Alle inzendingen over Mei-lezing

Ik kan met mijn mollig lijf vast stukken beter overweg als ik maar gedichten schrijf en gewicht in woorden leg.…

Wieljend wetter de kiste glydt oer de dinige deemoed fan in skolperige minskensé oeral hie’k wol frede mei: it geregelde farkeljen it hommels en dwerse swalkjen it reevjen fan dyn gelyk doe’t hja it skip útteagen en do fergean moast wienen it net de kâlde orka’s dy’t it spatwetter opwielen mar de wyte weach fan soannen draaikolk…

Op de kaptafel van mijn moeder staat een oker doosje gemaakt van krimpenhout. De laatjes open. Knopjes parelen erover als ongelijke druppels koud. Er is ruw aan gerukt je ruikt nog de geur van vers verdriet - geen wonder - je ziet de rauwe kleur van rood de pijn erin gecapitonneerd op zijde bezeerd door venijn lagen de jaden jaloezie,…

Feiligens de mûne oan ‘e râne de tsjerke yn it fermidden de kastanje op it hôf de skoalle noch hieltyd mei de Bibel ik rin derom hinne de tafel, de stuollen, it flierkleed de gong mei it húske dernjonken de koken mei it pannerek it swilk en de reade sône ûnderoan de trep boppe wennet yn iensumens en ûnskuld eangens ferside.…

Ken ik je? Je zijden stem resoneert in mijn hoofd in ondertonen vibreert wat je niet zegt en toch belooft in korte klanken sms je blijde boodschapjes in de morgen bevestig je slapeloosheid rechtvaardigt lila denken je zult ervoor zorgen – ik hoor je. Je druppelt kraanklanken tot slaapgas holt mijn leven in en uit met die stem van…

dyn hannen Allinnich dy iene foto fan dyn dimmen hannen ik sjoch de fingers, útspraat, se omfetten ien foar ien de skatten, kûmkes dy’t oerrûnen fan ferline ferlangen at ik in kopke tee drink en dyn hannen leegje allyk in glês bringe it waarme focht nei de iepen lippen at ik de piano bespylje glide dyn fingers my nei op ‘e…

Wy steane oan stilsteand wetter tsjinoer elkoar en sizze neat sûnt dat net mear hoecht waard myn swijen praten it lûd is wol te ferstean yn it waar, de bern, jildsaken dy wurdskat wurdt hieltyd grutter en folt in holte yn it hert at it wetter net klettert strûp ik my om nei binnen wa wit, wurde wy noch hommels telepatysk Telepathisch…

ik ben een spinnetje, dat spint zo werd ik geboren als kind rapjes zak ik van een takje en land dan op mijn linkerhakje ik spin in klokkende liedjes mijn hogetonenmelodietjes o, het is zo een prettig bestaan was ik maar eerder op pad gegaan ach, en als jullie dit liedje horen hebben jullie lekker ezelsoren…

Hielendal neat mear dwaan driuwe op it skerp fan net witte wêr te hearren it swabberjend kringeljen fan in bletterlamke yn in eineflaach, libje oan de kant fan waan - yn boeken ferswine tusken rigels, tinzen dy’t lûke oan ‘e traaljes fan it fjouwerkant, blierens risselet út it ferline, yn in papieren hoale fluezen fan dysels wer fine…

Ik bin God Ik bin God en ik bin ik en no’t ik God bin straf ik my, en op ‘e nij en no’t ik my bin tink ik it is wier dat ik skuldich bin want ik haw mysels makke doe’t ik God wie en die mei mysels sa’t ik woe.…

Der stjert wat ôf by my ik wit noch net wat it is mar it baarnt, it blet, it barst jûns wurdt it minder wy gean hieltyd letter fan kant it komt op en jout him del en de dagen langje net oant better. Ik bin yn ‘e lyndraaiersgong en sis dy, ik krij mâl fel, want it baarnt, it blet en it barst. Touwslagersgang Er sterft iets af bij…

je had het niet moeten zeggen met je ogen over de rand van een vol glas rode wijn ze knikkerden de pupillen van links naar rechtsomkeert de vraag rolde van je tong naar het putje in het midden waar hij stil bleef liggen naast het mes op de tafel ik heb nu te stellen met een geval van open emotie een beroerd gevoel…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

Mei blidens litte wy witte...…

It lûd wol net dea, de blêden krije frij spul en it libben guod grimelet tizich yn de goaten, it lit har lidden laitsje mei de kop fan in nulle mar hja, hja stekt de hân op nei nije loaten. Longerjend nei lân sil om har hinne rame it finzen hert fan de libbensleave dame.…

it gong net oer … ik bin de frou mei de giele sjaal it lange reade waaihier de swarte beetle-cabriolet ik haw myn hoed en sinnebril ôf set sjoch heechkroppich om my hinne it is hjir wat keal in ealjebij fersûpt yn myn reade wyn – bleh wyn fuort en o, wa wienen jo?…

. jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg,…

In spul spilest net allinne, earmtakken wurde plante yn it plústerkleed, hollen stinne yn palmen en mei eltse set komt de reek fan in sigaret – romfels lûke galen yn it gesicht, der wurdt stoarre troch in wale. Is dit it spul, of binn’ it tinzen mei gewicht?…

ierde wiet der floeide bloed en earms en fuotten skokten skrillich tebek, bleke poppen wachten wy mei swiere hakken yn sân oant it lûd fan it ferstân ús wekker rôp.…

ons gevonden - trekt het leven naar zich toe - de sterren herinneren zich ons als kikkers die eens bestonden -------------------*-------------------- de kopkes nei omheech út it donkerst fan de sleat middenmank de griene brij stegere wyt de kikkertsblom yn de spegel oan de loft de hynderbline nacht it tsjuster fan de dei mei…

Steesoan is de dei te koart, men moat ophâlde mei riden wylst men eins noch net wurch is. Winter Er is geen licht, de schemer groeit op het land en de moeder van de aarde rust.…

Ik sjoch mei kleare lust nei it skaad om syn mûle, de mulfinger folget linen dy't by oanreitsjen justjes ferdwine. De fierte gûnzet sêftsjes bijen, dêrnei sakket der in stiltme del. Hy glimket yn syn dream. Mei iepen hân streakje ik stil syn trochlibbe robbenfel.…

Yn it lân fan memmes hannen kin in bern noch bern wêze sûnder de plichten of bannen fan foarkomme of genêze mei in mem kinst swalkje yn ‘t ferline oan har hân de earste stapkes dwaan har stim sil nea ferdwine kinst har samar in boeketsje jaan ik wist net fan it teare teeguod in stoel dy’t krekt yn dý hoeke past fan in ferske dat ynienen…

Eamelders kinne net oars as marsjeare mei harren pakkelaazje op ‘e rêch sette se gjin stap tefolle of oerdwers nei it nêst dêr’t se de foarrie dellizze foar keningin en heitelân, it lân, en it lân leit der mar, baaiend yn ‘e sinne de fuotten lang, de tiennen omheech en it hier waakset nei de wolkens alles wabberet yn de loftige wyn en sy…

‘Hastû noch berneklean,’ frege se. ‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’ Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting, suchten fan spyt, lyts wienen se lang lyn. At harren hert kloppe tsjin myn wang oan myn liif, rûn alle soarch út my wei, gjin gewicht, nearne ferweecht mar yts. Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme en kâlde lucht…

Dit jaar is mei een Valse triste lente Een trage droeve wals van vocht en kou Als een passaggio die voorbij gaan zou Pastoraal in bloei finalemente Het Lenteoffer klonk al vroeg in maart Straks roert dan, hopelijk, ook Mei z'n staart…

Het is een vroege morgen ergens in mei. De vogels worden wakker en maken mij blij. Wat kan zoiets kleins toch vreugde brengen. Je moet kunnen genieten van elke nieuwe dag. Ook als het tegen zit komt steeds weer die lach. Een jong vogeltje een lammetje in de wei wat is het toch heerlijk wakker worden in mei.…

dan wiegt de mei haar blije woorden als kleine klokjes nog even klinkt haar lied langs het water over het zandpad door het groen als een fluister ik ben stil, luister ze nodigt juni om in haar vroege zomer te verschijnen de mei zo mooi klingelt wat woorden slotakkoorden zoetjesaan zal ze verdwijnen ……

Een morgen in mei getik van metseltruffels een koekoek vliegt langs…

5 mei, vrijheid, zwaar bevochten Wordt gevierd met kroegentochten…