Netgedichten

netgedicht (nr. 34.891):

Gewichtloos ?

Herfstbladeren zo bros, er
waren tranen opgedroogd,
strijden stralen in zeeën licht,
gericht op komend seizoen,
de boezem van ander zicht,
gaat het gerucht dat de zomer
daar sterven wil, kiemt zaad
onzichtbaar uit de prille vrucht,
onomkoombaar voor elke vloek
of zucht in een bekend bestaan,
veegt de laatste zon de sproeten
van mijn gezicht en de gewogen
woorden uit een gedicht, in de
kromming van de tijd vergoten,
spiegeling uit voorspelbare bron,
gewichtloos, doorschijnende
bestemmingen voorbijgeschoten, om
op onbekende kruispunten ideeën te
ontmoeten, krijgt alles z'n gewicht.

De daad uit het denkvermogen, onbeteugeld
en wispelturig als het is, zwerft rond tussen de
dingen van de aarde, volgt haar eigen weg….

Bron: de Bhagavad Gita