Alle inzendingen over Knipoog

Voor 't eerst buiten zonder jas Liggen in 't gemaaide gras Blaadjes aan de oude eiken Lekker met jou wolken kijken Lammetjes daar verderop De zon boven de bomentop Een knipoog en een glimlach Mijn ideale lentedag…

langzaam schuift licht schaduw verdrijvend mijn hof in talmende opgewektheid maakt zich meester van mij zon, ankh, moeder van mijn bestaan baart wellustig maan, vader knipogend achtergrondig een ochtend als de eerste dag aangebroken…

het eerste blaadje onbeschreven maagdelijk in het wit ik schrijf mijn woorden overdreven feestelijk in gelid na regel zeven als vanzelf rommelig wordt het sleur en in de buurt van regel elf dusdanig dat ik scheur *met een knipoog naar “writers’ block” van Helen Josephs…

je balanceert op het randje van een zelfverheffend voetstuk wankelt slechts heel even tijdens het omhoogvallen draait rondjes als een volleerd model met als toeschouwer een partijdige spiegel je denkt je onweerstaanbaar en ik knipoog naar je zodat maar één oog hoeft te liegen…

Bekvechten en kibbelen, het werd dagelijkse kost Een knipoog, een zoentje, zo werd veel opgelost. Eén oogopslag sprak vaak boekdelen Liefde, de stuwende kracht van alle werelddelen.…

Net twee dagen een ring om mijn vinger En ik loop al in het blauw-gele pand Grote pijlenhal uit het Zweedse land Bij de kassa een enorme slinger Ik dacht dat dit mij nooit zou gebeuren Verlies van principes te betreuren ...met een grote knipoog naar mijn lief...…

De westenwind rukt oude blaadjes los Het rad van tijd dwingt bomen tot ontgroenen Nóg staat de koude in de kinderschoenen Een hond speelt in z’n eentje bij het bos Nee, geen verveling voor het vensterglas Wel wou ’k dat ik nog één dag achttien was…

ik herken mezelf in frustratie, irritatie gelijk hebben, gelijk krijgen de knipoog van poezenkind beerenburgwarmeborrelgolf de oude kater op mijn rug terwijl ik weer eens wakker word goedemorgen morgen ISO gecertificeerd waar iedereen gelijk is maar het niet heeft erken ik bovenstaand…

ik zal moeten opschikken achter de krakkemikkige tafel zonder bierviltje onder een poot met een gemoed van jewelste zit ze ineens bovenop op me ik zon hier vaak: zegt ze knipogend je hangt hier vaak: zeg ik ze giechelt het terras zowat omver als ik weg wil wring ik mij heen…

Bleek roze en wazig wit gaan vloeiend in elkaar over knipogen tegen zonlicht walsen losjes wiegend in het zoele zuchtje spreken tot mensen in welke stemming ook in alle bescheidenheid ruist oude en nieuwe taal van Eftelingtulpen voort.…

en daar rij je dan alleen door de nacht en het is alleen de maan die je dan nog toelacht de sterren die naar je knipogen terwijl jij je afvraagt of en waarom het leven je heeft bedrogen maar de maan straalt waarlijk heus voor jou z’n eerlijk hoopvol licht van neem het allemaal maar niet te serieus want niemand heeft op wat hem wacht enig…

vaak heb jij de aarde gekust maar ik heb je nooit zien breken buigzaam onder storm en lieve lust want iedereen mocht alles weten je groeide naar een knipogende zon maar hebt je afkomst nooit verloochend jij was meer dan mijn rots in de branding ik strandde dan ook in hemelse verwachting…

Men gelieve vaderlandse poëzie die duidelijk niet voldoet aan internationale normen en hoog verheven waarden te behandelen gelijk bellettrie Lezen mag met likkebaarden evenwel onder gepast betoon van correcte omgangsvormen Men denke aan verhelderend knipogen naar delen van hogere bourgeoisie…

Jou daarop zien spelen, een melancholisch geluid Jouw knipoog verdrijft elke treurigheid het is goed gesteld met onze tederheid Alsof je zeggen wil: Kijk eens liefje zonder knoppen en ventielen speel ik voor jou speciaal een hemels ontroerend muziekje…

een groen kikkerbeest kwaakt er koning in mijn tuin bemint de aarde warmt zich op een kei duikt zonder schroom in de waterpartij waterdruppels glanzen als goudbelletjes op zijn rug hij knipoogt ik knipoog terug ik laat hem vrij maar hij besluit te blijven ik zal hem als het even kan in een beeldig sprookje schrijven…

ook hun handen spraken dezelfde taal met vaak ingewikkelde woorden ze ademden synchroon de lach als je niet beter zou weten hielden zij samen een tweeling vast waar toeval een kleine knipoog geeft blijft de verbazing- wekkende gelijkenis een wonderbaarlijk feest…

groots meeslepend en toch klein moet ik leven met mijn hoofd hoog in de wind waar ik dat zoek om te overleven waar ik dat van m’n gading vind daar het bloed in d’aderen met moeite omhoog wordt gepompt zal ik mij rustig moeten weten nee niet moedig maar ook niet laf ben ik nooit van mijn zijn afgeweken gedraag ik me zoals ik me gedragen…

Etablissementen poppedijnen in taveernen l'Amour est une folie voor een plezanterie met deernen Adèle leest au sucre Citronella, een novelle Liedeweij nipt witte wijnen aan mijn zij volgeerne Met een keurske dat haar halverwege splijt en knelle Le lendemain heb ik een houten kop met spijt te stellen Voor vlinders duurt de nacht…

Een blik, een gebaar, een knipoog, mijn dag kan niet meer stuk, verbazing, om al dat moois, wat breng jij mij geluk! Een diep gevoel, van liefde, een gebaar , van tederheid, dan weet ik, mijn allerliefste, ik wil je nooit meer kwijt!…

We delen samen al genietend en een knipoog hoort hierbij. O moment van diepe vreugde Ik zie de glimlach om je mond. Dit is een intens beleven waarin ik heel veel liefde vond.…

De warme wind waait wollige witte wolkjes langs de knipogende zon de miezer voelt als vochtige vlinderkusjes vrolijk fluitende vogeltjes fladderen vlak voor me langs mijn aura weet zich gekoesterd dankbaar geef ik de natuur een dikke zoen terug…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

je was de westenwind die door mijn haren gleed met zilte stem van troost in lauwe nachten je was de koele glimlach van de zomermaan je was het licht dat sprong van ster naar maan je was die ene vogel hoog daarboven die knipoog van de warme julizon je was de korenbloem je was het blonde koren je schreef je eigen melodie je…

Knipoog naar de krantejongen zwaai naar die oude man Zing de tonen uit je longen Laat weten dat je zingen kan. Een gulle lach voor ieder die u ziet. Weet dat het echt mag: Leef en geniet.…

mijn hand kijkt me heel kwaad aan ik had hem van zijn schil ontdaan en nu voelt hij zich uitgekleed met een lach pak ik zijn broer laat ook zíjn ogen onbesneden dat zijn van die kleinigheden die mijn kookplezier verhogen sputterend zie ik ze onder gaan tijdens een borrelend waterballet daar volg ik ze heel nauwgezet om terug te kunnen knipogen…

Onschuldig begin Speelse plaagstootjes Aftastende ronde Glimlachende knipoog Klikkende woorden Verkleinende afstand in ruimte Groter tijdbeslag Warme knuffels Troostende kus op de wang Vier ogen afspraak Groeiende magneetband Geheimenverklap Blootgelegde zwakheden Fatale kus…..…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

In paarse weke huid zit ongemerkt een zwam verdriet verschilferd en verdord tot schaamte, het regent zwart en grijs met flarden groen van asfaltbloed, ver vuurlicht zonder warmte as een knipoog in gesloten huizen, de ruggen krimpen zat bijeen en leven als een afgevallen blad.…

Gong van getijden reist uit zeeën van azuur, knipoog op den duur Als je dit alles in het innerlijk voelt, dan ben je vrij, zoals bedoeld.…

Een knipoog, een lach, een nacht, een dag. Alles gaat gewoon voorbij, want de wereld draait niet meer om mij. Als ik eens wensen kon, wenste ik mezelf een luchtballon. En dan vlieg ik hoog in de lucht, voor de tijd op de vlucht. Weg van de agenda en de klok, tot ik ineens van mezelf schrok.…