een wenkbrauw opgetrokken wist me losgetrokken verloren uit realiteit danste zon en regenbogen langs de lijnen van jouw parelwitte lach nog heb ik niet je hand gevraagd mijn ring knelt iets te vaak…

woordjes in je oor als een intiem gebaar ik streel je teder en je opent blozend ogen dicht genietend minnekozend wimpers krullen als je ogen zich met tranen vullen kwetsbaarheid zal ik met kracht verhullen jij bent voor mij de liefste vrouw we wiegen samen op de hoogste golven wetend dat de stranding snel zal volgen beloof ik jou mijn diepste…

de maan nevelt zacht mijn neergehaalde wimpers in gegraven zand…

Betraand zijn je wimpers….…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

Ogen tranen pijn wimpers verbergen de haat terwijl de mond spreekt…

“Onze wereld dendert vooruit” houden de blauwe bevrijders vol. Zij die onze weelde hoog waarderen en de vaderstaat willen kraken zullen geen trieste zucht slaken. Cijfers liegen toch niet Een overvloed aan voedsel, 20 % omhoog in een kwarteeuw. Dat scheelt een mondvol. En de lonen - ik zal het u tonen - scheren ongekende toppen. 75 procenten…

1 Op gammele wielen dokkert de slee door een schraal verlichte steeg. Ze draagt een ster van chroom, Duiven vluchten loom, verlaten de dorre geul waar snelle snavels de kruimels ruimen. Wie verschuilt zich achter getint glas? Een baron die de handen wringt, het schuifelend volk veracht en zegt ‘Ik wik de waarde van olie en kennis en macht…

je wast jouw handen haren in een wrong speeksel welt achter tanden alles geschikt op het aanrecht van snijplank tot theelepel je bent aan frullen gehecht het schilmes schraapt zaadjes uit de paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet…

Soms drijft er een pestwalm door het hart Dan verbied ik het verdriet Elke porie laat zijn gif los, Elke vezel dorst naar ander, warmer bloed. Wie vat mijn knopen, vangt mijn wilde vlinders? Het woord is een stemmig maal, niet het gefluister in de wandelgangen, het gemelijk verhaal die een naam vernielt. Een ruimte zwelt in mij maar ik wurg…

Een zure beul doolt in mij Hij broeit op een geheim plan, verscholen in de grotten van mijn lijf. Twijfels. Het onderzoekt mijn strengen, spiralen, de vorm van een erfenis. De beul betast het gebinte, geraamte van mijn tempel. Kalken schilfers vallen door mij. Hij beitelt spreuken in mijn schedel. Pijnscheut. Ik hoop, smeek: O beul,…

Deze zomer nog zag ik de kever over een lange, kromme tak klimmen. Mos woekerde over de schors. Maar een lomp geweld nadert met een mondvol bevelen in hun vuist. Motregen trekt een sluier over het lover een lap wild wacht op een betonnen lot, een fort van verzet sluimert in de ochtend. Het lomp geweld verzamelt, damp parelt aan het vizier…

De stroom fluistert in de slijtende bedding Grashalmen parelen in een nevelsliert. Sneeuwtoppen in licht Maar de val staat gespannen met gapende kaken. Een krijger met de tanden bloot. Het lijf in een rauw kleed gewikkeld, Herfstbladeren rondom. Onder het gewelf hangt hij aan een tak. Een bloedspoor koelde en stolde op de tong. Benen strak…

Al een hoogrijpe maagd ben jij. Je wankelt over de klinkers, glad van golven die mos en algen spoelen. Jij nadert mijn frivole passen niet, tot je rare ogen trekt, een pose vindt die werkt. Verwonderd in de winkelwandelstraat. Een kraakwit kleed. Ooh. Je lijkt onberoerd na de knieval, de verplichte roos. maar achter het gelaat dat weigert…

Langs een rivierbocht wandel ik. Iets besluipt me, Een gevleugelde draak die grolt in de schemer. Geritsel in het riet de lage maan die in een muil straalt. Het verbaast me hoe ik gezapig naar de dampende tong staar, hoe mijn spotlach verdubbelt. Onberoerd door zijn afzichtelijk tumult. Hij blaast vuurtongen naar de diepte slijk glanst aan…

1 De stad dwingt hem sprakeloos op de knieën Onder de hoge ark, naast de Egyptische naald Op de tombe van een soldaat zonder gelaat Alsof de stroom fluistert: Je moet mijmeren binnen mijn grenzen tot de verveling jou tot daden dwingt. Hij knikt zonder de weigerachtige zucht, of het hoofd zinkend in de schouders. Ze bliezen bijna de wazige…

Meisjes gniffelen in hun kraag om de stoere jonge heren, hun kleren in warrige plooien. Ze spelen haasje over en uit halen de moed uit hun fladdermouwen meterslang lint van de goochelaar Groezelige dwergen. De jongen bukt voor de rokken, kleeft een spiegelscherf aan de wreef Zij nog te groen van schaamte, te kaal in de liezen. De volgroeide…

Met mijn dorst trap ik op jouw hielen, hijgend in de kraag. Mijn tongpunt proeft een romige dij. Wijn en brood vegen we van tafel, ik hap naar jou: de geur van nat zand en een zucht bereikt me. Dorst in de woestijn en dan in een luchtspiegel: de waterval en een tongkus als beloning voor het toeval. Of de maag die krimpt na de schrale oogst…

Hoor het gisten van de zwellende vrucht. Het bloed popelt ook in mijn buik Maar een geluk vind ik daar waar mijn oor ligt, geplet tegen een naakte navel. Jij gloeit van trots. Jouw mond halfvol kruimels Jouw malende mond verwijt me en ik drink die speelse prikwoorden, (kloothommel wordt een kriebel) terwijl het prakje de sprei bespat.…

Als zij vertrekt wil ik woestijnzand horen Zij wordt de zon die mijn vleugels smelt, druipend in de aders van pijn. Elke adem, stromende wind, gaat van hier naar haar. Ooit keek een mens fataal door mij, een druppel die mij uitsleep in één val. Ze keek met regenboogkleuren, trof de held, de moed waarmee ik zei: ‘Er was eens’ Er was slechts…

Zij is fraai in haar hoogrood kleed. Zij huppelt langs klaprozen en haar kleed ritselt. Er hangt een stiekem verwachten. Met geile ogen hurk ik tussen de twijgen van haar arendsnest. Hoeveel jaren hebben haar gebeten? Ik voel de zomerhitte op mijn gelaat stralen, in haar hinderlaag want ik word een mikpunt in de luwe stilte. Voorbarig samenkrimpen…

De vriend voerde het woord: de helft verzonnen, de rest gelogen. Het bos, de slagvelden van steen en kunstgras had hij veroverd met listen. Ik geloofde in die snedige stem, mijn tong was een knecht. Oren verwarden beloftes met bedrog, getroffen door bewondering. Zelfs de grap drong niet tot me door toen hij zei: “Mijn oma was gevechtspiloot…

1 Zij, half beneveld na het feest, zwierig op glad parket waar een schoentip een scheen raakt. Fijne vlechten worden de sluier voor haar iris, gebroken door de rook. Dansers liggen in hun overvloed, een half legioen dat de roes uitblaast in een lichte slaap, een haastig hart. Het hoofd rust op de handpalm terwijl de nuchtere jongen de…