Alle inzendingen over Herfstbladeren

De kapotgedichte herfstbladeren die ik als kind ving - in die dagen werd geen val voltooid - zijn ijdel en dor, betekenen niets. De herfstdichter zoekt zijn hol op, niet langer gaan dagen aan hem voorbij tenzij in uitgeharde lijm, geen tam geluk is hem in te slaan.…

de herfstbladeren liggen smoezend op de grond tussen de eikenbomen sommige hangen lusteloos rond of liggen besmeurd in de goot komen nauwelijks meer tot leven beroerd door de wind een groot esdoornblad houdt tientallen eikenblaadjes in zijn ban andere vrijen achter een bierkrat op een stiller plekje is gezang hoorbaar het dubbelbeukenbladkwartet…

Ik dans op mijn rubberen sokken in deftige graffitikamers en onder de bloeiende moerbeiboom zing ik over een vurig verschiet in kleuren als herfstbladeren, terwijl de gnomen alles weggraaien, vergeet de eerste drukken in het antieke kastje niet, achter de rode gordijnen, want, zo is het ook nog eens de boeken in mijn hart, de waarheden in…

Ze slalomt langs vergeten vergeelde beelden die als gekleurde herfstbladeren dwarrelen door de tijd. Ze volgt het spoor terug waarlangs ze ooit is gekomen. Haar stem verstilt. Haar woorden doven alleen nog een mijmering aan herfstgeluk schijnend in haar ogen.…

gevangen genot licht als een veertje door het tijdloze gegeven moment uitkijkend, verlangend Ontwaakt de dag en reikhalzend licht streelt warme gevoelens intens vreugdevol als goudvlokken sneeuwen en een regenboogkrans de hemel vult Ik adem diepe geuren proef de dichte stilte die zich opent in een adembenemend panorama omgeven door herfstbladeren…

niemands leven verloopt perfect in ieders leven zal wel iets gebeuren wat niet tot persoonlijk geluk strekt maar als alle treinen op tijd zouden rijden vertrekken en aankomen op de hun beloofde tijden mag het wel perfect schijnen maar dan verloopt het te glad zal het niet tot geluk leiden waren we het leven snel zat er zijn nu eenmaal herfstbladeren…

Een mistige Allerzielen gehuld in treurnis en tranen zoeken wij verwante namen van hen die ons nog bezielen zij die ons zijn voorgegaan hun afdruk hebben nagelaten liggen onder een steen begraven waar wij nu biddend voor staan een steen die mossig begroeid tussen ‘n gazon dat pas gemaaid met rosse herfstbladeren…

ieder jaar een nieuwe lente maar de lente van mijn leven is lang voorbij en mijn zomer ging veel te snel een herfst deed onherroepelijk zijn intrede met bladeren die blijven vallen terwijl de winter in de verte wacht het leven kent slechts vier seizoenen oh, kon ik mijn lente en zomer nog eens overdoen met de wijsheid van de herfstbladeren…

Machtig het zwijgen..eeuwenoud schilderspalet nazomers sterven, herfstbladeren dansen ballet. Onder een zucht van voldragen pracht dat zwicht bewaart hij de tijd, warm gekleed in avondlicht. Herfsttij, oude wijze boom mijn vriend.. buig je sterke eikentakken..jij kende mij als kind.…

Herfstbladeren zo bros, er waren tranen opgedroogd, strijden stralen in zeeën licht, gericht op komend seizoen, de boezem van ander zicht, gaat het gerucht dat de zomer daar sterven wil, kiemt zaad onzichtbaar uit de prille vrucht, onomkoombaar voor elke vloek of zucht in een bekend bestaan, veegt de laatste zon de sproeten van mijn…

Liefde valt als herfstbladeren, die van kleurrijke bomen zijn. Liefde is bewust van liefde zijn. Liefde is grenzeloze openheid. Liefde is van vandaag de dag. Elke dag opnieuw. Liefde leeft in alle mensen. In elke onbegrepen traan, die uit een ooghoek valt. In diep doorvoeld verdriet. In zuchten van verlichting.…

Als ik in het avondrood je gezicht sta te begluren Als jij je ogen sluit, alsof het eigenlijk niet mag En als je dan opkijkt om mij te zien blozen Maar dat zie je niet want het zachtroze licht mengt alle kleuren tot liefde en ik pak je hand in de ziel van je stap op de vederlichte herfstbladeren Zachtjes zitten we over het weiland uit…

welkom fluisterde het steen zie het tot mij komen dus niet als straf Ik wachtte al even; het voelde alleen nu jij er bent zeg ik, welkom in je graf Ik had jou beslist heel lang verwacht op een kerkhof lig je eenzaam, alleen; En absoluut op zo’n december nacht voelt het eenzaam, als ijskoud steen Als kille wind door al de bomen waait en als herfstbladeren…

toe volledig overdonderd te zijn Een lach van jou Reist warm door mijn venen Het eerste woordje Een compleet concert En Onze momenten Opa roept de vogels Vogeltjes vogeltjes kom nou Jij kijkt verwachtingsvol En ze komen Opa`s kunnen veel Samen op het hek de auto`s Brummmm Brummmmm Soms wel een uur Opa blaast bellen van zeep Gooit herfstbladeren…

Herfstbladeren vol kleur, dwarrelen omhoog van de takken. Vrijelijk zwevend, bewegend. Haar geest, aan de begrenzende motoriek ontsnapt. Pirouetten voor de zon, de zon cirkelend om haar. In een stralend grijs gebied, overlapt werkelijkheid fantasie. In een centrifuge om haar middelpunt, kijk ik verschrikt naar de zon.…

Het volgende moment loop ik naakt door natte herfstbladeren terwijl ik in mijn hoofd nog steeds de honingraten hoor zoemen. Dan tracht ik te ontwaken, maar hars druppelt uit de mij omringende bomen en verhindert mij mijn ogen te openen.…

al zou hij wijd open waken over de lange stromen herfstbladeren klapperend als een vals rapier op straat, optornend tegen de schouder van een regenwolk, de hoge man zwijgt vol verachting bars in het oude hart van de stenen stad.…

Je takken staan zwaar in de lucht, oud en wijs Je bast geeft een zucht, gebarsten en grijs De wind waait door je laatste herfstbladeren Je leven stroomt door je aderen Je leeftijd loopt in ontelbare jaren Overleefde zoveel gevaren Veel heb je gezien in lange, langzame tijd Je wantrouwde de mensheid Natuur moest wijken rondom jouw voet…

Winter De winter is nu gekomen, de tijd van de kou Als ik soms kijk naar de tijd op de kerktoren Dan denk ik weer een uur voorbij zonder jou Dan voel ik me leeg en verloren Ik heb de winter niet eens zien komen Ik heb de herfstbladeren niet zien gaan Voor dat ik het wist waren ze van de bomen Mijn leven heeft 2 maanden bij jou stil gestaan…