Alle inzendingen over HELLINGEN

Zonder jou kon ik niet leven niet kapot gaan op de hellingen niet schelden op de hitte en op het smeltende asfalt aan mijn benen niet uitpuffen op een terras met matige koffie en een croissant terwijl iedereen die achter lag kwam aanfietsen en iedereen die voorlag al bijna weer vertrok bleef je toch nog even zitten…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn harten bloeien steen in dierbare herinnering…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn hart bloeit steen in dierbare herinnering…

In rode wijn droomt zon haar bergen wolktlucht omhoog langs hellingen om op de top het zicht te tergen van verleidelijk groen naar donker dreigend de witte kam met sneeuw lijkt blijvend een markeringspunt als het zicht ons wordt gegund de zomer zindert in het warme dal van geel en witte huizen de straten zijn er smal in…

ik kom je zoeken en vind je bijna net als toen je oogt heel mooi kraakwit gelegen in de bocht je gras is bijna groener nog de helling is gelijk de palmen wuiven milder nu dan toen de wind is minder strak ik zet me stil op het terras de kelner lacht herinneringen spelen twee katten provoceren de haag is nog knalgroen mjjn…

Zij hoort hier en als ik zonder haar - desnoods is zij de steen aan mijn voeten, die boom ver weg in het stof van een helling, dat duifje daar. -------------------------------- uit: 'Alles is nieuw', 2005.…

ze kende het huis niet voor ze hier kwam alleen van een foto in de krant waar de schrijfster die er woont langs het strand loopt in de wind haar ogen op een camera gericht als na een vraag een foto met op de achtergrond de helling waar het huis staat tegen begroeide rotsen onderbelicht door de mist uit zee of door de stuivende wind die…

tijd is niet meer dan een doolhof van het leven zei ik zacht toen ik wees naar de antieke klok doorheen de stilte van de zondagskrant ik wachtte tot de wijzers voorbijschreden in kinderverhalen aan de helling waar vlinders werden vrijgelaten in laatavondwind en in het carillon van ooit gehoorde geluiden ik zag de stenen tot…

je vulkaande in hectiek smeet magma tot op hoge sferen droop rood de helling af in een steeds opnieuw proberen brak de rots in een veelheid van erupties ik zag de onderkant waar vruchtbaar groen zich wortelt in een eeuwenlange reconstructie daar vond ik jou je glinsterde in ruwe diamant ik zag en voelde je karaat jouw glans…

laat mij weten hoe wegen mijn stappen dragen mij voerden naar vragen over wie ik was hoe velden vol stilte vertelden in droomloos passeren hoe leeg de wereld weersprak diep daalt de helling van bergen kaalslag misoogst ook nog het groeien van morgen hoe transparant is het water dat stroomt in een bodem van hemel verlandend…

glijend door de sneeuw op een slee van prachtige kleuren trek jij mij voort en ik heb het nooit zien gebeuren ik werd ondergedompeld in een zee van mooie vormen windkracht nul op de schaal van liefde maar het begint nu toch hevig te stormen rollend van een helling prachtig rood ik ruik de heerlijke geuren en bijt weer stevig in onze…

Een aanhangwagen vol sneeuw rolt voor haar voeten de helling af. Er is niemand die loopt in onvoorspelbare richtingen. Elk contact is een botsing tussen gelijkmoedige grootheden. ---------------------------- uit: 'Inzinkingen', 2005.…

gebergte ze doen snakken naar adem op hete glooiingen vol klein gesteente waar hitte de fata morgana laat zinderen zuurstof lijkt uit de lucht gebrand die verschroeiend raspt door longen zonder verkoeling direct bij de hand dit is ons land al eeuwen in een magische balans waar de mens geen vat op krijgt totdat een losse helling…

gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord te kunnen dragen schoorvoetend aanvaard ik de jaren van ontdekkend bestaan pas op de helling…

Als schepen in de wind zo waait mijn blaadje voort de woorden weggeblazen in groene wij- land grond de stromen stormen tergend het laagland lachend uit, maar op de schuinste helling heeft grond zijn taal verbruid De zwarte zwaluw schemert die zware luchtig zin maar kan de kans niet vinden voorruit daar slaat het in.…

jij zo open was, nog heel waar ik jou bloemen bracht die ons wekten met hun pracht de druiven bleken wranger dan hun rode kleur beloofde we waren zo verliefd dat we nog in elkaar geloofden ik heb je niet gezien toen je mijn tranen droogde je hebt mijn hand gepakt toen drank mijn pijn verdoofde de wijngaard is verwilderd de helling…

geadoreerd Al wiekend zal ze straks boven het water zweven In vlinderslagen die oogleden meekregen Metalen kleuren in blauw, groen of brons Innerlijk geconfisqueerd als natuurlijk dons Baltsende waterjuffers door ogen bekeken Verschijningspracht vergeleken Het spel verfijnd zich in een stroomversnelling Je bekeek dit wonderspel vanaf de helling…

Een ijsbeer zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling…

klokhuis maakt appelvlees daaromheen spant de schil rond, noemt “Elstar” laat zich eten hapsgewijs slurpt, geurt rijk verwachtingsvol want bomen groeien door in de buik, laten zich dragen van heinde ver en terug een naam verandert in avondfruit de kern is een huis door pitten bewoond op de zuidelijke helling van de hoge berg Jinjan…

Hij schrok op toen zij haar lichaam verliet een schim verdween dwars door een deur die hij met moeite piepend open kreeg volgde haar de verre, lange helling op Haar stappen vormden zich in het stof donkergrijs de lucht en het licht flauw hellend naar het hoogste punt waar ergens haar gestalte zich verloor Achtergebleven zochten zijn voeten…

Ik verschiet in woorden als ik een vreemde tocht verneem die aan mijn been blijft hangen en ik in kilheid versteen jij zegt maar spreekt ook buitengaats dat onze reis zich verlaat maar lieve zeg me nou waarheen jouw gepraat gaat slechts achterwaarts aan mij voorbij en stapelt rotsen op de helling waar we staan wankele tonen schuren…

gembersmaak in verkouden stuifmeel lucht wierook damp in vervlogen avond lust ik droom de man die jouw voeten kust verzengende hitte in het hete zand slangengif in gebeten liefdes wond blaren op je verschraalde lippen mond zweetlucht in versmeltende liefdeskoorts hartstocht op een te steile helling ik droom de man in die vertelling ontlading…

De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee muntjes strak achterovertrekkend katoen kan zien en gewapende belagers in alle windstreken. --------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende…

dat rijkelijk gedrenkt wordt door kleine rivieren als de Reuss en de Neckar wilden deze stromen méér zijn wellicht al het water van de Rijn vervoeren dan schiepen ze gevaarlijke moerassen armoede om hen heen spoelden zichzelf naar hun ondergang moge tevreden bescheidenheid voor altijd beide levengevers van welvarend dal en grazige helling…

werk brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien sleep mijn puin naar de ravijnen die we zochten voor geheime liefdes die niet mochten zal de hellingen…

brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven ik liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien ik sleep mijn puin naar de ravijnen met gedrochten geheime liefdes die niet mochten ik zal de hellingen…

Mijn leven worden tot gal en zuur Mijn lichaam mij tot zware kwelling Mijn geest verbranden als in hellevuur Mijn gaan en staan op pielloze helling. Wat zal mij dan op aard nog binden Dan enkel wanhoop dat mij treft Waar zal ik dan vertroosting vinden Dat mij van verder ellende ontheft.…

waar jij zo open was, nog heel waar ik jou de bloemen bracht die ons wekten met hun pracht de druiven bleken wranger dan hun rode kleur beloofde we waren zo verliefd dat we nog in elkaar geloofden ik heb je nooit gezien toen je mijn tranen droogde je hebt mijn hand gepakt toen drank mijn pijn verdoofde de wijngaard is verwilderd de helling…

al koutend over mijn kwelling het was van den droeve thuis zonder uitzondering gordijnen aan rechte roeden onverklaard dalend met helling zei jopie van jack's laminaat kijk eens naar je schroeven die waren scherp gepunt en bedraad pluggen met erbij gezochte maten voor door gave voorgeboorde gaten in onze wit gestuukte zoldering tergend…

Avondkoelte glijdt over hellingen van 't Geuldal tussen hoog gras en laag lover waait langzaam je huid binnen geurt als een rol verse geharde room waarin halfzure weke kaas versnipperd is een frisse kaarsvlam flauw schijnt strooit ruime lucht uit verre bergen door deze knusse heuvelplooi loom bezadigd ogenblik na een pijnlijk moeizaam…