Alle inzendingen over zonneke

o zonneke mijn met straalkes fijn je glans doet plezieren ranken druifkes vieren o zonneke mijn maakt harten zo rein bloemkes rechten hun steel tonen hun blaadjes geheel o zonneke mijn je verlicht onzichtbare pijn ontwaakt pret in de ogen bij een ander mededogen o zonneke mijn mijn hemelse baldakijn over azuren luchten en bevrijdende…

een vrolijk, dartel kind uit lint door iedereen als 't zonneke bemind, werd op weg naar school overreden is in coma drie dagen nadien in middelheim overleden. ik hoop dat de familie lijfelijke troost ondervindt…

als ge ’nen helen dag op trot zijt geweest het zonneke onze ruggen verwarmt en de dijken tegen ons uitrusten staan daar droevelingskes te bloeien, hun kopjes wiegen in de zilte wind composieten zonder blad zij ziet mij nog geren als we op een polleke gras de blommekes bewonderen zoeteke verbloemd nikske…

En 'k zing, m'n meeuwkens, maatjes zacht, om de schone vederkens van u, om 't zonneke dat lacht.…

zoals gezegd, awel ja ge weet 't toch in de morgen als de dauw zijn parelkes verdampt aan het zonneke, al die geel blaaiges bijeen zijn gekropen in een hoekske bij het kerkhof komt zij aangeschoven uit het niets, uit de vlakte waar maïs staat de drogen bietenkoppen stikken in hun loof, de kiekendief bloed om het dorp legt de stenen van…

Als de lente wederkomt, Als het bieke op de bloemkens bromt, Als het zonneke lacht en streelt, Als het vogelke springt en kweelt, Boven ons hoofd, in de blaren; Op het lieve plekske dan, Zitten wij weer als vrouw en man, Waar we als verloofden gezeten waren.…

Over de heide zeurde ik, Zo zonder gedachte, Een oud liedje neurde ik, Het zonneke lachte. Over de hei ging ik, - Een luierend feestje - Uit de hemel ontving ik Een lievenheersbeestje. Over de hei sloofde ik, Om mij gonsde een bietje, Voor 'n wijfje, geloof ik, Zong een leeuw'rik zijn liedje.…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

Ach mijn schatteke mijn blommeke jij speelt zo lief het zonneke deelt liedjes uit aan vreemden leeft je leven vervolmaakt tussen vier lijnen van de tegels waar je staartjes zijn als vlegels en je ogen dondersteentjes waar je moeder over waakt Ach mijn zoeteke mijn polleke je rent je lieve bolleke met een glunder door de wind…

Ik ben in de put van de nazomer en mijn hart aan het uitkijken naar de komst van mijn held de enige echte veel gedupliceerde Gevelkerstman De wereld is één grote toep met vanille, mokka, banaan en nootjes Ik voel mij een vibrerende garnaal in het zonneke van de schaduw van mijn communiebank die ik afgeluisd heb op de vogelmarkt…

Fraai staat dan het kapelletje tussen de bloemen, waar de bijtjes in 't zonneke vlijtig zoemen.…

zoals ze daar zat te verherfsten het zonneke gele blaadjes aanviel om kleur te bekennen gans het park in lichterlaaie volk op de bankskes liet komeren zei ze niks tegen zichzelf, friemelde aan het koordje van haar sacoche werd stillekes ouder, uur na uur ge kunt vele knopen in u vingers leggen zenne, handen rimpelen toch anders dan een stilstaand…

langs het houtwerk binnen traden de loodgieter, de postbode, de dokter de buurvrouw, de buurman, sloefke, de kat van Angèle, de vriendin, de binnengeworpen reclame toen ik een keerke in den hof moest zijn, zij en zij een klein muiske, schoonmoeder en haar wekflessen, een oude vriend mee zijn verhaal, mijn lief en nog eens en nog eens, het zonneke…

Van “Ut zonneke” tot “Ich bin” komen prachtig wel tot stand. Medleys en melodien. Is Heer hiertegen wel bestand? Daar blaast alweer het fluitje. We kennen het allemaal! Pauze voorbij, pinten leeg. Stoppen midden in een verhaal. Half elf, het laatste nummer. Het zit er alweer op.…

toefke zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch maal is compleet, hoort ge het ruisen van de zee, ziet het spelen van de duinpannen ze bewegen echt zunne en dan efkes verder staat de ijzeren haas boven op het duin daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand zoveel beelden, zoveel schoons en rust een hele grote groep plevieren kantelt in het zonneke…

Ze trekken ter schole ten halleveracht, - Het dorpje ligt ver van 't gehucht, - Om 't even, of liefelijk 't zonneke lacht, Voor wind noch voor regen beducht.…