Alle inzendingen over Schuimend

weer, regeert de natuur met harde hand een grijze stroming breekt los in zweepslagen kraakt de glasheldere hemel in scherven vergruist het water tot ze zich schuimend overgeeft waart rond en rond tot de wind zijn adem staakt en nevels oplossen zodat verborgen licht weer openbaart…

Kolkende zee zich uitend in torenhoge golven het aantonen van mijn nietigheid overgeleverd aan schuimende razernij Schoonheid in al zijn woede opgezweept door de storm hoor mij schreeuwen van ontzag zie mij heen en weer geslingerd worden En toch houd ik van die blauwe reus mij steeds weer bedankend voor het volhouden met liefkozende mooie…

De leegte die aanspoelt op het stille strand in de vorm van golven met schuimende koppen Laat steeds weer een restje achter van wat ooit in het verschiet heeft gelegen al wat rest is wit Helmgras schudt het hoofd hoor de wind fluisteren zoals grijze wolken de zee kussen voorspellen zij niet veel goeds…

ik wil de zee niet ontmoeten in haar schuimende opwinding het verzinken van trots en haar zaak behartigen al was ze een godin laat de wind maar smijten met frustraties, vileine woorden snijden niet maar strelen de klinkers waarvan de golven zijn gebouwd het is haar geaardheid, tweedelig en vruchtbaar zoals tijd momenten deelt in zomerige…

Alle uitgeademde eeuwen zijn Het vulkaanas van mijn bodemlagen Ongedesemd, in aards vet gedoopt Als zodanig verstopt in bronstig moeras Opgetrokken uit ruwe verbazing Slechts dagzomend met wenkbrauwen Dorstig geurend naar klamme keldermuren Kruipend, schuimend, bij vlagen met aderjeuk Tussendoor zoek ik het zaad van morgen…

Woeste golven overspoelen verstand schuimende koppen hoofd in brand Gevoelens op en neer golvend door lijf en geest 't stormt in mij het maakt me bevreesd Geknepen vingers klauwende hand waarom neemt emotie toch telkens de overhand ? Ik wil gewoon rust niet denken, niet doen terug naar wat ? misschien terug naar toen ?…

Meeuwen vliegen vechtend tegen de wind in krijsend boven het water, of in duikvlucht scherend over het schuimende sop. Nijdig werpt de zee haar golven op 't strand met de vele verloren dromen die al duizende jaren meezwalpen op zoek naar hun thuisland.…

de herinnering voert mij mee op het ritme van mijn hart emoties raken langzaam los van de wanden van mijn geest warmte geeft mij kracht die onuitputtelijk lijkt in vrije val zonder gewicht bevrijd van alle last de tijd vangt mij op en ik sluimer verder op schuimende golven steeds verder terug in mijzelf…

De goede God jaagt adembenemend hoog De winden boven het sop der zee Spelend met de zon Schudt hij de wolken op Tot schuimende witte kussens Boven een strak blauw overtrek Met hoofden opgeheven zagen wij benee Dat het goed was En leerden lief te hebben Genietend van het spel Der hemelse natuur…

waar strand en zee schuimend de liefde bedrijven schuren zand en zout zonverbrande lijven moet ik in wind en duin kind en kruin beschermen terwijl gaap en slaap zich over mijn geest ontfermen jij kust de rust en sluit het zonlicht buiten ik tel de schapen die wollig ook mijn ogen sluiten…

Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut evenwicht.…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…

Wat onder uw pruik ontstond Aan helderheid, die verblinding wekt, Fnuikt mijn woede: van het plafond duikt Een gipsdruif in mijn schuimende mond. ------------------------------------------------------- uit: Van aldoor groter hoogte plat op het zeil (1973)…

Aanrollende golven met schuimende koppen de strandtent kraakt Koffie en schrijfblok achter door zilte wind gestraald vensterglas Zilveren meeuwen leven zich uit tegen staalblauwe hemel Contrast tussen toorn der zee en m'n lichaam scherpt 't bewustzijn Gewoon gelukkig op 'n koude winterdag aan de Noordzee…

bliksemschichten, donder slagregens en watten onder mijn verhitte dak een woeste zee dendert schuimend door mijn maag van liefde, gekmakende liefde die niet kan, die niet mag jouw geur zit in mijn huid zoals je warme lijf nog in mijn ogen schuilt verscheurd en verward bonkt mijn brandend hart door liefde, gekmakende liefde die niet…

heb de mooiste momenten verzameld uit de kunstschatten der natuur een onweersslag wat schuimende golven door zee aan land gebracht regensluiers en het vallen van de eerste sneeuw zonsondergangen met verdwaalde meeuw wilde ze delen met een groter publiek maar in poseren ontviel steeds de ziel ik had het decor van bewegen vergeten…

Lichtpuntje Langzaam keert het tij boven schuimende wolken een zilvermeeuw krijst Mei Het ei is gelegd in geborgen nestwarmte de lente vliegt uit Juni De zomer ontploft een vlinderhart staat in brand de maan lacht een traan…

toen ik dacht dat je zei dat je hier wel blijven kon zag ik sterren schijnen een lichtend pad over ons samenzijn hoorde ik rivieren bruisen hoe het water zich met volle kracht schuimend op de rotsen gooit en wij daarboven onroestbaar toen ik dacht dat je zei diende je mij te corrigeren het nalaten van dat kleine feit die ochtend in een…

een spoor van voetstappen op het geplooide strand ligt kronkelig te wachten langs golven van de oceaan een briesje wuift het lange haar als de hand een schelpdier vindt die wonderlijk verscholen ligt haar schaduw zwicht synchroon zand bloost met de lucht en omarmt haar silhouet terwijl het water schuimend rolt wordt zonlicht zacht gewist…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

horen mijn dromen paarden draven langs vreemde graven waarover treurende bomen een schuimend hijgen van aangetrokken teugels en knellende dissels wegzinderend in bestoft zwijgen golvend ebt muziek uit verlaten discotheken neonlichten doven de tragiek rimpels over nachtelijke beken kromgebogen en zeeziek hou ik het voor bekeken…

Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

Terg niet langer mijn hoop zelfs de wind verdraagt mij niet de hemel staat in mijn ogen als een rimpelig oud geschrift hoe schromelijk gekleed mijn gedachten lijken meer feitelijk zuigt macht hard Maar er is de zee zonder conformisme maar schuimend zij spoelt zout op mijn huid in een land waar mijn thuis betwist blijft ben niet ik degene…

Ik doe mijn briefje aan jou Vandaag op de flessenpost, Geef het over aan De schuimende branding op Het Callantsoger strand, En laat het gaan, Ik hoop dat het Je ooit bereiken zal, En zal rusten in je Opengevouwen hand, En dat ik je Zal leren kennen, Ook al ken ik Mezelf nog niet - Misschien helpt mijn Noodkreet aan jou ook…

Hierdoor kwamen de golven schuimend het strand op. Het zou fraai geweest zijn als er een "cappuccinolaag" over de zee zichtbaar was geweest. Een verpletterend einde van de zonsondergang, was in volle gang.…

zwemmen ze richting land, Vloed van woorden in branding uitgemond, Spoelt in frasen over het strand, Schuimende silhouet droogt in het zand, Verzonken in ademende korrels grond, Gestolde emotie in motie gebracht, Chemie in magische atmosferen, Om versteende kilte te leren verteren, Koele materie werd golvend en zacht.…

De horizon vervaagt de dreiging op de woeste zee van gezichten het bespringt mij en beklemt mij de noeste tree naar de gerichten over het gelaat dat voorbij ging Steeds als ik bijna kolkend omkom doemt daar het laatste silhouet van schuimend wit en schamper wit het vers opengevouwen bankbiljet betaalt mijn geknakte ouderdom Martelend…

Zoals bloed en munt naar koper geurt breken golven schuimend rood gekleurd tegen vinnen op moeder en baby's rug. Sluiten betraande ogen met een laatste knip. Verdriet en medeleven klinken van mijlenver hoog gehuil echoët in ons bezwaard geweten. Snijden door ijskoud water en pijnlijk vlees wijze antwoorden die nooit meer zijn.…

lief babytje slaap zacht engeltjes beschermend om jou heen zo zoetig ogend onder het soppend geluidje zuigend aan je speen rustieke bewegingen door het warm schuimend 'water van t'babybad heerlijk riekend lotion alle haartjes plat jij het knuffelwondertje/trotse ouders bovendien van hen en opa's/oma's het hoogste cijfer…