Netgedichten

netgedicht (nr. 84.488):

Licht in je ogen

Ik kan deze ruimte niet (be)schrijven,
stil in beweging, eindeloos tijdloos
en toch is mijn hartslag
voelbaar, telbaar, zelfs
hoorbaar.

Het licht komt van jouw ogen,
afdalend langs een pad
als een bergbeek springend naar een ven
en valt in mijn ogen waar
draaikolken wervelend
het licht in gang zetten,

dat zich nestelt in mijn borst,
het slaat niet-voelbare armen uit
die dwars door mij heen gaan
en mij buiten mijzelf trekken.

Jij woont hier, halverwege de heuvel.

Op dit licht dij ik uit als een druppel die in het ven valt,
langzaam versmeltend met het water,
jouw adem, jouw bloed, jouw wezen.

Eén oog ziet alles, de zwarte littekens
die mijn wezen bijeen hielden
opdat ik bleef (leven) voor dit moment.

Jij doopt mij in het water dat over
al het land ligt - te wachten en te wachten tot ik eindelijk zou oversteken...

Als ik wakker wordt, zijn mijn voeten vochtig
en op mijn borst ligt een zwarte veer
(raaf) en een streng, lang goudzijden haar;

verward strek ik mijn arm uit en voel
dat jij ook in deze wereld
altijd al
naast me stond.

Met dit weten dat ik je zeg,
neem ik je eindlijk in mijn armen
en vang je tranen op...