Alle inzendingen over Gekrulde Vacht

De put is rond en zwart van dode werken de vieze lucht waaiert uit : Doet adem stokken tot in de baaierd van verre streken: Overstroomde het land Schaapjes opgenomen in de nacht met de zwarte vloedgolf op de wit gekrulde vacht Geen geroep meer om te blaten om een mensenhand Wie komt ze bevrijden uit dit…

gekrulde blaadjes van de krentenstruik geven hitte een gezicht…

Ik voel me erg thuis in de wereld, met de kat -- gekruld op mijn bed.…

Wollen vachten, natte neuzen, kattenstaarten of kwispelend met hondenhaar, spinnende vriendschap en trouwe ogen, of een waakzaam grommen bij gevaar. Onze huisvriend op vier poten, of het nu gaat om de kat of de hond, het hele jaar door geven zij ons die momenten van vertedering en een vriendschap op hechte grond.…

ik vraag om een huid van vacht zo ruw en stug als van een rendier zie me als een hongerige hond draaf door een woud door het donker lichtvoetig alsof vogels me dragen kijk hoe vluchtig mijn spoor in het zand weggevaagd door de wind onzichtbaar voor handen die het stof uit mijn vacht willen vegen mensenvingers die me uit mijn vel willen schillen…

ik zie esdoornrood 't gekrulde bruin in de tuin herfst bedekt de grond…

Lieve Zoë In deze warme julinacht zingen de kleine dingen Maar je vacht, o je vacht !? zit vol met kleefkruidballen Het plaagkruid stond op wacht!…

geen papyrus meer of dikke rollen perkament handgeschreven boeken worden als museumstuk gekend het goud op snee de wulps gekrulde grote halen in tijdloze levensverhalen zijn voorbij het handgeschept papier waarop vezels streden met de letters van de kroontjespen verleden tijd woorden kaatsen in het naamloze zwart wit het onpersoonlijke…

harlekijntjes die de zon vangen weerschijn van vlaagjes blond weerkaatsen in het licht met lichte tikjes schouders raken het weerbarstige van je gezicht als kleine wondertjes omtoveren in een glimlach terwijl ik jou schrijlings voorbij wandel zodat onze armen elkaar raken je passen versnelt de krullen laten dansen tot je weer uit de gekrulde…

bevroren kraken dennen wortelend in permafrost nog is er geen ontdooien ik voel je kou droom witte vachten bij het grijsblauw van je blik in ogen die de verte weten in het sneeuwblinde vergeten het universum kruisen in vertwijfeld zoeken naar wat noorderlicht als tegenwicht nog lacht de poolbeer in zijn laatste vacht onwetend…

lachend wil zij best bekennen dat zij van kerels houdt met gekrulde snorren dol op sturen rolt zij graag uiteindelijk valt zij op de Guldenmiddenweg dwars voor een oude heer op snorfiets en daar is zij dolgelukkig mee getrouwd!…

Zij schudde haar losse manen bruin en blond gekruld en steil in haar stijl om haar heen. Zij keek rond en observeerde gromde en brulde maar ze was niet meer te temmen. Ze was de rijpe leeuwin die zéér goed voor haar welpen zorgen zou.…

Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Bloed stormt door onze aderen,ramen beslaan,energieën versmelten. Verstrengeld tot een lichaam. Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Hand op de klink, ieder zijn weg, maar voor eeuwig verbonden.…

bij het ter perse gaan van de nachtvorst huilde de moervos de ochtend leeg haar vacht viel uiteen alle panorama's werden gewist, de strik zweeg…

Ik kijk schuin opzij naar de bloemen die ik vanochtend plukte in het bos ze rekken zich uit in de warmte van mijn slaapkamer buiten ruist de regen over het verkeer, de stad gaat schuil achter de zachte wand van de gordijnen het licht van de wolken schijnt ruim rondom de kaarsen op de borden op de grond naast mijn bed mijn huid is glad…

ik heb je haren met wind geborsteld gekruld door een stevige bries je lippen en mond gekoeld en gevuld met het zacht van de regen je lach en je ogen braken als zon door de buiige wolken heb je met woorden gekleed frivool en pikant mijn godin op haar allercharmants…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

In glanzend wit violieren geuren zoet in klamme handjes heet gekrulde haren gebonden met een strik groter dan het hoofdje van een kind van zes. Verborgen in een rij kleine stapjes zwarte schoentjes zij aan zij het lange pad dat leidt naar de verlossing.…

zwart satijnen nachten met romig kanten broderie verweven puur en schoon warm en donzig lekker ineen gekruld met opgetrokken knieën ondergedompeld in het maanlicht van zoete slaap droomleven in de nacht zwevend stoeien in Morpheus armen…

wellicht komt je hem elders tegen of is het eerst even afwachten tot zijn scepter zich transformeert in de bekende boven gekrulde staf en zijn uiterst fameuze witte baard?…

Vliegensvlug veren de vleugels door harde wind vooruit de lente nu vacht nog bevriest door mist en ontdooit bij dageraad.…

vervaarlijk met je tanden bloot lip gekruld door woest gegrom bijtensklaar en harenrecht die aanloop netjes uitgemeten mist de sprong haar degelijkheid kant nog wal de ijle lucht loop je schop na schop jankend weg die laatste net onder je kont…

Lieveke Vlinder Windekind Boeleke Snuiteke Bolleke Vriend Venteke Mijn gelaat in jouw lieflijke vacht Een wonder!…

Versieren wil ik je Met woorden versieren Oorschelp,oorhanger oorbel Huid en haar vacht en vel Als fluisteringen hang ik ze Aan je oren: bekoren,bekoren.…

Waarom pak je die paar laatste zinnen niet in met een grote strik er omheen wanneer je nog tijd over hebt een handgeschreven kaartje erbij weet je wel met van die mooie sierlijk gekrulde letters niets bijzonders hoor gewoon een handgeschreven kaartje en dan geef je het af wat je er op moet zetten ?…

het raam gaat open en ik draai rond verdwijn voortdurend in de wind, gekruld zoals een zee-adem of een woord van trouw dat minnend tot mij komt het zal zacht zijn, zachter dan de binnenvleugel van een vogel die geen andere naam heeft dan die waarmee hij geboren is uit het blauwe uit het lichaam van het licht in de…

Schokkend in de groene vacht van het gras begon hij te lachen. Hij lacht nog steeds. Ik hoop nog steeds dat hij stopt. --------------------------------- uit: 'Waaigat', 1993.…

Lodewijck, mijn pracht, kater met zwarte vacht. Zie hem kuieren En luieren, Zie hem ongegeneerd gapen En slapen, Onheil kruist mijn pad, geheid!…

Ze durven zichzelf helemaal, in vacht of goed aangekleed, zonder valse schaamte, bloot te geven.…

we wolkten op de wind in vederlichte lagen nog voerde wit wollig gekruld de boventoon maar de thermiek spiraalde zwart de onschuld binnen het buien kon beginnen met een eerste bliksemflits maar in ontlading verregende het zwart de wind nam langzaam af wij wolkten weer geboortewit na de laatste donderklap…