Alle inzendingen over Het hobbelige pad va

pad van aanvaarding toen ik aan je tomeloze lippen hing…

Va, je laatste adem Het valt me zwaar Va, je hebt gestreden Je had het té zwaar Va, ik zal je missen Kan het nog niet geloven Va, ik zal niet huilen Maar kan het niet beloven…

Wat is het leven met je auto over de snelweg of met je fiets over een hobbelig pad een gatenkaas een lekkere reep chocolade het einde van de wereld wat je leven ook is je mag er trots op zijn…

De weg rechtdoor is alleen recht, links of rechts zijn ook niet slecht, maar durf hobbels te nemen, toon durf en lef. Is het vreemd als ik toezeg, dat ik het hobbelige pad genomen heb?…

Ik ben het konijn van Jasmijn, zij komt haar hart bij mij luchten, ik hoor haar verzuchten: “Het hart van mijn Va klopt hard voor Lentijn maar ik zie Lentijn niet zo zitten, ze zit altijd op Va te vitten.” Ze zit in het gras en plukt aan mijn jas, hoe bijzonder kan liefde zijn, Jasmijn is anti-va-lentijn.…

gelukkig schijnt er zonlicht door de bomen ik moet nu wel ik heb zelf dit pad genomen nu val ik niet meer al doet de wond nog zeer ik ga opletten dit keer het pad is hobbelig…

rien ne va plus in deze tempelsamenleving waar de woekeraars en wisselaars het leeuwendeel beloven rien ne va plus in deze casinocratie waar wij blijven spelen inzetten verhogen op de minste kans rien ne va plus waar vele kleinste de weinige grotere dragend dankbaar moeten zijn waar het economische belang honger waard blijkt…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

houvast je eigen pad gaat…

Dat sotto voce, kalm met zachte stem Piano, afgewisseld door wat forte Langgerekte noten dan weer korte 'k Zag 't bij die Parisienne, niet bij hem Te hopen valt dat wij weer sòngs gaan horen In 't land van gouden alten en tenoren…

mijn overbuur heet Mustapha heel sympathiek bonjour ça va?…

In de gauwigheid 'k zocht en 'k vond het als vertaling is het niet een leukigheid ( à la va-vite )…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

Wanneer ik wandel op strak geplaveide paden Mijn voeten zorgeloos neergezet en ik de hobbels al wel kan raden. Ontstaan er met de tijd en zijn argeloze passen, scheuren die mij uiteindelijk dan nog pijnlijk kunnen verrassen.…

Moeke roept luidkeels Dochter Gina en haar Pa: Eten Pa...Gina Vroeger noemde ze hem Va Ze vergist zich nogal vaak…

hobbelig en lang maar weet ik zou het met niemand anders willen afleggen dan met jou…

Het pad was hobbelig, het leven vaak een doolhof Een Kracht zo sterk en machtig, altijd aanwezig, overtrof. Pijn en verdriet; louteringen Mooie, warme zoenen en strelingen: overwinningen. De noeste zeeman, na hard labeur bereikt eindelijk de thuishaven De gedetineerde telt af en mag uiteindelijk zijn dorst laven.…

Het leven van een huisvrouw, gaat niet altijd over rozen het leven van een huisvrouw is soms een hobbelig pad. Een voorbeeld is te noemen want soms heeft deze huisvrouw het echt wel een beetje gehad. De vanzelfsprekendheid waarmee we worden geacht bepaalde dingen natuurlijk te noemen, is er alvast een dan heb ik die gehad.…

Het doel wordt bereikt stap per stap Hobbelig bergachtig of erg vermoeiend pad; stap! Met geheven hoofd een trotse blik in de spiegel Alleen jij kent je strijd en vaak en vaak was die erg wiebel. De rozentuin werd ons nooit of te nimmer beloofd Hoofdzaak blijft dat is dat ik in mezelf heb geloofd. Sereniteit? Ik ben op weg.…

'U was van grote waarde als croupier Om mensen naar de speeltafels te lokken U hielp ze daar hun centjes te vergokken Maar nu zit ons bedrijf in de puree Nou ja, ontslag, dat klinkt meteen zo cru Ik zeg het liever zo: Rien ne va plus.'…

verdwaald op mijn pad…

Het woordje is nee Ik doe er wat mee Schrijf mijzelf niet meer weg Luister toch naar wat ik zeg Ik hobbel er niet meer achter aan Zie mij daar als trotse vrouw staan Ik ben veranderd als mens En bepaal nu zelf de grens.…

Ach hoe verdacht lekker languit in bed en dat ik die wekker niet hoef te zetten vannacht morgen niet met die pijpen va de onder- en bovenbroek hoef te worstelen, geen mensenvlees en tanden meer hoef te borstelen, geen griezelige roem en geen angstig nieuw boek!…

De pennenvruchten in mij hielpen mij het leven te aanvaarden zoals ze komt. De muziek in en van mij geeft echter één verboden vrucht, nimmer mij gegund. Jouw muziek in mij, te zamen met de twee vochten van lichaam, verwekten een rijpe vrucht: zij heeft lucht en ruimte nodig die ik niet kende. Ik had haar nodig om voortaan te herkennen…

Een snelsonnet moet absoluut vormvast, Op horden en op hobbels moet je letten. Ik hijs me dan in het korset van Driek, Een snelsonnet is míjn concours hippique!…

laat het leesbaar zijn gemakkelijk zonder stekelige wendingen laat het in mijn straatje met stokpaardjes wonen zonder hobbels en in galop laat het zijn wat ik ook vind zonder subversieve tegendraadsheden laat het sterk lijken op wie ik denk te zijn anders niet…

mijn Va & Moe ze bleven me volgen Maar... als jongeling raak je soms verbolgen Je wilt eruit vooruit en achteruit het toetsen van je eigen drijfvermogen Ik wou dat ze nu eens opvlogen maar herfst is nog ver.…

Ik roep zo hard dat de doven hoofdpijn krijgen dat de woorden je bedreigen maar je hoort me niet Ik schud de boom totdat zijn wortels krullen het kraken je oren zal vullen zolang je mij maar ziet Ik spreid gedachten over ellenlange, vochtige paden tot ze in eigen zweet baden maar wat heeft het voor zin?…

dank u allen geliefde paddenredders heel veelal gered zoniet overgereden PET eenmaal per jaar zijn de paddencharmeurs klaar om te paren langzaam kruipend naar de spannende overkant wij mogen hen nooit vergeten deze dierenredders hoera wat zijn zij toch charmant…

Het lege veld ligt voor de dichter in mij spreekt het aan nog zó ver om te gaan de paden moeten uitgezet maar welk leidt naar het doel?…