Alle inzendingen over Kom me eens vertelle

Als ik je zou vertellen dat ik nog altijd van je hou nog steeds, na al die jaren, nog steeds. Als ik je zou vertellen dat je nooit uit mijn gedachten bent geweest, op een stoel in een hoekje; als toeschouwer van mij levensfeest.…

Zei Pietje, is de beste, Dan horen wij vertellen, En drinken chocolade, Of eten dikke wafels. Neen ik verkies de zomer Zei Keesje, dan is 't kermis. Dan hoef ik niet te leren. Maar ik zei, 't is het beste, Als meest de vruchten rijp zijn. Dan valt er braaf te knappen.…

Van kale bomen van leeggerooide akkers van schuwe vogels van weifelend winterlicht van alles wat moet komen…

Wat kan ik vertellen, of moet er iets verteld worden? Wij willen communiceren over van alles en nog wat maar brengt dat zoden aan de dijk? Of horen we zo graag onszelf oreren? Wat is toch taal? Wat zinnen, woorden, een middel om jezelf te laten zien, te laten kennen, aandacht op te wekken? En toch kunnen we het niet laten.…

Sprookjes Reuzen verbergen dwergen Bergen verbergen reuzen Mensen reuzen en dwergen Zij vertellen de sprookjes nog zelden De verharding is het die verhalen belet Het spiegelen in luisterende kinderogen Spanning brengen op de rand van het bed Kinderen worden onthouden van de fantasie Normen waarden en liefde leren kennen op de knie De lering…

Zachtjes tik ik tegen gras. ‘k hoor een fel gezoem van tere vleugels. Langzaam trekt mijn hand zich terug. Aardhommels hebben bezit genomen van een eens statige pol Engels gras, die nu lijkt opgegeven. Toch zit zij vol met leven. En elke week tik ik even tegen dit gras en hoor de door vleugels gebroken stilte.…

Het schilderij vertelt op een ochtend tijdens een koude bries beroerde een penseel mij het groene gras en de blauwe lucht schakeringen in kleur gevoel en techniek fascinerende fantasie landschap in wording de zon breekt door de dauw glinstert druppel in een bloemkelk gedachten weerkaatsen op het doek vormen ontstaan en vullen sprekende…

Zwijgende scherven, diepe gezichten en dwalende ogen die verliezen wat ze kennen, wat gebroken, kapot of verloren niet meer verandert onder een deken van moedeloze as en vuiligheid. Als een schaduw die alleen met klevende beelden nog bestaat. Zolang het verhaal van woede en wanhoop niet verandert waar gevonden woorden niets meer bewegen…

Elke ochtend vertel ik mijn benen: kom je moet nu uit de ' slaapstand' tevens vertel ik ook mijn tenen, mee te werken want: zonder voeten ga je plat. Elke ochtend vraag ik mijn lijf: wakker te worden, of ik blijf: in de slaap- modus.…

dat ik de hoog lokkende Jungfrau in het zuivere Zwitserland bestijgen mag (de berg, niet de jongedame) gewichtloos in wolken de hemel binnen handbereik dat ik denk dat god mij niet ziet…

herinneringen, ze bedekken en blokkeren de oprit Ik schep ze aan de kant Ik moet eruit, ik moet boodschappen doen En als ze gaan smelten als ze in de regenpijp druppelen en weglopen lig ik wakker in bed te luisteren en volg ik het kabbelen in de goot Het maakt me wanhopig Ik wil weg, een pauze om alles op te schrijven om het te vertellen…

Ik ga je iets vertellen, dus wees nu even stil....... Toe,...kom nu even zitten, dicht tegen me aan. Ik wil jouw warmte voelen, en wil je gadeslaan. Kom, laat me je iets zeggen, het is van groot belang. Ik moet het je vertellen, "toe liefje, wees niet bang!" Ik kan bergen trotseren, en doorkruis de zee.…

Ik ga je iets vertellen, dus wees nu even stil....... Toe,...kom nu even zitten, dicht tegen me aan. Ik wil jouw warmte voelen, en wil je gadeslaan. Kom, laat me je iets zeggen, het is van groot belang. Ik moet het je vertellen, "toe liefje, wees niet bang!" Ik kan bergen trotseren, en doorkruis de zee.…

Dat je weer iemand hebt ontmoet Nooit zal ik vertellen Dat ik je zo erg heb gemist Nooit kom je te weten Dat ik je nooit Uit m'n geheugen heb gewist…

een zuchtje wind verdwijnend in het niets is alles wat ik ben…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

Ze zijn met z’n drieën Onafscheidelijk voor het leven Al menig lach en traan gedeeld Samen overleven Ikzelf heb al mogen proeven Van de vriendschap die er heerst Hun deur stond open Heb er al vele mooie momenten beleefd Ik was verbaasd van de warmte van hun samenzijn De liefde die er straalt De gevoelens voor elkaar Uit het diepst van…

Je stapte binnen in m’n leven Doorheen de grote poort van m’n bestaan Je nestelde er je vriendschap En bent er nooit weggegaan Ik mocht mee op vele van je tochten Langs paadjes bezaaid vol geluk Je werd een vriendin voor het leven Deze band kon nooit meer stuk Maar jij was anders dan al die anderen Jij deed -telkens opnieuw- m’n hartje…

Tranen Drukken Achter mijn ogen Zoeken een uitweg Op een doodlopende Straat De enigste manier Om te druk Te laten verdwijnen Is mijn ogen te sluiten En weg te gaan…

zien, wat het bij mij van binnen heeft aangericht De vermoeidheid, de lusteloosheid, de pijn worden niet begrepen in een wereld waar alles te zien moet zijn Ik lach, doe ´vrolijk´ maar niet altijd even oprecht Het sloopt me van binnen, het is een lang en eenzaam gevecht Ik ben niet meer wie ik ooit was, maar de medicijnen komen…

Ze kwam even buurten, zoals wel meer, maar zei toen, ach zet je even neer, 'k moet je wat vertellen, staande gaat dat niet, hij heeft me zwanger gemaakt alvorens hij me verliet, wat moet ik nou?…

nu de varaan roerloos en aaibaar gaapt ontbreekt hij niet naast dekstoel & sloep terwijl uit de deur naar de brug kleine blauwe pinguïns tevoorschijn komen het schip sonoor trilt de zeewind lauw als de nacht is en heel vele lichtjes van dobberende vissersboten voortekens waren die er op wezen dat je al bijna oog in oog ligt met een kameel naast…

Kom je in de morgen mij strelen in de mist dan ben je lief en haastig of heb ik me vergist. en kom je op de middag met zon en bloemen rood 'k ga trillend voor je open 'k word ademloos,'k ga dood. Of kom je in de avond door nevels naar mij toe dan plant j' in mij je wortels 'k groei stervend naar je toe.…

Reik mij jouw hand vecht niet langer geef je over ik neem je mee Kom maar sla me raak me voel me zie me Doelloos zweven van jouw vuisten geven mij hernieuwde kracht Ooit begrijp jij de gedachte wanneer je de liefde niet meer verwacht Kom maar sla jouw hand maar in de mijne raken kun jij mij toch niet meer gevlochten…

pak mijn hand dan voor de laatste maal wanneer de nacht haar ogen sluit en jouw laatste adem heel zacht mijn donker rode haren beroert nee ik zeg geen dag meer tegen jou nooit meer een tot ziens of tot kijk want ogen hebben geen gezicht meer uitzichtloos kom pak mijn hand dan haal ik jou terug uit het licht in het licht zonder…

handen uit leg ze maar in de mijne en kom kom met me mee…

De zon die zakt de nacht hij valt je voelt het opkomen je moet weer op pad de maan staat hoog en de muziek roept je gaat naar de plek waar je haar weer ontmoet niemand weet waar je heen gaat niemand weet wie je bent want jij behoort tot de stad jij behoort tot de nacht leven in een rivier van duister tot de zon weer lacht.…

ik ben nu wel hier maar mogelijkerwijs moet ik nog steeds komen…

Kom, Stilte fluisterde Klank wegstervend ... Adembenemende stilte ... Kom, Klank klonk Stilte verwachtingsvol…

aan ieder die een masker draagt aan ieder die nooit echt lacht aan iedereen die eenzaam is aan ieder die zich vaak vergist aan ieder die zonder zit aan ieder die probeert in licht aan ieder die anders is aan ieder die midden in het leven staat aan ieder die nooit in het systeem past aan ieder die begrijpt aan iedereen die kijkt naar…