Alle inzendingen over Een

Ik word bereden door een stromende geest; ik shake, rattle and roll terwijl een honingzoete woordenvloed naar buiten rolt als voorgelezen van een overspannen autoque voor mijn geestesoog. Bezeten grossier ik in cryptische profetieën die listig vermomd in versvorm trefzeker over mijn tong mijn mond uit buitelen als gesuikerde melk in krentenpap…

In België kan men een keuze maken of men een jongen of een meisje wil. De spermacellen maken het verschil of zij van hem of haar bevrucht zal raken. Het lijkt wel mooi, de keuze van een telg. Maar zeg nou zelf: wie wil er nou een Belg?!…

Na veertig jaar van bommen en terreur wordt eindelijk de ETA opgedoekt. Men zegt dat er vooruitgang is geboekt, maar er is ander nieuws dat ik betreur. De nieuwe terroristen staan al klaar: ze knutselen een kernbom in elkaar.…

Een tijger neemt het recht in eigen hand Door, zonder arm der wet, zelf in te grijpen En bij een man zijn arm eraf te knijpen Die vindt dat wel een beetje irritant Omdat defensie hem zal weigeren Hij kan nu niet zo goed meer tijgeren…

Wie bij Zoo Magazine een prijsvraag wint Krijgt van dit blad een kostenloze scheiding Alsmede kostenloze begeleiding Totdat hij weer een nieuwe liefde vindt Was iemand ooit zo treurig uitverkoren? Wie zoiets winnen wil, heeft al verloren…

Bij Moskou denk je vaak aan sneeuw en ijs en aan die koele Slavische gezichten, maar volgens de recentste weerberichten is deze stad een tropisch paradijs. De dode Russen vallen van de daken, maar met de hitte heeft dat niets te maken.…

Onthullend onderzoek heeft blootgelegd dat zeer veel mannen in hun stoutste dromen graag Eva in een string voorbij zien komen. Maar in mij zit een stemmetje dat zegt: ‘Kom op..dat heeft zo’n meisje toch niet nodig, die string lijkt mij volkomen overbodig’.…

Flitsende flatussen! Hitsig door gasvorming! Wat toch een scheet bij zo iemand vermag! Maar wat een vreselijk eproctofielenleed treft deze man op een windstille dag…

Houd mij niet vast, de tekens breken, zo hoorde ik die dag jouw lied, die dag waarop de tongen spreken van: weg is al het oud verdriet. Die pinksterdag was nat van tranen, mijn ziel verzonden in die vloed die door geen dijk geleid in banen naar waar haar 't licht weer rijzen doet die met zijn vuur de aarde zuivert. Nu heeft die Geest mijn…

Ik associeer de Giro nog met blauw Al is die leeuw sinds jaar en dag oranje Maar nu woedt in mijn stad een roze-campagne De Girokoorts brengt menigeen in touw Het circus gaat in Apeldoorn van start En in de Graafschap koerst men oerend hard…

In - door Spartaanse training - topconditie Legt zij tweehonderd meter af in stijl, Waarna een persmuskiet met botte bijl Een rol vertolkt als lid der Inquisitie. Als nummer twee krijgt zij een kruisverhoor, In vredesnaam, waar doet zij het nog voor.…

Op internet vervangt de “Katten-app” de foto’s van de nieuwe president snel door een snoezig-zoete poezenprent. Je snapt dat ik die kopjes liever heb. Dus klik en floep: een ander nieuwsmodel. Zo creatief met feiten ben ik wel.…

Elke dag, bijna ieder uur moet ik denken aan de dood de dood van anderen maar ook de dood van mezelf, m'n eigen wezen Ze willen me pillen geven om dat gevoel weg te drukken maar het zal ze niet lukken want 'midden in het leven staan we in de dood'! en dat is doodgewoon voor mij!…

Rutte vertrekt een woord van dank is dan op z'n plaats een werkwoord RUTTEREN: 'Er een echt gaaf land van maken'…

te Bensheim dacht een flinke rat ik neem een kijkje in de stad hij was op dat moment vergeten dat hij zich pas had vol gevreten plots zat hij shocking klem, och gut in één der gaten van een put hij krijste, moeder ik ga dood toen de rioolpers plaatjes schoot…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Mijn vader vertelt, de luidspreker zwijgt, ik film -- binnen in zijn hoofd.…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Weids uitzicht is wat ik mis. Paradijzen ook. Ik droom van ontmoetingen. Nieuw, warm en fris. Ik ontwaak uit mijn roes. Ik verlang naar huis. Naar de rust van onze tuin. Naar mijn vrouw en naar de poes. Binnenkort ga ik weer op reis. Het uitzicht zal dan anders zijn, want inzicht zal me begeleiden, naar mijn innerlijk paradijs.…

Wie is die zak die lage cijfers geeft Waar anderen dit rijm wel hoog waarderen? Een lage zes is amper te verteren, Daar dan een piekfijn cijfer kansloos sneeft. Waarschijnlijk vindt u dit ook driemaal niks, Een zesje dus, bedankt hoor Mister X.…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar. Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar, haar hand herhaalt het denken als gebaar, het haar omkranst haar woordeloos gebaar en…

Die liederen herinneren het eraan dat het de zang vergeten is. Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt. Dat schrijven…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht. Zij, als nacht zo nodeloos geboren, zwart op zwart en in dat zwart verloren, zijn licht dat om zichzelf verlegen zit te bidden dat het duister hen verhore…

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand. Want het had geboorte zien gebeuren, zwarte kern van de immense brand…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…

Er is teveel. Het schakelt storing uit: knipt in de lichtenwalm tot het ziet haar zwart verschijnen dat verteert. Het sluit wanklank uit, want walg verstoort het lied. Het hoort zijn stem die zegt wat zij gebiedt. Het is met haar voldaan. Het kent maar kraakt haar erecode niet. Het wacht. Tijd maakt altijd einde aan bezweren van kwaad. Het…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt. Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt, als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat en liefde is nu, ver van ieders haat, hoe zij ontbreken, in en aan elkaar: verzegeld wordt het…

Geen christenhond zal haar nog schamen ooit geen moslimrat haar met schuld belagen want nu verschuift niet meer van toen naar nooit, want het zal met schrijven taal verslagen. Zij zal geen rouw meer hoeven dragen, zij is als git in het, als hel in haar. ‘Zie’, zegt het, ‘hoe sterk ik het verbouw: elk woord van het wordt recht en vast en echt…

Diep in het zwarte hart van Vlaanderen op een bed van maden en rottend vlees ligt de haat bij de nijd te zinderen, genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees, de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees rot, de wet maskeert de identiteit. Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt! Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke…