Alle inzendingen over Karin Bloemen

we keken naar dezelfde bloem door tijd en zon geschapen om te bloeien jij vond haar kleur wat vaal de stam niet recht maar een spiraal met ongelijke bogen ik zag het krullend blad met stekels aan het einde het onooglijke zwarte hart maar zij heeft alle biotopen overleefd is uitverkoren zoals ook poëzie slechts in een paar gedichten…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

Laat haar symbolen overrompelen de schepping en spiritualiteit staande voor schoonheid, reinheid en puurheid de ware ziel in liefde dompelen boeddhisme: wiel van reïncarnatie lotus brengt geluk, kennis en wijsheid volledige geestelijke vrijheid bewustzijnsverruiming; meditatie niet negatief laten overmannen creëer een eigen positief zelfbeeld…

En ik zie alles weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk…

Zo stil terwijl exploderende projectielen flitsten zo dichtbij kwam het gekleurd licht uit het luchtruim de nacht werd gesluierd in een deken van mist die stilte herkende ik als ons droombeeld van de dag. Nooit zag ik je in de ochtend wakker worden om jouw silhouet in schemering te portretteren en als Doornroosje te ontwaken uit je diepe…

ik steel mijn bloemen hoger op de wind kleur uitbundig lijnend de lange kelken verfijnend geur passie langs het bed waarop de nectar is gelegd want zon zal snel je vleugels openen in eerste vlucht op warme wind ik wil dat je me vindt jij bent het enig welkom vlinderkind…

In de frisse blauwe hemellucht Straalde de warme gele lentezon Op het prachtige prille bloempje Ze kwam kijken naar het wonder Maar toen het ‘s nachts vroor Was ze alweer kopje onder…

de hemel zuchtte uit haar zon ik gaf je sterren om te stralen tot je echt niet verder kon zwijgend zijn we weg gegaan elkaar bekijkend als geliefden de bloemen zijn weer recht gaan staan warmte wiegend toen wij ze verlieten…

Tussen de rozen staat een uitgebloeide paardenbloem met een zuchtje wind laat zij haar vruchtpluis op hen los de statige roodgekleurde bloemen eventjes wit.…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

kalverstraat/hoek spui zij staat stil, kijkt naar het schikken van bloemen rustig herfstgevoel kruipt langs bladeren omhoog plaatst zich tussen zonnebloem, hortensia als schaduw van een laat zomerse dag een vent, een zwerver op afstand kijkt zij kijkt verlegen weg zijn tekst blijft hangen in het stadsgewoel aandachtig, charmant, intelligent…

Zij is de diafragma van het menselijk oog maar toen ik deze schoonheid zag in een toog van zwart besefte ik dat zij naar mij keek toen bloeide een glimlach in mijn hart en ik bezweek…

heb je belet in violet te kleuren dacht de fijne aderen in rood en blauw te zien het was geen keuze je groeide groener in ontluiken bloembladerde te snel in transparant maar in het zwarte hart sluimert het lilapaars ik breng met zonnekracht jouw klaproos tot haar violette pracht…

je opgestoken wind huilt regen in ons bloemenbed waar borders de seizoenen kanten jaren hebben daar patronen in gelegd gesteund door vaste planten er was te weinig ruimte voor eenjarig bloeien het almaar snoeien bleek funest mag ik je vragen de opgestoken wind in minder vlagen te laten regenen op ons bloemenbed krijgen…

samen hebben we een roos geschapen lieten eerst de achtergrond ontwaken ik lijnde steel jij groende fris de jonge bladeren in de lente van ons leven zacht penseelde jij de knop die voor het eerst weer kleur aan onze liefde heeft gegeven we bloeiden op een oude stam en enten in bestemmen konden onze wortels niet ontkennen soms…

je klaproosde op slanke wat lichtgroene stelen het kleine blad gaf lilapaars subtiel haar boventoon ik heb je niet bewoond maar wel je zwarte hart bewonderd als in een droom hebben onze kleuren elkaar altijd weer gevonden…

Dat een bloem niet zonder liefde kon leven wist ik toen ik nog heel klein nadat ’t dagen vanuit de hemel geen druppel had geregend en ik zingend en dansend haar had vergeten wou ze niet meer die bloem van mijn hart nog zijn en toen ik haar na een tijd van intense droogte weer ging bezoeken en haar hartje daar verschrompeld lag zag ’…

mag ik bloeien in de nacht door jouw licht even groeien als je langs me rijdt ik berm nog altijd zie ze razen de dwazen van klokken en tijd maakt niet uit wie het laatst komt die snijdt jij bent gestopt streelde me even voelde jouw handen mij warmte geven je lachte zei je bent lief jou vergeet ik echt niet…

mag ik jou lentebloemen geven jij zag ze ontkiemen de bollen wist al het leven ik rooide ze in zomers blaken ze droogden we lieten ze in onze rust hun kleur weer herverdienen het is nog vroeg in tijd maar deze winter heb ik alles voorbereid mag ik jou mijn eerste lentebloemen geven…

gegeven om in het donker op te staan Laat ons het donker niet versterken maak ons als bloemen in de knop Pasen zal de duisternis bewerken een nieuwe levenskracht komt op…

als beloning voor de lange, koude winter de Ereprijs…

net over de grens van geduldig afwachten durven stappen in een veld vol bloemen wakker worden geeft zin om verder te gaan op zoek naar vlinders die vonkend van extase leven volkomen inkleuren…

Gewonnen roem bij 't zingen van een lied is maar een bloem die ge even ziet; is maar een pluim, een gouden schub die ge zo tussen duim en vinger drukt. Is maar een flits, is maar een knal. Daar is de sneeuw en dekt het al.…

Je bloemen spreken over; niet vergeten. Dat alles zou nog blijken het lag nog in 't verschiet. Ik zag met spijt, de bloempjes plots verkwijnen, één kleine troost; want ik, vergeet dit niet.…

Wij zijn allen als bloemen geven mannelijke sporen af om voort te planten zij laten ontstaan en groeien wij bloeien in al onze kleuren zoals wij onze liefde en leven geven en vooral om te sieren wij verwelken en sterven.…

je zag die bloem ze bloeide heel alleen op kale rots tussen verdwaalde stenen je ging er heen zij steelde in rozet van stugge bladeren bang om zon en warmte te missen in haar aderen je rook haar strijd de geur van overleven zij had haar pracht kleurde praal voor even met warm geopend bloot in donkerrood heeft zij zich aan de…

Neen, je bent niet weg neen, het was geen afscheid neen, ik heb je niet afgestaan neen, er was geen einde ja, ik weet dat je bij me bent ja, er werden lieve woorden gezegd ja, ik genoot van de bloemenpracht ja, de muziek was helder, heel zacht alleen, dat ben ik zeker niet alleen, dat zal jij nooit meer zijn alleen, maar zeker niet eenzaam…

opgeslagen zon blijft ook tijdens bewolking veelkleurig stralen…

je slankte je hand zo subtiel dat jouw vingers mij raakten was bij je in seconden minuten en uren het kon mij niet lang genoeg duren wist je alleen raapte overal sporen maar voelde dat aandacht jou niet zou storen jij koos voor de dag waarop onze bloem het wildst wilde bloeien de kleur en de geur herkenden we later in zaken…