Alle inzendingen over Maarten Biesheuvel /Brommer op zee / fictie

We reden op brommers en hadden een tijger in onze tank. We waren jong en bleekten onze spijkerbroeken in de zee. Kamperen- ik ritste mijn slaapzak dicht en droomde van melkmeisjes.…

Bij werken uit de literaire hoek Bestaat er al sinds jaar en dag een frictie Tussen de pure waarheid en de fictie; Geloof dus maar niet alles van zo'n boek. Maar je bent nog naïever welbeschouwd Als je het nieuwe spoorboekje vertrouwt.…

In naam der koningin trekt hij ten strijde Tegen de televisiespotternij, Want de premier zag poppetjes van klei En kon geen feit van fictie onderscheiden. Vanouds zijn immers poppetjes bespot Die ooit uit klei vervaardigd zijn door God.…

~~~ de maartse buien zijn poeslief vergeleken bij mijn maandstonden ~~~…

in maart zie je ze allemaal stekelbaasjes bij de hofvijver…

Het is donker aan de linkerkant een muur rechts de sloot en ver weg hoor ik brommers rijden, die opdoemen aan het eind van het pad en me vangen in hun licht het geluid wordt hard mijn kloppend hart drukt zich dicht tegen de muur nog even en het is voorbij Ze stoppen…

maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen beloof ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur van…

maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen belooft ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur…

“Ik vind de herfst een schitterend seizoen”, Zo sprak de peuter, lurkend aan een fles, “Eerst was Sint Maarten al een groot succes En nu vult de goedheiligman mijn schoen: Acht pilsjes heb ik van de Sint gehad En van Sint Maarten zelfs een volle krat!”…

Een ochtend in maart Het zonnetje wat door de wolken schijnt Het begin van een nieuwe dag kleine zorgen, grote gedachten Dan boem bam, knal een korte klap Een ochtend in maart Het zonnestraaltje wat door de knal verdwijnt grote zorgen, wereldwijd!…

niets dan fictie is het en dat weet de oude dichter maar al te goed…

liepen door de zomer was drukkend warm zweten puffen hijgen een ijsje in de hand naar een pretpark 's avonds op het balkon thriller in je hand de drukke jongens in de straat maken amok, een brommer in de verte, ja, ik heb m'n hart aan dit leven verpand...…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Doof en hoogbejaard, toch gezwicht voor het maartse al dagen op stap…

Ik stokte, maar jouw stem hielp me uit de brand Je nam mijn hand En liet me een boek zien dat jij ooit had geschreven Je wilde het aan mij geven Het was een roman, een liefdesverhaal, een stukje fictie maar je wilde ons in die positie De woorden die jij had geschreven vond jij als voor ons bedacht Dat had ik niet van jou verwacht…

wat daarachter zoal verborgen blijft dat laat zich moeilijk raden alles wat het daglicht niet kan verdragen heeft de mystiek van geheimzinnigheid het geeft schrijvers van fictie juist dat zetje in de goede richting dat ze soms hard nodig hebben en de dichters hebben daar ook weer hun eigen gedachten over en zó heeft de verbeeldingskracht…

meestentijds Met mijn ik, vaak genoeg Ook zonder, waarbij ik Voor mijzelf een grote Onbekende was, die misschien Wel in mij leefde, of daar buiten, Dat maakte ook niet uit - In de verhalen de ik of misschien Ook wel hij geschreven heeft, ik weet Het gewoon niet, in mijn leven, Dit leven van mij waarin Waan en werkelijkheid, Fictie…

in de literaire daad, wars van moraal en plagiaat, in het hele scala van muzen in overdaad, waarin ik hopeloos verdwaal, meer kan ik niet te geven, ik vond het gewoon op straat, daarmee is goed te leven, het blijft het een hele kunst dat moment te beleven als de wereld begrijpelijk was, zou er geen poëtische fantasie of fictie…

Ooit was je een laaiend vuur Dat mijn ik bij tijd en wijle Verwoestte, of ik wilde of niet, Dan ging je weer liggen, En stopte ik je veilig weg In mijn onderbuik, Hoofd dat moe was Van het blussen van branden In de bovenkamer, enige woonkamer In dit onbehouden huis, Veertig jaar verder zijn we nu, En af en toe steek je de kop…

In het lome lover minnemeen ik mijne zoele Poezel; hij is wobbe, hij is leen, wuftig kozer en te koezel. Poezels krollig en in broei wijl wij minneweer; in galenzang en moenengloei stoeien Poezel en zijn heer. ’t Zwerk donkert, de kniepert loeit, een vale walm giert en woeit, de kim molmt tot waangetier, schuksels schokken elk liefdesdier…

Ik weet nog dat jij net als ik verdwaald in een pijnbomenbos verschrikt door het geblaf van een troep honden een jacht begonnen Mijn rug tegen de stam jou in mijn armen, voelen hoe de boom tegen mijn rug door de wind bewoog jouw angst verdwenen ontspannen onze handen Maanden later ruik ik nog steeds de geur van hars bij het dragen…

wat feit is wordt dan fictie wanneer het brein zijn grip verliest belaagd door dwalende gedachten verbleekt het streven bij zijn daad want dat waar je voor leefde bleek eens te meer de strijd niet waard.…

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

Kraaien om je hoofd barre winter nog in maart balsen in de zon…

Lonkende katten bevolken de straat, het is al april maar ze spelen nog maarts.…

Gelijke rechten Nog steeds niet vanzelfsprekend Het is weer 8 maart…

) - En zo is-ie een brommer geworden.…

Vanmorgen reed ik van huis en een brommer sneed mijn auto op een haar de coureur, jong gespuis begon te schelden en riep “ik sla je in elkaar” Van verbazing stapte ik uit het was toch hij die mij niet zag maar hij balde zijn vuisten sloeg zijn helm tegen mijn ruit met een sadistische lach Getracht hem te kalmeren maar…

Hij is zoals gewoonlijk aan het sjansen: de brommer ziet een mooie, jonge griet, maar juist daardoor een tegenligger niet. Het meisje belt. Er komt een ambulance. Een grote operatie blijkt te baten. Herstel wil na een aantal maanden lukken. Tenslotte mag-ie 't ziekenhuis verlaten.…

Wie zag er reeds een koeliebrom? Veel groter dan een schuifeltuit! Hij speelt geen tuba of geen trom, een koeliebrom... die brommert snuit. Maar als er één verkouden is en sukkelt met een snuit vol kwok, dan gaat al dat gebrommer mis: het klinkt zo vals... als een patrok. De andere koeliebrommers zien dan hoe hun snipverkouden broer…