Netgedichten

netgedicht (nr. 49.617):

De zaden van de zilverberk

Een woud van twijfel rijgt
zich aaneen in zwijgen, onder
de kalende kruin niets verteerd
waarin het bladgoed zich herkent,
het doorbloedt als levend bewijs
het weefsel van de nerven.

slechts met de gedachten
waarin ik verdwaal, op het
einde te trots voor een beklag,
onmogelijk de serene grond
onder de wortels te verruilen
van een voorbestemde plek,
waarin ik schuilen mag.

te denken dat ik er
straks niet meer ben, trekt
een vaag gevoel door de maag
en ziel, de kwaal van idealen
die ik al langer koesterde.

daarboven het wolkendek
jagen de verwachtingen,
verstrooid in de twijgen van
de zilverberk, die het zaad
in de schoot dragen zal op de
winden van de overdaad waaruit
ik geen uitweg vinden kan.