Alle inzendingen over Bronstig

De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid. Een kalf kijkt vragend naar zijn moeder op - met hertenogen, oren groot als zeilen - of die zijn truitje al heeft afgebreid. --------------------------------------- uit: 'Bizonvoeten', 2004.…

lokroep als een bronstig hert, vertrouwen riek de essence welk haar corpus biedt als schone nimf zal zij zich ontvouwen…

De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid. Een kalf kijkt vragend naar zijn moeder op - met hertenogen, oren groot als zeilen - of die zijn truitje al heeft afgebreid. --------------------------- uit: 'Bizonvoeten', 2004.…

Hij die als een gedreven boei Wars door de schimmige ondergroei Van ons bliksemschichtig bestaan Zijn pantergang is gegaan Wiens dwarse vlerken zich ontvouwden Tot een zinslijpend gevaarte Van vliesvleugelig aangrijpende Verlichtheid en klaarte Hij de introspectieve extravert Eigenhandig, gevoelig en ad rem Die krachtens zijn bronstig…

wil ik best veranderen voor iets fijners, maar niet zomaar voor jou, niet zomaar voor anker gaan in het kabbelende water van een haven, geen golven meer breken met het schip aan mijn voeten mijn borsten onaanraakbaar begeerd, niet meer de boeg zijn die de handen van de stuurman stuurt Jij haalt je neus op aan de muskuslucht van de bronstige…

Een maand voor onze lieve vrouwendag Geldt vlakbij Beek en Donk op Eyckenlust Voor alle poezen absolute rust Geen krolse kater die 't domein in mag De lockdown heerst hermetisch overal Geen bronstig ruin, noch reu of everzwijn Alleen de merries mogen op 't terrein In quarantaine na het Hengstenbal Zo droomt de poes op wereldvrouwendag…

snijdend scherp gesteld zijn haren opge-egeld met wax geweld zich afgespoten met Axe oorlogs geuren z'n kleding striemend strak in felle kleuren z'n borsthaar als een krullig stoppelveld z'n tattoo ter versiering opgesteld al opdat een girl hem good zou keuren in de tent der tenten afgedaald zag hij vele boys en ook wijven en menig bronstig…

Bronstige oerkreten begeleiden de overval: als door wildzwijnen gebeten springen de vrouwen op en trappen de Zwitserse boeren vol in de ballen! Kermend en zuchtend zakken de mannen door de knieën. Waarschijnklijk hebben de etters hun lesje wel geleerd: voor dit soort rollenspel kun je beter een tok dragen.…

glanzende klinkers voor de pijn van nekwervels kijk omhoog sammy kijk omhoog En blijf vooral kijken alles komt samen in één kruis lippen van God Maria die vroeger ouderwets zweetten vallen luchtig droog terwijl canonieke krachten files radeloos verstillen de zondvloed zwengelt door De uitschakeling komt nabij geelgroen uit de favela bronstig…

Ik geniet van de vele kleuren ’t Is weer herfst in het bos En rottend blad geeft typische geuren Evenals de paddenstoelen in het mos Bladeren warrelen als sneeuwbui neer Bedekken met kleurrijke lopers de paden Eekhoorns scharrelen druk heen en weer Om hun voorraden weer aan te laden Ergens burrelt een bronstig hert Roept zijn roedel…

O glorieuze violette zonnekoningin Vaarwel grijze verten Dag o overvloed, weelde Van bronstig jade Het vuur van vrouwenogen Ontketend, geuren zoet en rauw Kijk mij aan, mijn lief, Anker je achter mijn hitsige arm Ga met mij door het giftig groen Van lenteweiden, fris kreupelhout Ontvouw je bloem, je lippenrood Wees roos, laaiend vuur,…

lijven ogen neuzen monden om te bepalen zonder knel hun keus diep in splonken ziet het water stijgt ze tot de lippen ze kruisen smakken pakken snakken snuiven drinken legen al hun zakken hun hoop nu een ware lief te snippen voor één nacht het leven eeuwig te maken coloriet in hevig ritme aangezwengeld lijf leden vereend geesten onbetengeld bronstig…

Laat mij, laat mij even op je grijze slapen glijden naar het bronstig bonken van ons hart, toen de trein aan ons voorbij trok en twee lijven in een weide zonder einde, schaamteloos elkaar verkozen boven plicht en vaderschap.…

Bij het begin van de lente begint het in mij te borrelen, en dan welt spontaan een lentelied in mij op: Het is lente en we gaan naar buiten Waar de broedse vogeltjes fluiten, Waar de bronstige koeien luidop loeien En de paarden volop beginnen stoeien.…

Je lijf is ongezien zeer fraai Met een hoofd zwaar van krullen Van buiten en van binnen zo waar Ik hoor de mannen bronstig brullen Je hals is als een prachtig fenomeeen Geen van mijn vrienden kent er een Die is te evenaren jij bent uniek Zo in je fraaie blote sporttuniek Je borsten hijgen als opgejaagde reeën Terwijl je navel gezicht bekoort…

de lente plukt zijn borst en kop kaler de vacht vervliegt in vlokken 2 hij spaart zijn adem in de oksel van een berg daalt af in de vroege schemer hij graast in een groen bekken maalt knoppen en sprieten en scheuten tot een prop voor zijn vier magen de roedel van mannen verkruimelt één hert snuift het spoor van de hinde met bronstig…

Een donk're rozelaar, een vroege verzen-schrijver, Een bronstig peerd, dat draaft, de lucht welft stil en strak, Een vogel rijst en daalt en scheert de koele vijver... Makker, de dag is schóón, die door de windsels brak! Hij schrijdt in jong geweld en spilt zijn vreugd en ijver. En géén keert leeg naar huis, die hèm de hand toestak.…

' 'k Wil met je naar bed,' zei de bronstige Fred. Al heel lang werd ze door 'm aanbeden. Hij leek 'r een prettige gast. 'Kom toch binnen!' riep zij enthousiast en in twintig seconden stond Fred bij d'r sponde. Hoe aangenaam was ze verrast! Ze kleedden zich uit voor ze 't deden. Hij loofde d'r lijf en d'r leden.…

De bronstige arts vond 'r sexy. Toen merkte hij, dat ze een weekmaker had. Zo verdween z'n enorme erectie. Ze lachte alweer naar een man, maar hij zei tegen Lola: 'Ik kan niks betalen; ik wil dan ook gratis van bil, want daar ben ik een voorstander van.' Hij vervolgde: 'Ik ben een verkrachter.…

. ' 'k Wil met je naar bed,' zei de bronstige Fred. Al heel lang werd ze door 'm aanbeden. Hij leek 'r een prettige gast. 'Kom toch binnen!' riep zij enthousiast en in twintig seconden stond Fred bij d'r sponde. Hoe aangenaam was ze verrast! Ze kleedden zich uit voor ze 't deden. Hij loofde d'r lijf en d'r leden.…

eigen weze’ ontvliê; terwijl, van eigen dood gedoopt tot eigen gloren, verstard, mijn bredere oge’ uw weelden zien geboren, - O Leve’, uw stervens-harmonie… En ‘k zie – gepaard voor ’t bukkend juk de schonk’ge juchten, Oktober, en ’t gepeil van ’t stijgend hoornen-stel gesteld aan gulden luchten, - uw statig stiren-span dat breekt zijn bronstig…

En dalend trager naar mijn mond zie ik als in een diepe droom, bevangen door een snelle roes, bedwelmd door 't edele aroom, een glooiend landschap waar de zon de jonge trossen rijpen doet, totdat ten langen lest zij zijn zwaar van een bronstig bloed.…