Alle inzendingen over Bezonnen

Ik heb zoveel gewonnen In overmoed, dat ik verloor in smart: Geve mij God, gezuiverd en bezonnen Een smekende ziel en een zingend hart. Mijn weekwerk eindigt: milde Sabbathvrede Voert mijn onrust tot een geruste zin.…

Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen, Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee. Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen, Wellust verkoor ik boven zoele vreê. En thans, helaas! ik geef mij laf verwonnen: Ik ben een wrak op zwalpend-zwarte zee.…

Ik wist het niet ik heb mij gans op dit geheim bezonnen: Ik weet alleen dat in de stilte bronnen van licht mij drenken met wat mij verliet.…

Bij iedere stap iets meer bezonnen. Maar op het moment dat jouw vordering lonkt, moet er nog zoveel worden gewonnen. De winnaars van de tegenwind zetten door, omdat de trap niets anders aan zijn sporten bindt; dan een liefde die in regenbogen wordt gewonnen.…

dier heeft allang zijn geweldigste ras verloren eens heersten die wilde vorsten over de Barbarijse bergen tussen milde zee en harde woestijn hun zware manen bolden luchtig dankzij frisse hooglandwind Atlasvelden bloeiden geurig onder de edele rovers met glanzende bruingele huiden als zuivere dikke honing door helle zon beschenen bezonnen…

En 't eigen land herdacht ik met verlangen, Terwijl mijn lied sterk en bezonnen zwol. Als de druiven, die in zijn gaarden hangen, En zetten zich aan al hun ranken vol. Tot ik keerde en onze eindlijke overwinning, In onze Stad hier elke dag verwacht.…

Velen bezonnen erin teloorgegaan – telkenmale weer.…

de grote trek is nu begonnen reuring allerwegen tafels in beweging asbakken geleegd ze wil hem snoeren helemaal de lucht is heel bezonnen op klaarlichte dag gaat zijn raad naar de filistijnen de bezwering van samen terug kent ze nu niet meer waarom toch alles verloren de stomme goeroe spreekt niet meer vertrokken naar de zwijgers van…

blonde krullen klevend aan haar gebruinde lijf met verlokkende stem roept ze: ik ben hier klaar maar met jou nog niet, schat En dan staat ze voor me neemt allebei m’n handen en begint me hartstochtelijk te zoenen voel haar liefde als de mijne als oneindig voor elkaar branden Haar natte huid klevend aan de mijne smachtend lonken haar ogen bezonnen…

in uw zijden draagt; en met de striem des trots uw drift hebt uitgedreven, gelijk een zweep de bronst uit tuchtig' hengsten jaagt en zo ge, zelfs die trots op eigen grond verwonnen, niet langer in het huis van eigen-min verwijlt, maar - eindlijk 't wijze werk der eeuwigheid begonnen, - uw dag snijdt tot een beeld der mense', en zeer bezonnen…

Dans om het jarig kind, dat staat in aller midden daar alleen en op zich zelve en zij laat de handen dralend langs zich heen afglijden en de donkere ogen zijn zacht en ernstiger meteen; zij voelt zich lichtelijk bewogen, glimlachend om die om haar gaan en haar toezingen en zien haar aan en maken haar stil en zoet bezonnen achtgevende…