Alle inzendingen over Bossen Bloemen Bloei

mag ik nog iets liefs voor je schrijven een bloem plukken en even bij je blijven neem de avondstilte mee om samen de dag te overdenken wil jou de kleuren schenken van mijn bloem die in jouw handen zich zal openen in alle geuren die wij samen denken…

het grijze veld had weer een bloem nog bloeiend zonder steel grijs werd wit en zwart de bloem was dus teveel…

je bloeide altijd in de tuin van anderen gaf bladeren en groen als de mensen keken opende je bloem de echte kleuren liet je aan mij zien misschien ben ik de wind waarin je geuren kunt heb ik de ziel gezien die jou het echte leven gunt…

als de bloemen weer gaan bloeien kan ik uw Naam, de allergrootste liefde noemen heeft iemand ons zoveel schoonheid gegeven als de zomer; hemelse tuin van jubelend leven!…

mens hoe klein ook rust de wens om te ontluiken als een bloem…

het ranke heeft je opgebroken nog wieg je in de wind en zonder knak is het tot heden goed verlopen je tulipt uit een nieuwe bol met een grote meerkleurige bloem bekroond in fris groen dat lente je heeft meegegeven jouw tweede bloei is gewonnen levenstijd voor een extra generatie door liefdevolle verzorging is er nu deze unieke…

je was altijd een bloem aan warmte en koestering gebonden maar nu hebben eigen wortels eindelijk de goede grond gevonden groei je grandioos laat de bladeren maar kleuren en lucht je eerste geuren keuren je bloemt pracht en hebt jezelf in een volwassen perspectief tot bloei gebracht…

De bloemen op het behang bevroren in de tijd Vast gelijmd tot het eeuwig bloeien Voor de ogen van zijn bewoner Zonder protest kleuren zij de kamer Tot het plezier van zijn bewonderaars Maar de jaren verstrijken En ook al sta je nog in volle bloei Het behang zal vergelen En de bewonderaars zullen je verwijderen En bij het vuilnis smijten…

Bloemen bloeien overal frisse kleuren vouwen steel en blad soms samen handen grijs en grauw sluiten een verbond met nummers geslagen maar voor altijd naamloos zij duikt onder en graaft in het onnozele waar verval ooit eigen wetten schreef letters krassen tijd waar onbekend rust en een kaarsje brandt bloemen bloeien overal…

De bijen zoemen en de bloemen bloeien. Een ster wenst en de mens `menst`.…

grijze hollandse herfstlucht brengt verkoelende buien in tuinen kwijnen bloemen stof spoelt weg van boomblad noten worden nu geraapt mensen dragen regenkleding nóg is het geen wintertijd bossen lokken voor wandeling windvlagen lopen mee…

camelia, ik zag je bevroren in de bloei, ook al is er nu geen enkele groei; je moet eerst nog even in de wacht, en dan kom je in volle kracht tot wonderschone pracht; als de tijd daar zal zijn toon je trots je bloemen, je bloemen zo sierlijk, zo teer en rein…

Maar eens ..... dan zal deze kleine bloem, zo krachtig bloeien, dat hij zal stralen, in de bloemenpracht van het leven.…

kringen statig bos en wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van stappen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen alsof ze niet om bossen…

op de top van de berg rivieren tranen een weg naar het dal andere bloemen bloeien weelderig ik zie ze overal weides groen geschilderd op een geknakt blad waar kleuren ontbreken langzaam bloei ik weer het échte leven heb ik nooit ontweken…

Toen vroege bloemen zich niet met bloeien hoefden te bemoeien geurden ze fleurig beurtelings gekleurd Nu zijn ze eigenlijk alleen maar bezig met het overleven zonder door te groeien laat staan nog te bloeien Leeg bleef liefde liggen vage vragen knagen aan de volheid van het samenzijn…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

de mooiste bloemen bloeien gedompeld in rust even vergeten het grote niets breekt open waar een mond geen spreken kent…

Bloemen groeien en geuren eindeloos mooi ontelbare kleuren harmonieuze tooi Bloemen water om te leven meer hoeven ze niet ze bloeien zo even einde in`t verschiet Bloemen die langzaam sterven hun geur die verdwijnt bruine bladernerven de knop die verkwijnt Bloemen en Mensen overeenkomst is daar hun korte levenscyclus…

Wanneer ik mooie bloemen lelijk vond, dan bleven zij toch prachtig bloeien. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die simpele waarheid heeft, de macht van mijn woorden gebroken. Dat eenvoudige inzicht heeft me, beter laat dan nooit, van een onnozel waanidee bevrijd. Alleen bloemen en vrije woorden weten.…

soms lijkt de aarde onvruchtbaar het leven dor en zinloos kijk dan even dieper een bloem wacht op de blos van kleurrijk bloeien…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

ik wist bloemen van de wind te flitsen voor ze verwaaiden zij bloeien totaal onverwacht aan een buiige hemel kleuren hun spanning in moment van ontlading vrijheid vertakt tot de aarding altijd volgt applaus na deze machtige apotheose vastgelegd in meerdere poses nog waait de wind maar het bloeien is over tot schik van het kind…

hier Ik kijk naar je schoonheid Mijn bloem.…

In het hart van de blinden bloeien de bloemen ook 's winters geurt de jasmijn in pianoklanken rondom is de hemel in eindeloos verschiet in stilte luisteren naar haar lied…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

de mooiste bloemen lijken altijd al vergeven op het toppunt van hun bloei maar ook zij moesten een heel leven wachten op die groei hebben eigen blad en steel gekoesterd met zorg en tederheid in samen wiegen het leren voelen van warme genegenheid dan pas knoppen ze volmaakt en bloeien fraai in liefdevolle samenspraak…

Op de mest van gedachten, bloeien mooie bloemen. Waar oordelen sterven. Opinies niet bestaan. Meningen vergaan. Velden, vol met rode rozen, bloeien in alle moederharten. In het hart van onze moeder, die ons haar leven gaf. Harten, die niet denken kunnen. Harten, waarin de liefde leeft.…