Netgedichten

netgedicht (nr. 71.502):

Hervonden beek

Traag meandert de beek
- door mij hervonden –
voorbij de bosrand;
op de bodem, zonbeschenen,
bewegen schaduwen van kringen
op het stromende water,
helder oplichtend, verdwijnend,
om, op een andere plaats,
weer te verschijnen.

Hier leven vissen, soms flitsend zilver,
dan weer als een donkere streep
boven helder zand, nauwelijks
bevatbaar voor het oog.
Zij weten niet van de schaduw
die de bomen langs het pad
beletterend werpen op het gras ?
een andertaal die zoveel zegt,
als ik maar horen wil;

zoals jij sprak, zo lang geleden,
en mij daarmee ving;
om te verstaan
wat de woorden inhouden,
moet ik nog steeds hertalen
(want immer nog dat
boekhouden om den brode,
dichter om te ademen).

Urenlang rijgt mijn hoofd
schaduwletters tot een ketting
en, als ik eindelijk lees
wat de bomen schrijven,
glimlacht mijn hart
(terwijl de vissen onder de kringen
doorschieten
en ikzelf weer boven kom).

Nu pas keert de wereld terug,
en toch is zij maar een minuut ouder
dan daarnet…