Alle inzendingen over zwoelheid

broeierig is de nacht tijdens de hondsdagen rusteloos woelt zij in het zweterige bed en zoekt vergeefs soelaas in flarden slaap: waarin ze loodzwaar zinkt als Sirius al met de zon over de einder gluurt dan droomt zij hoe haar onderkoelde lichaam roerloos ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal…

Gras zowel grijs als groen en door een lichte zucht van zwoelheid aan het Spaanse temperament ontsnapt. Zij legt een schotel op zijn glas en hij, Hollands als hij is, merkt op dat het, zo met dat schoteltje op dat glas, moeilijk drinken is. Zij vangt aan: Ta Hij past.…

Laat het raam maar open, lief zodat haar hortende zuchten ons nachtelijk bewegen kan strelen ze is geschapen voor het bedwingen van de vuurtongen die in likkende vlammen de atmosfeer aan de wanden plakt en in de ochtend zal haar koelte zich neerzetten in onze vervlochten klamheid tussen verdwaalde lakens…

woorden, ik schrijf ze van uit mijn dichtershart vaak komen ze uit de diepte gelijk de nerven, geponst in een bloem of bomenblad woorden, van een opgewekte dromer soms weemoedig op zoek naar nog net dát streepje licht in een voorbijgaande zomer woorden, ontstaan langs het bramenpad waar een witte dwarrelvlinder in zwoelheid, en nectarminnend…

...Lonkende pracht in glorie der Perzische, als een gevangene-eis voor vrijheid In een oogwenk even subliem de prelude, van een nooit gesproken zwoelheid Robijnrood van lippen schittert en zwijgt, vreemd om het onbekende te plaatsen De ziel nieuwsgierig door afstand geneigd, in stijl al begonnen compromis te geven Courtisane met wit geweten…

Een streelse wind verbindt richting avondse zwoelheid. Handen weten waar wensen willen zijn Hoe liefde voelt, Als harten smelten, Samen adem zijn. Hoe water juicht, Als regen valt, Meer van overvloed.…

Terwijl ik de zwoelheid voel van lippen die mij raken zal ik het zachte vrouwelijke naar explosie dragen, Zwetend, kronkelend en vochtig warm, tussen het aardse en het kosmische hangen, dempend het samen zwijgend verlangen…

o Weldaad wellustiger koelheid, o schaduwomschietende troost, als ‘t vier, en de onmachtige zwoelheid, gestookt door de vijand, mij roost... Dan zuchte... dan zitte ik allene; dan biede ik de boze: 'Van hier!' dan buige en dan bidde ik, en wene... dan grijpe ik de oude brevier!…

De zomer lonkt, de zomer wenkt, de zomer komt eraan boven de zee het zwijgen van de zon, de dag breekt aan zinderend en vlinderend een flinterdunne waan van ozonrafels in het zenit, van hun laag ontdaan zwoele erogene zones zwellen af en aan op zwaar gezalfde zonneheuvels van hun top ontdaan, zuchtend onder monokini's zwoelheid -…

Parelend glijdt het zweet over de welvingen van je lijf Met je mondhoeken neer kijk je met een afwezige ogen Ritmisch dans je vage passen, zonder enig mededogen Het lijkt je niet te raken of ik ga of dat ik blijf Het feest van zwoelheid: ik kan geen afstand nemen De tinteling in mijn schoot verslaaft mij naar meer Ontkennend genieten van eigen…