Netgedichten

netgedicht (nr. 24.207):

Zaden van de berk.

Een woud van zwijgen, rijgen
zich in twijfel tot een toverbos, onder
een kalend dak, waarin de bladeren
zich herkenen, iets geleerd en zeker
niets verteerd, pompt vuur door aderen,
te denken dat ik straks niet meer ben, dat
blijft vaag, licht gevoel in de maag,
de kwaal van een dogma die ik langer ken,
iedereen kent het, niemand kan het zeggen
wat zich afspeelt onder dat mos, beloven
kan ik iets, daar beneden is waarschijnlijk niets,
slechts voer voor een verhaal, waarin ik
verdwaal, na afloop te trots om te huilen,
onmogelijk de tijd te ruilen, mijn plek
verkleind tot omzoomd zerk, waarin
ik me kan verschuilen, daarboven jagen
associaties op de zaden van de zilverberk,
die ieder jaar weer vrucht zal dragen.