inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 79.005):

(v) Maan woont hier

Nu,
nu we de kust verlaten hebben
en naar de horizon trekken,
getrokken op getijden en wind,
zeg ik je: maan
woont hier, op dit schip,
in haar eigen kwartier…

Er zijn geen grenzen meer, want wie
kan water verkavelen?

Mijn handen reiken naar de verten
van je ogen,
zonder die bodemloze verten
verdwaal ik (ook aan land
was dat al zo)…

Achter ons liggen straten
die ik me heugen zal (net als jij),
maar ook verlaten kan (juist
als we samen reizen,
voorbij de zon)…

Het hart lonkt -
daar achter de melkweg -
en roept, roept, roept ons
niet te vergeten adem te halen,
ons eigen hart huis te maken
voor de ander
(en ja, soms een orkaan
om te breken wat onze handen
niet kunnen, opdat we daarna
samen rustig verder slapen naar
de volgende dag) –

(langzaam, meer en meer)
op mijn gemak kan ik
landen in ons leven

samen onderweg
in ons eigen aspect

Schrijver: John Loopstra, 24 januari 2023


Geplaatst in de categorie: familie

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 109

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)