Alle inzendingen over Gewichtloze

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

Herfstbladeren zo bros, er waren tranen opgedroogd, strijden stralen in zeeën licht, gericht op komend seizoen, de boezem van ander zicht, gaat het gerucht dat de zomer daar sterven wil, kiemt zaad onzichtbaar uit de prille vrucht, onomkoombaar voor elke vloek of zucht in een bekend bestaan, veegt de laatste zon de sproeten van mijn…

Buiten draagt alleen de lucht jouw woorden Gewichtloze woorden Hier hoor ik lichter wat je zegt Tuinwoorden Als Orlando hang je mijn gedichten aan de bomen En vertel je mij Zomerwoorden - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - *uit: As you like it (Shakespeare)…

ik droom mijn weg naar binnen reis met lichte tred door het geheugen weef losjes kleine taferelen aan elkaar balanceer op gewichtloze woorden verbind me met het ritme van de aarde dans tussen kolkend hart en tere ziel…

talloos zijn in nachten mijn gewichtloze gedachten zwevend in het duister hoor ik het gefluister als het dan verstomt is er de slaap die komt dan droom ik weer van jou mijn bed is warm, maar ik voel kou tranen vloeien op het laken als ik probeer je aan te raken een lege plek, zo kil mijn hart dat bonkt, wordt stil…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

mijn honger naar genade laat mij verlangen mijn verlangen laat mij vluchten mijn verleden vlucht naar verre bestemmingen mijn vergeten laat mij herinneren mijn toelaten laat mij verlaten mijn navel laat mij staren mijn gedachten laten mij dwalen langs het gewichtloze van mijn gewicht en mijn luiheid van lijf en leden doet mij vervagen…

ijle gewichtloze stralen verzilveren de vroege morgen uit schemering gezeefd door de donkere nacht is daar de dageraad hij strekt zich uit over slapende velden dekt de gewassen toe die nog staan te dromen glijdt over water wat rimpelloos vlak de koele diepte spiegelt verzonken in rust kleurt de lucht bleek en de beemden blauw…

op een lichte kalme dag lig ik in een woud van blauwe bloemen los van de aarde golft de stilte als een blaadje met alle winden mee deze dag is een mer à boire waarop woorden dromend over water glijden een gewichtloze kabbelende dag is het zout der aarde ik neem alles met een poëtisch korreltje zout vandaag…

Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring. Immer op dezelfde plek gebleven, ontvangen zij de seizoenen in onvergankelijke aanvaarding.…

jij stapte op treden die kleurden lichter werden naarmate jij steeds hoger kwam die interactie liet jou zomaar in het gewichtloze verdwijnen zonder dat jij er gekleurd op had gestaan zo is het ook met je schreden gegaan al ras nam de snelheid toe tot ook jij het niet meer kon bijbenen maar wel kon jij uitstekend je handen…

De Franse dokter opereert in duikvlucht en leert zo een techniek die mettertijd zijn vruchten afwerpt bij zwaarlijvigheid: gewichtloosheid als middel tegen vetzucht. Zo neemt de dokter straks een ferme duik in de zachte vetlaag rond mijn buik.…

Ze deelt papavers met de sterren van haar natuur, ze draagt een gewichtloze last van weelde in een aanspreekbare figuur, die ze met me steelt en weer vrijliet in persoonlijkheid, er is geen keerzijde aan dit bijzondere amulet.…

werd het moeilijk ademhalen voor berouw wat in de schaduw voortleeft, wat recht geeft aan volstrekte zinloosheid en daaruit haar zin ontleent, zelf de navelstreng door te knippen tussen de geboorte tot op dat moment te kiezen als de rek eruit lijkt, de grip niet te verliezen waaraan ik was gehecht, maar los te laten in een gewichtloze…

Ik zoek toegang door de deur van nieuwe dromen, tevergeefs want ik word niet aangenomen waarna ik afdaal in spelonken waar de zon en maan hun vingers op hebben gelegd, stromen zilveren vonken door het duister in geluidloos licht van kindervleugels, illustraties van gewichtloze gedichten, verschijnt de kleur op de lippen van de zee…