Alle inzendingen over Parels voor de zwijnen

wanneer ik de ongecultiveerde parels aaneen rijg, als ultieme hoop, dat het beste nog moeten komen.…

Hij zou geen jachtopziener moeten zijn hoewel het moeilijk is om te verzinnen wat er met zo’n figuur valt te beginnen misschien is hij geschikt als proefkonijn. Maar nee, dat valt hem toch niet toe te wensen al hoort hij bij de minstgelukte mensen.…

Een varken dacht onlangs te Rheine: Al zou 'k in het slachthuis verdwijnen Dan lijkt dat op zich Normaal voor een big Maar 'k hoop toch dat ik nog zal zwijnen…

Een fokzeug dacht laatst te Opijnen: Al baar ik dan menige kleine Ik blijf zo toch maar Uit het abattoir Voor ‘n varken is dat gewoon zwijnen…

Drie wilde zwijntjes dood uit naam der wet, Maar schiet zo ’n jachtopziener niets te binnen? Was er nou echt niks beters te verzinnen… Een ietsepietsje creatief verzet? Drie knuffelzwijntjes stiekempjes verkassen…. Dat varkentje had ik best willen wassen.…

Ik moést ze zien de glazen parels en de dauwranden op de notenbladeren allen kaal aan krachteloze takken hangend. Deze novembermaand glinstert onverwacht het wakke, zware wegen uit grauwe en wachtende tuinen en zelfs eindeloos schitteren nog de brandende pompoenen. Zo wil ik het ook wel: doodgaan met frêle, zere parels op de rug.…

eerst een korrel zand nu laag voor laag opgebouwd de oester vormde de irritatie voor hem tot mooi in onze ogen…

Graag zei ik, en het ijs was gebroken het voelde daar zo veilig en vertrouwd twee weken later lag er een rouwkaart met de tekst : Een parel in Gods hand.…

dans dans voor mij hier op de grens van het getij je bent mijn ebbe en vloed de schelp die op het strand zich vlijt het parelmoer waarin ik naar je kijk als je voor de eeuwigheid met mij vrijt…

omsloten spoelde jij mij aan in ruisende stilte herkende ik jou zag ik golven in je ogen indrukwekkend jouw lieve glimlach hart werd zonneklaar een lied bezongen in woorden van diepzinnigheid met wuivende zwarte haren en door de poriën van je zwoele lichaam druppelde je mij naar binnen zeilend op de bovenstroom liet je me blozen toen je parels…

Je hemelsblauwe parels keken dwars door me heen Een kostbaar wit kraaltje smolt in mijn champagneglas Ik proefde begeerte in je vreugdedans Woordloos dreven wij in een luchtige bloemenzee…

jij veilig, groeiend diep in warme waterstromen als een parel in een oesterschelp samen één mijn armen omhelzen je kloppend hartje gehuld in water wiegend, troostend praat ik tegen jou en zeg zachtjes jouw naam schelp gaat open daar ben je, parel, zo zuiver mooi nu wieg ik jou in mijn schoot mijn parel, en fluister nog steeds…

Als een zilveren parel gloeit de zon nog even na met haar roodgouden licht dat glanst over een kalme zee Nog even en haar taak is volbracht dan verdwijnt ze en neemt haar glans mee achter de horizon in het donker van de nacht…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, of beelden van jouw golvend haar in het levendig licht van je ogen, en mij in vervoering raakt mijn obsessie vanuit de vingertoppen, een strelende gebaar van verwachting, parelend op beide lippen Als ik hiervoor een gevoel kon vinden…

Het “Meisje met de parel” schrok zich rot Vol op de mond wou deze Belg haar pakken Maar in zijn poging bleef hij voortijds plakken Een blik tomatensoep was toen zijn lot Voor hem staat altijd het klimaat voorop Al heeft hij wel een glasplaat voor zijn kop…

Grijpgraag betranen parelende dauwdruppels haar huid. Kussend sussend glijden ze over haar zijdeachtige bedradingen. Gele vingers zonnestralen 100 den kleuren reflecterende regenbogen in haar levensweb. De dageraad die eindeloos verzuchtend haar adem inhoudt omhelst beginnend ochtendleven.…

ik zei je al 'dag' voor ik je kende een groet voor ik wist wie je was waar het hart vol van is vindt een mond soms geen woorden maar vandaag heb ik je voor het eerst ontmoet zoekend naar verborgen schatten dansen wij als katten om de hete brij ziende blind zijn wij en tasten in het duister naar die ene parel in het knarsend grind…

Het varken noemt het edel renpaard zwijn.…

Hoe vertaal je al je parels tot het dienen van ons mens, zonder te vervallen in een grootsheid? Vanuit bescheidenheid de diepte van je bron. Ieder leven, iedere parel is zo kostbaar, dat je het benutten wilt. Deze parels draag je in je. Wetende dat ieder wezen zulke parels bezit.…

Het aan de jacht ontkomen hert of zwijn Kan zelfs niet meer ontsnappen met de trein.…

Ons land heeft een nieuw record, ja echt 5000 zwijnen deden er aan mee, gingen voor de loop staan, heel gedwee, voor hun eigen bestwil, zo wordt gezegd. Nog 6000 te gaan, zo stelt natuurbeheer, pas dan zijn ze geen gevaar voor het verkeer.…

en gaan tot inkeer gekomen zwijnen de beul deprogrammeren Het kabinet gaf de crisis sluw een duw Provinciaaltjes moeten het maar klaren En de boerbeul?…

Een avondwandeling hier door mijn wijk Er heerst een diepe stilte in de straten Het is, besef ik nu, compleet verlaten Ik zie gewoon geen mens, waar ik ook kijk Toch hoeven wij nu niet meer bang te zijn Er zit hier geen leeuwin, het was een zwijn…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…

De zeldzame parel die alles beter maakt laat zich niet zomaar vinden Je moet naakt in de regen hebben gestaan, ziende zijn in een wereld vol blinden Je moet geluisterd hebben naar de stilte Berusting tonen in je verdriet Je moet geleefd hebben in de stilte voor je ware schoonheid ziet…

Nooit kwam ik een parel tegen. Gevonden is nu de diamant. Ik vond hem in eigen land. Ik trad mijn eigen lichaam binnen. Daar kon ik aan schoonheid winnen. Op wegen van verdriet en smart. Vond ik de parel diep in mijn hart. Ik draag die grote schat nu mee. Geluk is er: zo groot als de zee.…

buiten kijk je meer dan levensgroot naar binnenhof en ridderzaal denk je in de verte misschien wel delft waar je kleuren en mysterie zacht gloeien tegen de duistere achtergrond van je tijd waar de onschuld van je jeugd vecht tegen ontluikende gevoelens een eeuwige parel schittert in den haag springlevend in stille tijdloze schemer…

In de armen van de wereld ligt een gouden parel zacht, wordt daar beschermd door grote handen in het donker van de nacht. Bossen, velden en rivieren, zijn gevangen in hand, in arm, maar ze houden allen stil nu voor de gouden parel daar.…

Op de bodem van mijn bestaan kruip ik uit m'n schulp…

we kunnen niet zonder daarom geniet ik van deze parels zo puur bomen... wat een wonder der natuur…