Zon boven nevel

Als nevel over een beek
vloeit verlies door mijn leven,
met alle winden mee,
ongrijpbaar, maar wel zichtbaar
(maar jij niet, mijn broeder).

Als de dag warm wordt,
lost het verlies op, zo lijkt het,
maar het is altijd aanwezig als
waterdamp in permanente
vrije val – regen
is nooit ver weg,
maakt

dat de dag afkoelt, wordt verklamd
tot zware mist, de zon verduisterend,
totdat ik niet meer weet,
schreeuwend niet wakker wordt
en alleen lig in het koude water,
verloren voor mijn leven.

Dat koude water trekt me,
van mijn eigen weg,
uit met de stroom.

Alleen mijn kloppend hart maakt nog geluid,
wekt een echo die geen echo is,
maar jouw hartslag.

Dat constante ritme hoor ik, voel ik en maakt woorden
die me wekken –

ik luister naar jouw stem, kies door de pijn heen
een rivier te worden, op weg
naar grotere wateren,
naar het klooster van de zee,
mijn ziel, die mijn zon is,
onder jouw hemel.

Jouw hartslag bezielt dag,
warmt mij op onder jouw lach.

Jij bent niet hem.

Schrijver: John Loopstra, 6 september 2020

john.loopstrasigmansadministratie.nl

Biografie van deze schrijver

onderscheid;alleengeborentweeling;dissociatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 93