71 resultaten.
Limes
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 60 Mijn leven lang woonde ik
aan een rivier, een grens
die ik niet passeren kon,
voor geen geld
passeren wilde,
en toch,
verlangde ik naar
de landen aan de overkant.
Ik vreesde hen vervuld
van duisternis, ravijnen die
woedend mijn voeten openscheurden,
maar de laatste jaren werden
de fluisteringen steeds sterker,
woorden die vreemd zinnig…
Schimmige liefde
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 45 Ik dacht dat ik viel
voor een schim -
ze liep rond
met ogen
die naar mij toe gesloten waren,
maar na
een seizoen vol stormen
en zwarte wolken die keer op keer
hard hun hart uit huilden,
wist ik mijn ogen uit gewassen
in diepe vennen
vol
van liefde voor mij.
Al die tijd
was ik het spook geweest
en al die jaren
had ik
die vrouw…
Tranen in stilte
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 309 Daglichtschuw, verscheuren
tranen in stilte de rust van deze nacht ?
ik kan het niet verdragen dat ik
de vrede van onze kat zou verstoren,
zij slaapt in mijn schoot,
en deze tranen zijn niet gemaakt
van woede,
van angst,
van verdriet,
maar, opbloeiend, in vreugde.
Mijn hart hongert naar leven
dat…
Ergensooit
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 43 Ergensooit
bestaat niet in mijn leven ?
dat duurt maar een seconde
tussen talloze anderen.
Maar in mijn geheugen wachten
voorbije dagen tot ik hen weer opzoek
en in mijn slaap
keren nog oudere seconden naar mij terug:
een monnik stilletjes biddend in zijn donkere cel;
een piloot in paniek, zijn vliegtuig brandt;
jouw omhelzing die…
De regen voorbij
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 56 De wind heeft de regen
meegenomen naar de stad,
maar uit de immer voortjagende
wolken vallen
de seconden,
rood als herfstbladeren
van een Amerikaanse eik,
dit schiereiland
in de tijd in.
Volgend jaar
zullen ze er weer zijn
als rode russula’s
tussen andere bladeren.
Een kikker springt weg
voor mijn voeten,
op zoek naar water…
Wisseling van de wacht
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 59 Wind strijkt zacht langs de wilg,
ziet hoe die staat en staart.
De wilg huilt zijn blaadjes naar het water,
ziet hoe zijn tranen wegdrijven
op de stroom.
De zomerzon drijft mee,
wikkelt zich in de bladeren
en reist verder op de rivier.
Wilg staart naar een ster
die zich tussen de wolken door
laat zien, troostend.
Wilg weet nu
dat…
Nooit meer piekeren
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 69 Statig staat hij hier,
deze eik,
zijn voeten bedekt met mos
om de wortels warm te houden,
en groet zijn familie
aan de overkant van de weg.
Hij weet nu
dat zijn kinderen achter hem
een hertenkind verbergen.
Hij voelt dat hij
zijn taak volbracht heeft.…
Het oude woud
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 61 Voelbaar
tussen de bomen
wacht het woud
totdat jij het ziet
en groet.
Stilte antwoordt,
geeft de beek stroming,
maakt de boom vol blad,
vult de wilde raat met honing.
Hier lopen wij,
vrij van stenen,
vrij om stil te staan
bij het oude woud
dat voortleeft
in deze groene long
tussen twee wijken.…
Zon boven nevel
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 93 Als nevel over een beek
vloeit verlies door mijn leven,
met alle winden mee,
ongrijpbaar, maar wel zichtbaar
(maar jij niet, mijn broeder).
Als de dag warm wordt,
lost het verlies op, zo lijkt het,
maar het is altijd aanwezig als
waterdamp in permanente
vrije val – regen
is nooit ver weg,
maakt
dat de dag afkoelt, wordt verklamd
tot…
Samenvloeiing
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 68 Eeuwig avontuur –
ieder zijns weegs gegaan,
ontmoeten deze twee elkaar,
monniken:
de één prevelt zijn gebed,
de ander wil gehoord worden,
met luider stem.
Zon en maan
in alle getijden
hun gids.
Samen trekken zij verder,
als één in hun doel,
op weg naar het grote klooster
in de zee
en in de oksel van deze beken
breekt zij mijn…
Steen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 67 Aan de rand van mijn water
vind ik een steen.
Ik raap hem op,
houd hem in mijn handen;
zijn naam wordt me ingefluisterd.
Ik sluit mijn ogen en voel weer
de navelstreng die ons verbond
in het donker voor onze geboorte.
De steen brandt in mijn hand
en ik scheer hem weg –
negen keer ketst hij terug
en zinkt dan naar de bodem.
Ik word…
Onderhanden werk (een ironisch epos)
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 79 Ik geef aan, ik geef aan
verloren te zijn in BTW,
golf na golf van cijfers
gelijk een zee,
de tijd telt door
(T minus twintig
dagen)
terwijl de banken transactie
na transactie uitschrijven ?
tellen mijn uren
ook voor hun facturen?
Ik kan nu niet geven
aan mijn vrouw een leven!
Nu al T minus
vijftien dagen, maar ook
meer bedragen…
Hervonden beek
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 24 Traag meandert de beek
- door mij hervonden –
voorbij de bosrand;
op de bodem, zonbeschenen,
bewegen schaduwen van kringen
op het stromende water,
helder oplichtend, verdwijnend,
om, op een andere plaats,
weer te verschijnen.
Hier leven vissen, soms flitsend zilver,
dan weer als een donkere streep
boven helder zand, nauwelijks
bevatbaar…
Getijdekracht
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 171 Dit hoofd ziet zelfs in het zonlicht
dat de nacht altijd wacht
op haar kans,
terwijl het hart altijd de onzichtbare maan
zoekt.
Getijdekracht, splijtend,
er heerst pijn achter het zwijgen
uit verdeeldheid.
Sterren zetten hun koers uit
vanaf hun geboorte, groeien
planeten die mij huizen –
waarnemingshorizon,
geen ander deeltje…
Protuberans
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 86 De onrust beweegt zich voort,
eeuwig langs de gebaande weg:
links, naar rechts,
terug naar links, toch weer
terug naar rechts.
De veer staat te strak
en schiet mij te ver door
naar toen; naar
waar ik niet meer wilde wonen,
nooit meer wilde zijn
en altijd weer wind ik de veer
te strak op,
mijn tijd kan het niet duren.
Genoeg nu van…
Kluizenaar tot keizer
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 30 Als je je hoofd te rusten legt,
voel je dan mijn hartslag
als de weg naar de slaap?
Als ik je hoofd op mijn borst weet,
dan ben ik niet langer
gekluisd in mijn eigen leegte,
die nooit dezelfde ruimte vult.
Voor me ligt dan ook
een weg naar de slaap,
een wereld die niet tastbaar is;
een wereld die
in beelden woont,
ademt in kleuren…
drijvende heuvels
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 34 mijn handen als woorden in stilte gedompeld
spreken reikend naar verten in je ogen
onbereikbaar: groene heuvels
zich koesterend in wit licht
zwervend tussen de heuvels zie ik hen
rood – bloedloze geboorte breekt aan
explosief in eigen vuur verteerd en geworden;
zij, eens star geworteld, worden nu tot golven
drijvend op vlammende grondzeeën…
Deze morgen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 51 Als de maan wegvalt,
wandelt mistig
de morgen
mijn waken in
(zij
slaapt nog).
Het is stil buiten,
geen merel
roept zijn gebied uit.
Is er nog wel een wereld
voorbij de ramen,
nu de huizen achter ons
schimmen van zichzelf zijn?
Het werpt een deken
van grijsheid
over de kleuren van mijn droom.
Ik gaap, rek me uit
en laat de kleuren…
mijn dagen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 43 Ik ben gegaan
-tot dit moment –
alle dagen van mijn leven,
het leeuwendeel daarvan
in jouw handen.
Woorden van allerlei pluimage
zijn op de thee geweest,
hebben muren gesloopt,
gebouwd,
daken gestut
en nog
zie ik de blauwe regen
uit de boom stromen
onze tuin in.
Samen lezen, eten, slapen,
ieder ons eigen werk,
onze eigen zinnen…
Mysositis (concept) (Voor EvK)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 55 Hoe kan je ooit zo afdwalen
dat je je oude buurt
niet meer herkent?
Ja, de huizen zijn geverfd,
de bomen gegroeid en ik,
ik spreek inmiddels een andere taal…
Maar als ik jou dan antwoord,
weet ik dat het doen eigenlijk
soms nog is
zoals toen.
De littekens lichten op,
tonen de weg,
bij hun woorden plant ik een vlag,
blauw
(myosotis…
Spreektaal
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 48 Zij vindt haar klank,
haar taal in een andere dag
dan ik, maar toch
vindt zij de woorden
in mijn nevels, die ik
woordenloos aanstaar,
want ik zie geen begin ?
zij zet de paden uit de nevels in.
Elke dag hetzelfde uitzicht,
ik ga het nog geloven,
maar het nachtzwart kent ook
kometen in hun baan
langs mijn herinneringen,
die oplichten…
Afscheid van het Ierse bord
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 123 Ik heb je gegeven,
aan de corona,
de mooie droom
(ik was niet wakker) –
ik berijd de draak van mijn weg,
zonder kaarten vooraf
(achteraf
voor waar ik vandaan kom
wel)
Achtendertig jaren
trouw met je ontbeten, geluncht
en altijd waren we daar
terug in de zomer dat ik je vond
in Ballinspittle,
gelukkig was ik een bord vergeten.…
Speenkruid
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 129 Speenkruid,
mijn grondzon,
grondtoon,
lied voor een lente
die nog komen moet,
moed
na de winter,
groet
aan het leven.
‘Houdt vol, de zon
is aan de terugreis begonnen’;
wat kan ik anders zeggen?…
Teder
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 69 Anemoon, teder
voorbericht van de zomer,
licht na winternacht……
Geen tijding, geen tij
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 74 Banging on the doldrums –
Maar ik kan er geen touw
aan vastknopen,
nu
de stemmen van de wind
geen raadselen fluisteren,
niet tornen aan de stilte;
want de winden
zijn weg, elders,
op reis?
Ik zie niets,
ik hoor niets,
wij spreken alleen
zachtjes in mijn hoofd
tegen elkaar
het bovenstaande,
het onderstaande:
samen op…
Avondrood
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 117 Lied van een merel
omlijst helder het avondrood
meeslepend leven…
verre vloedlijn
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 100 Hier, voor de rede van weer
een onbeschreven eiland,
dein ik kalm mee op de golven
die mijn schip bewegen.
Voor me, achter de branding,
een zongekroond strand aan de voet van
een slapende vulkaan, zijn adem
vaag zichtbaar tegen de lucht.
En toch ben ik gebonden aan mijn schip,
voel ik, ver achter de horizon,
jouw baken branden, roepen…
Vloedlijn
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 76 Op de vloedlijn stop ik
en kijk uit over zee,
kies de richting waarin ik vertrok
op een reis waarvan mijn schip
niet terugkeerde...
Nog altijd veroordeel ik mijn oordeel
dat ik met de bomen voor het schip velde,
ik zou gaan, de wereld in,
maar een deel bleef graslander.
De waterlander vertrok, keerde soms
weer in de haven, maar altijd…
Drecht
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 32 Drecht
Ik droomde, werd wakker
en vervolgde in het maanlicht
mijn weg.
Dezelfde maan kwam langs, nog eens,
tien maal, duizend maal
en nog steeds leidt mijn weg
mij voort.
Voor mijn voeten nu
een drecht door de tijd.
Tot aan mijn heupen nat geworden
kom ik weer tot de droom:
Drinkbeker (In het oog (5))
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 40 Buiten het oog getreden
vult mijn wereld zich met zon,
verblind voel ik me te licht bevonden
en loop los
een bos in
dat doet mij dwalen,
verdwalen over vele paden.
Manen later tot een grens gekomen
tref ik een park dat mij
door de inrichting niet kan bekoren,
het licht te strak bevroren.
Ik kies in het wilde weg
zelf een andere kant.…
Bezig met laden
Meer laden...