Netgedichten

netgedicht (nr. 73.286):

Limes

Mijn leven lang woonde ik
aan een rivier, een grens
die ik niet passeren kon,
voor geen geld
passeren wilde,
en toch,

verlangde ik naar
de landen aan de overkant.

Ik vreesde hen vervuld
van duisternis, ravijnen die
woedend mijn voeten openscheurden,

maar de laatste jaren werden
de fluisteringen steeds sterker,
woorden die vreemd zinnig
mijn dagen in dreven.

Vanochtend ben ik eindelijk
over gestoken en heb op de oever
lang geluisterd.

Ik zag geen licht en toch,
de landen waren vriendelijk warm -
een uitnodiging te komen zwerven

tussen jullie,
draken achter het zicht,
menselijk niet meetbaar,
ver voorbij menselijke kennis,
beschikking fluisterend,
en ik liet de roeping binnen.

Ik raadde mijn weg
vreemde spraak in
en brak daarmee de dammen door
die ik gebouwd had tegen het water
dat ik vreesde.

Jullie haarden (hoop?) brachtten me
warmte grensoverschreidend,
vloeiend
naar doorgangen die zich openden.

Met een nieuw leven ging ik terug
naar mijn eigen oever.

Ik zal dit niet vergeten.