biografie: John Loopstra
Ik ben in 1960 in Eindhoven geboren. Heel mijn jeugd verzon ik al verhaaltjes, die ik vanaf mijn twaalfde ben gaan opschrijven. Vanaf mijn 18e zijn daar de gedichten bijgekomen.
In 1974 zijn mijn ouders gescheiden en als gevolg daarvan leek mijn leven uit elkaar te vallen. Ik schrijf om mijn leven te begrijpen (gebruik de gedichten als het ware als een dagboek om te bestendigen wat ik over mezelf leer) en wil graag met de wereld delen wat ik geleerd heb. Ik ben een zoon van een (technisch) vertaler Engels en een kunstenares (Nel Verhoeven, Eindhoven, 1932). Ik heb Engelse Taal- & Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam (1982-1988) gestudeerd en heb lang voornamelijk in het Engels geschreven (om meer afstand te hebben van het onderwerp).
Na een faillissement in 2012 ben ik in 2013 (in navolging van mijn vrouw - medestudente met wie ik in 1987 in Amsterdam ben getrouwd) nog uitsluitend in het Nederlands gaan schrijven. Begin 2017 ben ik er (na bijna 57 jaar, dus) achtergekomen dat ik een alleen-geboren tweeling ben, waardoor veel pas echt op zijn plaats begon te vallen. Tegelijkertijd bleek ik al mijn hele leven met een maagprobleem rond te lopen, een probleem dat veel heeft veroorzaakt, maar waar ik niets van afwist. Dat maagprobleem is inmiddels na een operatie geheel genezen, maar tegelijkertijd heeft het ook veel verklaringen gebracht... In het dagelijkse leven werk ik sinds 1994 werkzaam als boekhouder, van 1998 tot en met 2012 als zelfstandige (met personeel). Na het faillissement heb ik mijn klanten en mezelf ondergebracht bij een middelgroot administratiekantoor, waar ik nu hetzelfde werk in loondienst doe.
In oktober 2019 verscheen bij Boekscout een bundel gedichten onder de titel "Regen is hier" (eerste bundel).
Inzendingen van deze schrijver
75 resultaten.Licht in je ogen
netgedicht
1.5 met 2 stemmen 
304 Ik kan deze ruimte niet (be)schrijven,
stil in beweging, eindeloos tijdloos
en toch is mijn hartslag
voelbaar, telbaar, zelfs
hoorbaar.
Het licht komt van jouw ogen,
afdalend langs een pad
als een bergbeek springend naar een ven
en valt in mijn ogen waar
draaikolken wervelend
het licht i...
Afscheid in de mist
netgedicht
3.4 met 5 stemmen 326 Bladeren veranderen van seizoen,
verlaten stilstaande bomen, die
niet langer zongedragen zijn.
In de mist klinkt veelstemmig
'vaarwel' stil tussen de takken...
(Ieder) verloren in (eigen) gedachten,
niets ziend, lopend in het duister,
merken we enkel
dat de mist ons haar bevochtigd.
N...
Heksenketel
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 340 wij werden in een heksenketel geworpen
woorden tegen de wind gefluisterd
maken dat we dansen ... dansen
in geïnspireerde spiralen
(terwijl de wanden de hele tijd
wervelen in de wind,
en de hele tijd
wind wervelt door onze wereld)
we dansen
op het water dansen wij
water dat ...
Moment (iii) ik zie hen
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 304 Voor het eerst
buiten het nu
omarm ik de bomen
van het bos dat ik zie
omarm ik de stroming
van het water dat zij drinken
het water van het stille ven
dat hen tot aan de voeten staat
het donkere water dat hen tijdloos
rimpelloos weerspiegelt
de bomen dragen het bos
de stilte in
en het...
zee in zicht
netgedicht
1.5 met 2 stemmen 304 één druppel nieuw licht
maakt
een nieuwe dag
één druppel voor
grensverleggend
nieuw leven
één druppel slechts
draait
een leven om
één druppel
in de woeste zee
en
ik hoor hier en nu
de druppel vallen
en zie
de zee zoals ik
die nooit eerder
zag
maan verbleekt, ...
Wegen
netgedicht
4.2 met 4 stemmen 300 Mijn weg voert
(langzaam)
mijn werk mijn leven uit.
Aan jouw hand
volgen
mijn voeten
de weg naar het licht
dat blootgelegd is
door de zon (jouw kus),
mijn weg
naar de horizon
waarachter jouw hart wacht -
mijn hart klopt
aan jouw hand,
hunkerend naar leven
(verwonderd ontwaa...
De haver bloeit
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 272 Geef mij heden mijn vleugels terug,
ik zal op aarde blijven,
niet meer in de vlucht.
Ioakim
verbind mij
aan lucht en aarde,
warm van jouw schoot,
aan lucht en aarde −
waarde
in een welkom
lichaam,
warm in mijn schoot
Ioakim
Ioakim
Mijn veren raken verwikkeld
in jouw haren.
...
(v) Maan woont hier
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 389 Nu,
nu we de kust verlaten hebben
en naar de horizon trekken,
getrokken op getijden en wind,
zeg ik je: maan
woont hier, op dit schip,
in haar eigen kwartier…
Er zijn geen grenzen meer, want wie
kan water verkavelen?
Mijn handen reiken naar de verten
van je ogen,
zonder die bodemloz...
(iv) Nachtwoud
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 372 Het nachtwoud draagt mijn stem
nu verder dan ooit terug,
naar binnen,
over de grens,
zoekt daar in mij
naar geluiden die niet gedragen worden
door pijn, verwarring,
brandend, geen branding.
Vormen - onwezenlijk vlammend voor het kind -
wormen zich een weg
naar boven, buiten, bedekken de...
(iii) Verborgen water
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 333 Verborgen water onder het zand,
onaanraakbare sfeer,
voelbare wereld waarin weinig
beweegt –
er is leven tussen lijnen
die nog niet volwassen zijn,
lijnen die lonken naar mijn beelden,
mijn weelde nu ik ouder ben,
een kind heeft nog geen woorden
om de grens over te gaan.
Verbo...
(ii) Opvlammend
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 348 Lijnen wikkelen zich
rondom mijn woorden.
De kinderlijn ontbreekt
tussen de werken van de maan –
jij, mijn kind, loopt
door een woud van zinnen,
onzichtbaar tussen de bomen
blootsvoets, onbedekt
(maar:
ik voel je voetzolen,
vochtige wind op je huid);
wie ben je geweest
of z...
Vervagend vuur
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 323 Als het daglicht gaat slapen,
waar ligt dan de grens?
Zal ik gewoon dromen,
zolang de beek blijft stromen?
Een berk gloeit na in de sleetse dag,
een eik hult zich al in het donker
van de nieuw geboren nacht,
terwijl laag boven me een maansikkel
wolken oogst –
liminal
eng
in de hoe...
(ii) Opvlammend
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 283 Lijnen wikkelen zich
rondom mijn woorden.
De kinderlijn ontbreekt
tussen de werken van de maan –
jij, mijn kind, loopt
door een woud van zinnen,
onzichtbaar tussen de bomen
blootsvoets, onbedekt
(maar:
ik voel je voetzolen,
vochtige wind op je huid);
wie ben je geweest
of z...
(i) Vervagend vuur
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 285 Als het daglicht gaat slapen,
waar ligt dan de grens?
Zal ik gewoon dromen,
zolang de beek blijft stromen?
Een berk gloeit na in de sleetse dag,
een eik hult zich al in het donker
van de nieuw geboren nacht,
terwijl laag boven me een maansikkel
wolken oogst –
liminal
eng
in de hoe...
Vrijheid
netgedicht
4.5 met 4 stemmen 296 Tegendraads, het weg-
kappen van woorden om bij
zinnen te komen.
Dageraad
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 258 Dit is het hartland –
duisternis die overgaat
in de dageraad
Woud
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 387 Monumentaal – beuk
in grootmoeder’s tijd
geborgen worden.
Evenzeer een eik,
erfgenaam in vader’s lijn
verbonden zilver.
Heelal biedt ruimte
om te kiezen - langs maansknoop
in eigen leven:
vast te houden aan
het oude web dat nu werkt
en te blijven zijn
óf
een berk te wor...
Gevallen blad
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 278 Toen je plots heenging,
woei de wind je veel te koud,
mijn gevallen blad?
Randen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 270 De rand van de berg,
maanverlicht, Jupiter heerst –
de truffel ontwaakt
(vraag)
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 342 (vraag)
Wereld in de nacht
in het maanlicht roept een uil
om zijn geliefde
(antwoord)
Ik hoor de uil aan
en laat het gebed binnen
nacht slaapt zacht in mij
Vijgenboom
netgedicht
3.8 met 4 stemmen 417 Vanochtend zat ik
gelukkig onder de vijg
- zomaar, met koffie
Vloeiende vlam
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 276 verborgen woorden
dansen
achter mijn zinnen
a-ritmisch
als in een staat van
sint vitus;
beeldend,
vervagend
vuur,
ongrijpbare vlam
die niet verteert,
maar omlijnt
wat ik nog niet vatten kan -
zou het dat
ik misschien laten moet,
mezelf in het beeld
mag draaien, dansen
bu...
Schellen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 320 In het licht van deze volle maan
luister ik niet meer naar de letters,
leg de woorden als mijn kleren af
en vind in hun schaduw
mensen die met mij
bewegen door de straten,
maar niemand houdt echt
mijn hand vast – enkel in de vorm.
In dit licht geen kleur meer,
maar nog wel de huizen,
...
wegen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 303 zacht
als een deken van alpacawol
regen
die de aarde voedt
de weg
vindt
naar de wortels
van het gras
en paden baant
voor
zon
die zoekt
en vindt
(schijnbaar broos in de wind)
de eerste bosanemoon
Tijdsgewricht
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 444 Een fragment bevriest
dit tijdsgewricht
en
eenzaamheid vloeit over de velden
van dat verleden.
Een stem dreunt woorden op:
zijn die ooit door mij gesproken?
Kijk ik in de spiegel,
dan zie ik vormen die
menselijk lijken –
mijn moeder, mijn vader,
die ik nagedacht heb –
hun lagen...
Lentewind
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 298 Wilde bloesem –
binding
van kleur aan geur,
mij aan de wind,
voor de wind,
want ik
reis mee
op de wilde wind,
aan de hand
van de zon,
ik heb het land
onder mijn voeten,
mijn ogen dansen
met de wolken
en ik,
ik reis mee…
Muur der Namen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 347 Het is niet direct
mijn zaak, maar toch…
In het luchtledige van aantallen
waren zij verdwenen, opgegaan
in anonieme lijsten
zonder gezicht voor mijn lijn,
die ongevaarlijk geacht werd,
mijn ouders te jong,
mijn grootouders heb ik
gewoon gekend.
Ik trouwde een vrouw
die wel
verbond...
Talend graan
netgedicht
3.9 met 11 stemmen 386 Vruchtbaar
ligt het wijde land
te wachten.
Wind en water
deden het graan wassen
onder zon en maan.
Talig staat het graan nu
te wuiven als ware
haar aren woorden
om te lezen.
Als dan de aren zijn gelezen,
blijft het puin
voor een volgende generatie,
een volgende oogst.
Raak je
...
Spookmaan
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 331 Zonovergoten
spookmaan boven horizon
- onaanraakbaar licht
Stromend water
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 309 Dit water dat er is
en toch niet,
stroomt langs, door, over
de zwarte moeder.
Hier kan de dichter niet slapen.
zij danst en hij,
hij moet mee dansen,
al kan hij verdrinken,
zal hij verdrinken.
Een zwarte bij trekt langs
van bloem tot bloem,
laat hem horen dat de soms
van mensen om h...
Meer van deze schrijver...
