Netgedichten

netgedicht (nr. 72.548):

Wisseling van de wacht

Wind strijkt zacht langs de wilg,
ziet hoe die staat en staart.

De wilg huilt zijn blaadjes naar het water,
ziet hoe zijn tranen wegdrijven
op de stroom.

De zomerzon drijft mee,
wikkelt zich in de bladeren
en reist verder op de rivier.

Wilg staart naar een ster
die zich tussen de wolken door
laat zien, troostend.

Wilg weet nu
dat het tijd wordt naar bed te gaan,
winterslaap huiselijk tussen
de eigen wortels.

Wind zegt: ‘Ik blaas de wolken weg,
kijk maar naar de wintermaan
en geniet van Orion
in een bevroren nacht.’

Wilg huivert, schudt nog één keer
zijn takken los en valt in slaap,
totdat het tijd wordt
om weer aan het werk te gaan
in een volgend seizoen, om in een
volgend leven de zon
te vangen voor de vogels.
Wilg groet de maan in zijn droom.

Wind reist de zon na
voorbij de horizon,
de wereld rond

en komt terug bij
een zomerwilg.