het wachtwoord is wederkeer
en mijn navel de poort
door maar lang genoeg te staren
herschikt zich het werkelijke
langs de zomen van het harde meer
in mijn waarneming
ben ik omringd door keelzeer
bevind ik me in de armen van kaalslag
fratsen kortom,
die met de zon ondergaan
telkens weer…
Er huizen
in deze habitat
nogal wat
oude mannen
Aardige zachtaardige
maar opvallend baardige
quasi liever
lui dan moe
Savannekoning
op de uitkijk
bejaarde chimpansee
Hun handen links
hun duimen rechts
peuzelend keuvelend
Doch altoos
vruchteloos
peulen beuzelend
toute la journée…
Alleen op het gras kan ik
mij slechts blindstaren. Ik zie
haar niet, haar beeltenis is
mijn geestelijk ervaren.
Mijn hart voelt zich verloren
in dit seizoen zo vol van licht.
Een bos van hoge stammen omsluit
mijn wezen, brengt mij tijdelijk
uit mijn evenwicht.
Ik voel mij een ontwortelde tussen
al deze hoge bomen.…
Gedachteloos staren naar drukke straten
stroming van komen en van gaan
verstoppend in machteloos vluchten
verstikken in adem van overleven
terug is de weg geblokkeerd
voorwaarts door dierlijk instinct gedreven
geen richting bepaald naar duidend doel
slechts één brede snelweg is heilig
het eindpunt ligt ergens achter de horizon
terug is de…
ik vergeet maar die galm
van de gebroken snaar
het was de geknapte halm
die zolang de hoop vertolkte
ach, ik laat het gaan als een walm
uit de laatste kreet die nog kolkte
in wat leek als een oeverloos geluk
een blindstaren op klavertjes vier
de storm van gedwongen naaktheid
naderde plots als een hongerige gier
mijn afgehakte handen
eens…
Blindstarende narcissen zien enkel zichzelve.
Ook ik ken alleen mijn eigen verdriet:
van honger noch oorlog wil ik weten.
Tot de draad versleten mijn afgestompt geweten,
noemen kan ik mijn pijn, andermans niet.
Door infostress en overkill in het streven naar mijn doelen
bijna gerobotizeerd - in mijn gedichten nog kan ik voelen.…
van oprukkende eerbare talenten,
al dan niet zichtbaar in de lijn omhoog
maar toch is nog even de beker
van hel en verdoemenis
aan mij voorbij gegaan
ondanks de fundamenten van
vieren en vijven
teer ik een wijle verder in
op inflatoire rente
het maakt maar eens gewaar
hoe kwetsbaar ik ben in mijn bestaan
of hoe snel men zich kan blindstaren…
Hoe diep moet ik gaan om je mijn liefde te
verklaren, je zult me hier nooit begrijpen,
wellicht later na dit aardse blindstaren,
maar kom me eens vertellen waarom je zo droef
de nacht ingaat, misschien kan ik je antwoorden
met wat tijdelijke verlichtingen, maar toch,
ondanks dat onvermogen heb ik je vele malen
liever dan je voor mogelijk…