Alle inzendingen over zilverberk

tegen een bronsgroen eikenhouten achtergrond gloriëren ze samen de Goudiep en de Zilverberk…

laatst wandelde ik in een laan vol naakte zilverberken en peinsde hoe of het zou zijn om breekbaar in de wind te staan ik vroeg de bomen mij te zeggen wat het geheim was van hun kracht ze fluisterden het valt niet mee om dat zo even uit te leggen na jaren stormen af te weren groeiden onze takken krom ze kraakten moe verloren moed konden…

knuffelbeer, wil jij over me waken als de vleierige vlinders slapen in de rozenhagen wil jij mij dragen als de nacht zich schikt om de zilverberken… knuffelkind, mag ik de bloesems ruiken mijn neus in jouw gezicht troetelen in het morgenlicht mag ik dicht bij jou blijven op een waterval van liefde de dag in drijven……

daarboven het wolkendek jagen de verwachtingen, verstrooid in de twijgen van de zilverberk, die het zaad in de schoot dragen zal op de winden van de overdaad waaruit ik geen uitweg vinden kan.…

(Naomi) dans maar kind van de zon met je vleugelvoetjes licht op de muziek van je hart laat je stemmetje klinken als de zingende tuinfluiter tussen het kleurige wingerdblad dartel maar als het veulen dat haar blijdschap in een wei met kleine madeliefjes vindt vergeet de tijd, meisje lief glans maar als de zilverberk ritmisch wuivend…

ooit was hij oersterk reeën schuurden vaak hun vacht aan de bast van deze pracht een kanjer van een zilverberk maar hij moest het zwaar bekopen stond voor velen in de weg de kettingzaag werd in zijn stam gezet zo triestig kan het bomenleven lopen zo, het dode hout is wat er rest enkele zwammen proberen te overleven tevens wat gekraak,…

Zij draagt haar vrouw zijn fier zij torst het soms als Hercules de aarde langs smalle paden en diepe afgronden haar vereelte voeten stevig op de aarde plantend bij de zilverberk waar verdriet haar herinnert verwijlt zij, het besluit haar eigen weg te gaan hernieuwend over putrand staart zij naar dat geheimzinnig wezen meisje…

elke morgen wandelde mijn vader met floris, zijn jachhond naar het witbos vol zilverberken. na elke tocht bracht hij een paar vogelveren mee. mijn moeder die kunstenaarsbloed in haar aderen voelde knutselde met haar pianovingers daar twee grote engelenvleugels mee, die ze lieten verbronzen.…

Boven mij jagen wolken verstrooit in associaties, als de zaden van de zilverberk, die elk jaar weer vrucht zal dragen, veelkleurig blad van groen en zilver gegrepen door de wind, in willekeur geplant.…

De bast van kale zilverberken glinstert als met goud beslagen en de namen op de zerken wordt weer adem ingeblazen. Van een ruit spat fel de zon die in de wolken zakt. Een gasvlam bij de Hoogovens slaat over in het dikke hart.…

daarboven het wolkendek jagen de verwachtingen, verstrooid in de twijgen van de zilverberk, die het zaad in de schoot dragen zal op de winden van de overdaad waaruit ik geen uitweg vinden kan.…

kan het zeggen wat zich afspeelt onder dat mos, beloven kan ik iets, daar beneden is waarschijnlijk niets, slechts voer voor een verhaal, waarin ik verdwaal, na afloop te trots om te huilen, onmogelijk de tijd te ruilen, mijn plek verkleind tot omzoomd zerk, waarin ik me kan verschuilen, daarboven jagen associaties op de zaden van de zilverberk…

afspeelt onder dat sterfelijk mos, beloven kan ik alles, beneden is waarschijnlijk niets, slechts gedachten waarin ik verdwaal, op het eind te trots om te huilen, onmogelijk mijn tijd te ruilen tot plek verkleind tot afgezoomde zerk, waarin ik me kan verschuilen, daar boven jagen wolken van de associaties op mijn zaden van de zilverberk…

zelfbeklag, onmogelijk te verdwalen in serene grond, luister naar de werkelijke verhalen die onder de oerwortels te schuilen waarin ik die met jou ruilen mag verwaaid het denken dat ik er morgen misschien net meer ben, trekt een vaag gevoel van pijn in ziel en over de horizon van idealen die ik zolang heb gekoesterd, als een zilverberk…

eigen belang in elk beklag, onder de grondbeginselen te schuilen waarin ik die met jou in overeenstemming ruilen mag, in het verwaaide denken dat we er morgen misschien niet meer zijn, trekt een vaag gevoel van pijn in de ziel van het loslaten aan de horizon van idealen maar zolang die er nog zijn die te koesteren vermeerdert de zilverberk…

Op een wankele hoogzit in een zilverberk zit een stropersman, en ziet dit alles gulzig aan Hij is daar voor de Kerst aan het werk en is dus niet met het lot begaan Van dieren die zich niet kunnen weren Nee, deze man in zijn groene camouflage pak, denkt alleen maar aan heerlijk vet dineren EN IK ZOU HEEL GRAAG WILLEN DAT DIE TAK AFBRAK......…