Alle inzendingen over Schuimend

tussen zilte pilaren golft het schuimend water af en aan zoeken meeuwen krijsend naar vis glinsteren schelpen en wier in geurende tinten stemt de zee me tot zuiver zwijgen stroomt onderhuids mijn verwondering…

Ik hou van bier, het schuimend goudgeel vocht, Wild en ontembaar dansend in de glazen, Het is de roes voor wijzen en voor dwazen, Waar ik zo vaak al van genieten mocht. Al kost het binnenkort een lieve duit, Ik breng op deze drank een heildronk uit.…

Schuimende golven, een eenzaam strand. samen lopen, hand in hand. Zo gelukkig als een paar, De zon verwarmt ons, samen bij elkaar. Dit is zeldzaam. blijven lopen. ik kan eeuwig door. op een gelukkige toekomst hopen! Laat me nooit meer los!…

soms is de zee de zee slechts water dat in schuimende golven en donderend geraas onaantastbaar het land aanraakt dan likken grauwe regenwolken zijn gulzige waterhand lessen zijn dorst tot wolk en water versmelten aan een lege horizon…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

Doorzichtig, schuimend, verkwikkend, volg ik hun pad Zon, zand, zingende zee ik mis je... Nu is er regen en veel TV...!…

Tot aan mijn enkels in de golfslag zijn het maar gedachten schuimend in je kielzog zo groet ik u, tuimelaar van dromen.…

Stromend water, schuimende golven als helder kristal, zuiverend. Bewegende wolken, dalende druppels in een omvangrijke oceaan. Helder en koel, dorstlessend, helend als een kleed om je lichaam, doorschijnend als glas, dankbaarheid voor het leven, het heilige water.…

de nieuwe maan die in een lijn komt te staan langs de horizon, het water woelde de zee om en raakte het harde zand storm van golven hoog schuimende witte koppen kijken de branding aan, de nieuwe maan de eclips heeft het gedaan…

Je kwam binnen als het schuimende zout drong in alles door keerde mij in suisen nu noem je dat avontuur en zegt dat er meer waren zijn, misschien zelfs nu klaag je dat ik je moet laten gaan omdat je anders toch wel door mij heen sijpelt maar sijpelen lukt nu even niet je rot nu even in je eigen water.…

Wij praten gelijk de zee ik de golf die wegtrekt jij de golf die terugkomt een onafgebroken gaan en komen soms woest schuimend soms zacht ruisend maar altijd klimmen naar de top op zoek naar de verzoening altijd als één eindigend nooit alleen.…

glanzend olielijf het strand leeft zinderend zand de zee kopt schuimend loom de geilheid in mijn hoofd trekt mij op de terugweg onderuit achter de rondborstige duinen ligt de vraag, dreigend vanuit het zuiden, of ik droog thuis kom…

maagdelijk ongeschonden nog de onbetreden dag aarzelend met ingehouden adem de eerste stap scheurt perfectie in flarden schuimende ochtend ik claim de dag geef hem mijn kleur verleg mijn grens tot het getij mijn hoogmoed wist een korrel zand van dit strand…

Een zonderling aan boord, Laaiend schuimende golfen typeren zijn gestalte en geest. Het kompas geeft oostelijke richting aan, De koers is gezet, wij allen varen mee.…

Weet je wat ik lekker vind: Zitten op ons tuinterras met wat zon en uit de wind, in mijn hand een heel groot glas vol met goudgeel schuimend bier. Als het glas dan onverwacht koel een frisse druppel morst op mijn rood verbrande borst denk ik: ~Wat geniet ik hier.~…

Ik kijk met kleuren zon naar schuimende golven ik voel zand en zout niet genezen wonden warmte en zon verbloemen en helen alsof er niets gebroken is doch woorden winnen niet niet van mijn gevoelens ik wandel hoofd en schouders rechtop ik zoek een mens van mens gemaakt…

met haast geen merg meer over ontvlucht ik het bezet gebied duik onder in de stadsdouche zinderend en schuimend spoelt zij de spanning uit mijn gekwelde dag weldadig die cocktail van geluid en geur kleurrijk verlichte wandelaars en het ballet der obers opgelucht slik ik dit vertrouwde beeld er is nog een andere wereld…

Donderend rollen de golven met schuimende koppen over elkaar. Kussen de kust en stuivend zand met schelpen dwarrelen door de lucht. Een zilte geur vermengt zich met vlagen van mist over het strand. Ik wandel met jou hand in hand. De storm heerst over het land!…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

Geen schuimend water meer voor de boeg. Afscheid nam hij voor de einder, veel te vroeg.…

hoger en hoger slaan de woedende golven door de Boca Inferno een duivels-aanschouw de bulderende kracht van wel duizend paarden werpen de schuimende zee tot ver in het blauw meeuwen verdrinken duiven slaan te pletter het gezicht van de schipper staat sober en grauw…

Schuimend water baart onheil Kolkende massa overrompelt de stralende kust Wuivende stranden branden in spokende chaos Lichamen drijven sterven bederven Wanhoop ontreddering dood De zee is los niets ontziende blind Mijn God Wees een God van nabij…

Schuimend zonlicht golft tot aan de horizon. Witte stapelwolken drijven door het blauw. Een snoer van meeuwen en strandlopertjes kringelt langs de branding, waar de hemel zich spiegelt in het natte zand. Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

Terwijl brakende golven, bronzen plekken op de wanden van stenen, genialer dan de schuimende koppen hun te stevige handdruk achter laten. smeert het zout zich in oude kieren en mergt de zeegronden uit die de weg naar vaste dijken lijdt kotst de rots het zoete uit om wilde golven te doen breken.…

Mijn fantasie zwierf deze nacht naar een ver gedachten land ik zag daar twee rivieren innig meanderen rond de boezem van een berg die eenzaam in de wolken piekt en ik hoorde daar dromen stromen klateren door ravijnen die schuimende wateren hartstochtelijk storten in het blauwe meer en ik voelde mij onverzadigd, ik wilde meer en meer…

Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

de golven zijn verdwenen het water spiegelglad doorzichtig tot de bodem die in vroeger tijden nooit echt aanwezig was de wind is langzaam afgenomen in het eerder schuimend kielzog drijven nog de laatste dromen toch ben je hele dagen bovendeks en checkt omstandigheden de toekomst lijkt helaas steeds meer op het verleden…

In het keukenlicht dwaalt een losgeweekte herinnering binnen twee lachende gezichtjes boven het tafelblad twee kleintjes op schoot ruziënd mama, die knie was van mij In het slapend donker sneeuwt een onverhoeds verlangen onder Eén man, kindertjes: twee een dag met schuimend rijm van wee naar heim…

de schuimende paarden volgen de heer der stormen gedwee hun eindeloze rijen storten zich op het zand en sterven zou de wind soms vragen of de zon lang genoeg de aarde heeft verdragen omdat de maan het vroeg want de tijden lijken steeds terug te keren naar de grijze dijken die het groene land beklemmen…