Netgedichten

netgedicht (nr. 11.482):

perspectief

ik vergeet maar die galm
van de gebroken snaar
het was de geknapte halm
die zolang de hoop vertolkte

ach, ik laat het gaan als een walm
uit de laatste kreet die nog kolkte
in wat leek als een oeverloos geluk
een blindstaren op klavertjes vier
de storm van gedwongen naaktheid
naderde plots als een hongerige gier

mijn afgehakte handen
eens zo als schenkende schalen
verdwaalden in brandend zand
ja, het was nog enkel dralen
langs verlaten hemelranden
met verkleurde regenbogen omrand

toch blijkt het na verloop van tijd
de schil naar groeiend inzicht
ijler dan voorheen
ik zeg niet dat het mij nu verlicht
het is nog even, zo weet ik,
een tijdsgebonden geween