inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 5.075):

Zondvloed

Laat en verlaten dit verherfste leven:
een nabloei van vergane zomerplanten,
terend aan ruige najaarswaterkanten,
broos als de vlucht van wintermaan en meeuwen.

Bittere schemering, loochen de genade
eertijds beloofd achter uw onheilswolken,
wentel de wereld in het bloed der volken,
ga met de duivel en zijn moer te rade!

Wilde verwoester, laat ons van de aarde
niets dan het heimwee naar u doodse beemden,
die Noach’s nageslacht voorgoed vervreemdden
van ’t woonschip en zijn drijvende diergaarde.

---------------------------
uit: Schipbreuk (1945)

Schrijver: Emile den Tex
Inzender: T.I., 16 januari 2023


Geplaatst in de categorie: wereld

2.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 4.121

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)