Alle inzendingen van John Loopstra

In al haar bescheidenheid dringt gevlekte orchis zich op aan mijn ogen. Dit weiland is nu mijn wereld…

Stilte is geen gast in dit leven. Het is het water, dat schoon spoelt, de adem die het stof van de dag blaast. Ik leg altijd maar elk gesproken woord op een wankele stapel, elke gehoorde zin op tien anderen en archiveer niet totdat ik thuis weer bij stilte op schoot zit.…

Als het licht wegsterft van de dag drijf ik weg van mijn woorden op het lied van een merel. Een ander ritme zet de toon voor mijn hartslagen. De droom valt in slaap en geeft alle ruimte aan leven voorbij het doen, er is niets anders dan dit zijn, dit ontwaken in wie ik ben: ten diepste ongrijpbaar in de nevel het uitspansel…

Eerste zonwarmte – het geduld met de winter eindelijk beloond…

Mijn leven lang woonde ik aan een rivier, een grens die ik niet passeren kon, voor geen geld passeren wilde, en toch, verlangde ik naar de landen aan de overkant. Ik vreesde hen vervuld van duisternis, ravijnen die woedend mijn voeten openscheurden, maar de laatste jaren werden de fluisteringen steeds sterker, woorden die vreemd zinnig…

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij. Al die tijd was ik het spook geweest en al die jaren had ik die vrouw…

Daglichtschuw, verscheuren tranen in stilte de rust van deze nacht ? ik kan het niet verdragen dat ik de vrede van onze kat zou verstoren, zij slaapt in mijn schoot, en deze tranen zijn niet gemaakt van woede, van angst, van verdriet, maar, opbloeiend, in vreugde. Mijn hart hongert naar leven dat…

Ergensooit bestaat niet in mijn leven ? dat duurt maar een seconde tussen talloze anderen. Maar in mijn geheugen wachten voorbije dagen tot ik hen weer opzoek en in mijn slaap keren nog oudere seconden naar mij terug: een monnik stilletjes biddend in zijn donkere cel; een piloot in paniek, zijn vliegtuig brandt; jouw omhelzing die…

De wind heeft de regen meegenomen naar de stad, maar uit de immer voortjagende wolken vallen de seconden, rood als herfstbladeren van een Amerikaanse eik, dit schiereiland in de tijd in. Volgend jaar zullen ze er weer zijn als rode russula’s tussen andere bladeren. Een kikker springt weg voor mijn voeten, op zoek naar water…

Wind strijkt zacht langs de wilg, ziet hoe die staat en staart. De wilg huilt zijn blaadjes naar het water, ziet hoe zijn tranen wegdrijven op de stroom. De zomerzon drijft mee, wikkelt zich in de bladeren en reist verder op de rivier. Wilg staart naar een ster die zich tussen de wolken door laat zien, troostend. Wilg weet nu dat…

Statig staat hij hier, deze eik, zijn voeten bedekt met mos om de wortels warm te houden, en groet zijn familie aan de overkant van de weg. Hij weet nu dat zijn kinderen achter hem een hertenkind verbergen. Hij voelt dat hij zijn taak volbracht heeft.…

Voelbaar tussen de bomen wacht het woud totdat jij het ziet en groet. Stilte antwoordt, geeft de beek stroming, maakt de boom vol blad, vult de wilde raat met honing. Hier lopen wij, vrij van stenen, vrij om stil te staan bij het oude woud dat voortleeft in deze groene long tussen twee wijken.…

Als nevel over een beek vloeit verlies door mijn leven, met alle winden mee, ongrijpbaar, maar wel zichtbaar (maar jij niet, mijn broeder). Als de dag warm wordt, lost het verlies op, zo lijkt het, maar het is altijd aanwezig als waterdamp in permanente vrije val – regen is nooit ver weg, maakt dat de dag afkoelt, wordt verklamd tot…

Eeuwig avontuur – ieder zijns weegs gegaan, ontmoeten deze twee elkaar, monniken: de één prevelt zijn gebed, de ander wil gehoord worden, met luider stem. Zon en maan in alle getijden hun gids. Samen trekken zij verder, als één in hun doel, op weg naar het grote klooster in de zee en in de oksel van deze beken breekt zij mijn…

Aan de rand van mijn water vind ik een steen. Ik raap hem op, houd hem in mijn handen; zijn naam wordt me ingefluisterd. Ik sluit mijn ogen en voel weer de navelstreng die ons verbond in het donker voor onze geboorte. De steen brandt in mijn hand en ik scheer hem weg – negen keer ketst hij terug en zinkt dan naar de bodem. Ik word…

Ik geef aan, ik geef aan verloren te zijn in BTW, golf na golf van cijfers gelijk een zee, de tijd telt door (T minus twintig dagen) terwijl de banken transactie na transactie uitschrijven ? tellen mijn uren ook voor hun facturen? Ik kan nu niet geven aan mijn vrouw een leven! Nu al T minus vijftien dagen, maar ook meer bedragen…

Traag meandert de beek - door mij hervonden – voorbij de bosrand; op de bodem, zonbeschenen, bewegen schaduwen van kringen op het stromende water, helder oplichtend, verdwijnend, om, op een andere plaats, weer te verschijnen. Hier leven vissen, soms flitsend zilver, dan weer als een donkere streep boven helder zand, nauwelijks bevatbaar…

Dit hoofd ziet zelfs in het zonlicht dat de nacht altijd wacht op haar kans, terwijl het hart altijd de onzichtbare maan zoekt. Getijdekracht, splijtend, er heerst pijn achter het zwijgen uit verdeeldheid. Sterren zetten hun koers uit vanaf hun geboorte, groeien planeten die mij huizen – waarnemingshorizon, geen ander deeltje…

De onrust beweegt zich voort, eeuwig langs de gebaande weg: links, naar rechts, terug naar links, toch weer terug naar rechts. De veer staat te strak en schiet mij te ver door naar toen; naar waar ik niet meer wilde wonen, nooit meer wilde zijn en altijd weer wind ik de veer te strak op, mijn tijd kan het niet duren. Genoeg nu van…

Als je je hoofd te rusten legt, voel je dan mijn hartslag als de weg naar de slaap? Als ik je hoofd op mijn borst weet, dan ben ik niet langer gekluisd in mijn eigen leegte, die nooit dezelfde ruimte vult. Voor me ligt dan ook een weg naar de slaap, een wereld die niet tastbaar is; een wereld die in beelden woont, ademt in kleuren…

mijn handen als woorden in stilte gedompeld spreken reikend naar verten in je ogen onbereikbaar: groene heuvels zich koesterend in wit licht zwervend tussen de heuvels zie ik hen rood – bloedloze geboorte breekt aan explosief in eigen vuur verteerd en geworden; zij, eens star geworteld, worden nu tot golven drijvend op vlammende grondzeeën…

Als de maan wegvalt, wandelt mistig de morgen mijn waken in (zij slaapt nog). Het is stil buiten, geen merel roept zijn gebied uit. Is er nog wel een wereld voorbij de ramen, nu de huizen achter ons schimmen van zichzelf zijn? Het werpt een deken van grijsheid over de kleuren van mijn droom. Ik gaap, rek me uit en laat de kleuren…

Ik ben gegaan -tot dit moment – alle dagen van mijn leven, het leeuwendeel daarvan in jouw handen. Woorden van allerlei pluimage zijn op de thee geweest, hebben muren gesloopt, gebouwd, daken gestut en nog zie ik de blauwe regen uit de boom stromen onze tuin in. Samen lezen, eten, slapen, ieder ons eigen werk, onze eigen zinnen…

Hoe kan je ooit zo afdwalen dat je je oude buurt niet meer herkent? Ja, de huizen zijn geverfd, de bomen gegroeid en ik, ik spreek inmiddels een andere taal… Maar als ik jou dan antwoord, weet ik dat het doen eigenlijk soms nog is zoals toen. De littekens lichten op, tonen de weg, bij hun woorden plant ik een vlag, blauw (myosotis…

Zij vindt haar klank, haar taal in een andere dag dan ik, maar toch vindt zij de woorden in mijn nevels, die ik woordenloos aanstaar, want ik zie geen begin ? zij zet de paden uit de nevels in. Elke dag hetzelfde uitzicht, ik ga het nog geloven, maar het nachtzwart kent ook kometen in hun baan langs mijn herinneringen, die oplichten…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

Speenkruid, mijn grondzon, grondtoon, lied voor een lente die nog komen moet, moed na de winter, groet aan het leven. ‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

Anemoon, teder voorbericht van de zomer, licht na winternacht……

Banging on the doldrums – Maar ik kan er geen touw aan vastknopen, nu de stemmen van de wind geen raadselen fluisteren, niet tornen aan de stilte; want de winden zijn weg, elders, op reis? Ik zie niets, ik hoor niets, wij spreken alleen zachtjes in mijn hoofd tegen elkaar het bovenstaande, het onderstaande: samen op…

Lied van een merel omlijst helder het avondrood meeslepend leven…