Alle inzendingen over Opengevallen bressen

bressen van wanhoop en extase, waardoor de eindigheid zich schijnen laat.…

nu ben ik moe mijn oogopslag gaat neer het gapend gat der slaap slaat bressen in mijn volgezogen dag ongetwijfeld gaapt een lach om alles heen ik neem de pen ter hand, die eerst verdween in zwarte, oude lettergrepen gonst een oud verhaal zonder omhaal streep ik door…

(bij 'Venus' van Iris Le Rütte) De slanke, malse benen lokken mij naderbij, haar opengevallen hoepelrok van 100% zijde ligt als een grote binnenkantschelp, een volop geopende waterlelie, uitnodigend op mij te wachten (ik denk aan iets) de rest van haar toverlichaam verstopt ze diep in de aarde, die zij immers is, juist door die anonieme…

Het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; heldhaftig op de bressen staan, meer dan de anderen vooraan, een ogenblik van stil vermaan bij 't bankroet van zijn klein bestaan, het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; zifting van tarwe uit de akker, de meester wijst de route aan, Hij laat geen rots aan…

zie de zwerver lopen zijn achterzak puilt uit dicht propvol brieven sinds ooit misschien wie weet thuis nog meegedragen nooit gelezen hoewel ze zeggen eenzaam stoot af en gooit ze weg vanwege personen en adressen die er nog wel zijn zijn hoofd kent hun bressen misschien zelfs knopen van moeders in zijn oren hij wil ze kwijt…

ergens in de bodem kwelt een stroom met wrede wending niet altijd beheersbaar, de kolkende golven slaan bressen in oevers met zachte kanten, welke er niet op bedacht zijn ze worden weggevaagd blijven beschadigd ergens in de bedding welt een bron van liefde zij zoekt haar weg in rust, met stille kracht omarmt zij de oevers die vruchtbaar…

Troosteloos deprimerend in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen huiswaarts spoedend tesamen met doffe hoeven het maagdelijk vlies en slaan daarnaast diepe bressen…

Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet waar je linies liggen en waar ze lekken, ik weet wanneer je bodem brandt en hoe en waarom, ik ken het knielen, het breken, het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs van het er samen sterven, als oude vijanden, hand in hand.…

Haar kader is haar kroost: de randen en de bressen. Ze leeft in lichte vegen, toetst stippen bij elkaar. Hoeken van mensen. Met zachte hand een vaste lijn. Maar berg haar niet in een museum. Laat haar lelie op het water zijn, klaproos op het veld. Roos met doornen, duizend- schoon.…

stemgegons, waar de wandelaar zich in waagt, met als levensproviand in de ransel het zingen van een kind, geborgd in de plantaardige traagheid van het koele mos waar hij de weg in vindt van nieuw ontdekte geuren , borgt de kleuren van de hoop, bereidt zich met bekentenissen te omringen, zonder de uit - en afkomst te bedriegen, slaat bressen…

En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat. Voor de kinderen uit Faranahé ( Haute Niger ) Ons bezoek in januari 2013…

ik tel de laatste golven telkens opnieuw het strand is leeg en verlaten zie ik om dan zie ik de duinen heuvelachtig zoals mijn leven met een zee die soms stormachtig bressen slaat ik voel mij uitgeput en ga zitten in het zand het is afnemend getij zo voel ik dat ook in mij zelfs het zitten is vermoeiend ik ga liggen, op mijn buik met moeite…

tijd, ook die van wanhoop en extase, tranen lekken uit werelds ogen door scheurtjes van de dageraad, schudt aan de magere stammen van de levensboom tegenspoed kerft zich in stenen, voorspoed als fossiel als die de glans van de zon doorstaat, zal wenen uit het water, zijn niet aflatende dorst te lessen waardoor in een onzekere toekomst bressen…

soepstengels from Italy azuur tot delfts blauw uitsloegen zoals tot nu iedereen wist pesterig lang in gehangen hebben zegt nu die getoupeerde zwerfkwast dat het een broodje aap was Terwijl onze heroïsche grapjurken sindsdien hun edele rampetampen koud omzwachtelen met compressen inwendig schokken van de krampen plassen uit rood omrande bressen…

een nieuwe baan Is recht voor ons opengevallen! Heisa, joech heisa! kom allemaal mee! Holdrio! holdrio hee! - Maats! om ons hoofd draaft de lustige wind, De daavrende klokken die luien! Beluien het eerste gelukkige kind, Geboren bij stormende buien! En ons hart houdt de maat - Hoor! de trommel die slaat: Hou recht! hou recht!…