Alle inzendingen over wintermaan

de zuidwester blaast een verdwaald kastanjeblad naar de wintermaan…

[Haiku] Blauw glinstert de sneeuw in het koesterende licht van de wintermaan.…

Door boze dromen uit mijn bed verdreven Vlucht ik de keuken in en maak gehaast Een beker warme melk gereed, verbaasd Bemerk ik dat mijn hart en handen beven Vergeten beelden kwamen weer tot leven Maar als de oude vrees is uitgeraasd Veeg ik de ramen schoon die licht bewaasd Een prachtig uitzicht op de Linge geven Ik zie een nacht te mooi…

Eindelijk weer een wintermaan. Ik heb een hekel aan de oeverloze herfst zonder einde. Nu vannacht prijkte er weer als ooit tevoren een wintermaan. Zij koesterde haar kindjes met mutsjes op in nachtelijk weerzien. Haar kroost mag eindelijk weer eens kou lijden. Kou. Koude. De mensen hebben gelukkig weer wintertenen.…

De optocht trekt verder ik kan het doen ik kan het zeggen stel je voor sneeuw wordt warme regen de lucht trilt de wintermaan verlicht de hemel de storm is gaan liggen het zal nooit meer hetzelfde zijn dit is het dan ik heb mezelf ingehaald…

Op een koude decembernacht vloeide er warmte uit mijn hart Naar die van ’t andere geslacht en om ons zag de wereld zwart In de duisternis scheen ’t licht van een flets, gele wintermaan Het viel ineens op haar gezicht zodat ik haar hart kon verstaan We praatten fluisterend zacht in verliefdheid van ons beiden Van de liefde, van haar kracht…

Haar zijwegen sterven af als een roos onder de wintermaan. Volmaaktheid is bereikt.…

niets meer dan twee schaduwen uit dag en nacht soms als bomen, vermoeid door wolken die uit kruinen klimmen om de eerste en laatste vogels te wekken waar het licht de veren snijdt met telkens een nieuw verleden van eenzaamheid in het land vol stilte dat woorden leest van de langzame reiziger die verlaten kouder wordt door de wintermaan…

de aarde dampt en doomt weer heeft vorst het gras met rijm en wit getooid de nevelkou blijft hangen de lucht miezert grauw de zon valt niet te zien de hard gevuiste winterman liet zich deze maand al vaker zien met koude lucht die bijt en straalt maar ik sta vandaag onkwetsbaar achter glas en denk dat ik maar binnen blijf…

Laat en verlaten dit verherfste leven: een nabloei van vergane zomerplanten, terend aan ruige najaarswaterkanten, broos als de vlucht van wintermaan en meeuwen. Bittere schemering, loochen de genade eertijds beloofd achter uw onheilswolken, wentel de wereld in het bloed der volken, ga met de duivel en zijn moer te rade!…

‘k loop door fel verlichte straten onder d’ ijzige blik van de wintermaan terwijl de sneeuw slaapt op de daken zie ik van ver ’n stralende sterre staan hier en daar ontwaar ik nog mensen die als ik, verlangend zijn op weg mijn hart is boordevol met wensen die ik straks voor de kribbe nederleg zovele zielen staan in de barre…

Wind zegt: ‘Ik blaas de wolken weg, kijk maar naar de wintermaan en geniet van Orion in een bevroren nacht.’ Wilg huivert, schudt nog één keer zijn takken los en valt in slaap, totdat het tijd wordt om weer aan het werk te gaan in een volgend seizoen, om in een volgend leven de zon te vangen voor de vogels.…

‘t Moet zomer zijn, geen koude lucht, die bijt en straalt; ‘t moet open, dat, wachtende, in de botte zit of weer in ‘t gers gekropen, van schuchterheid, voor ‘t nijpen van de hardgevuiste winterman!…

‘t Moet zomer zijn, geen koude lucht, die bijt en straalt; ‘t moet open, dat, wachtende, in de botte zit of weer in ‘t gers gekropen, van schuchterheid, voor ‘t nijpen van de hardgevuiste winterman!…

’t Moet zomer zijn, geen koude lucht, die bijt en straalt; ’t moet open, dat, wachtende, in de botte zit, of weer in ’t gers gekropen, van schuchterheid, voor ’t nijpen van de hardgevuiste winterman!…