Alle inzendingen over Spartelend dier?

Een spartelend toegeven, aan de brute krachten van de woordenzee. Handen strak gevouwen, knielend, alles smekend, altijd wetend dat ik nooit verslagen worden zou, nee niet dat.…

Er spartelen vogeltjes in het blauw van je ogen geen twee dezelfde Ik roep ze ik lok ze probeer ze te pakken tevergeefs Ik zoek wat veren dons een snaveltje pootjes een staart bouw daarvan een vogeltje Bijna ----------------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988.…

uiteindelijk is de schrijver niet meer bij zinnen, ten dode opgeschreven ondanks zijn roze bril draait de wereld een dag naar de nacht collega-scribenten spartelen, sputteren tegen een onherroepelijk eind we gaan er aan allemaal naar de maan…

Terwijl de vis naar adem hapt in de veel te kleine vijver zijn staart net gestrekt kijkt hij naar zijn lotgenoot een kooikarper wit van kleur die wild spartelend in de hand van de koper zich los probeert te wurmen zonder een schijn van kans…

Uitpuilende ogen, Wanhopig spartelend In onnavolgbare kronkels, Lippen die in het duister Tasten op zoek naar Uitsluitend levend water dat De dood nog voorkomen kan - Hier ligt een mens Als een vis zieltogend Op het droge, En geen visser die hem De genadeklap durft te geven…

ze lag wat te spartelen als fulltime baby maar opeens kruipt ze naar alle stopcontacten dan naar stapels papier heeft ze haar mond vol van kijkt ze naar mij met haar mond vol papier en ze lacht en ik lach en haal alles uit haar mond mijn hart stond bijna stil…

toen de zee de boot zonder mast voor even nog zeilloos spartelen liet toen de zee zich bedacht en jou achter een muur van water aan het zicht onttrok toen de zee de vermoorde onschuld speelde toen balde plots een diepe rouw in mij samen…

Boterzachte wangetjes brutale handjes priemende oogjes parelwitte tandjes Zijdezachte haartjes spartelende voetjes volle rode lipjes piepkleine sproetjes Kin met een kuiltje neusje in de kou mijn prachtige kind ik hou van jou...…

De vis glibbert door de maas kieuwt kauwend spartelend. Opluchting...... gevonden onder water. Met bolle ogen zoekt zij haar weg en vindt consorten in de jungle van de zee.…

de oevers van hun jeugd zullen raken sluiten zij hun ogen voor de school onwetenden op wie een zee nog wacht Zonder dat een ander door het lijden in hun blik kan achteruitdeinzen van schrik houdt plots hun spartelen op Mensen zijn geen zalmen die Beschaamd hun blik afwenden En geen ander gunnen Het leven in hun ogen te zien.…

Kijkend naar het nest in de waterplas, waar voorheen nog eieren lagen zie ik moeder en kindjes door het water waden, ze zijn het nest uit, spartelen met moeder mee! Denkend aan het uitvliegen van kinderen, gebeurde bijna hetzelfde met dat verschil dat er geen water bij te pas kwam ze stapten hun eigen leven in, leeg was het huis.…

Een dier kan dier zijn zonder dit te weten een mens... in hemelsnaam! waarom primitiever dan een dier mineraal plant of dier het verschil? een mens martelt dood als bezeten plezier vertel kom op vertel! zonder het te weten.…

Alle lekkere dieren deugen. Dieren eten lekkere planten. Dieren eten ook mededieren op. Dieren lusten mensen veelal niet. Levenskunstenaars zijn ondeugend. Saaie mensen zijn deugdzaam. Criminelen deugen nooit.…

als een dichtvriezende rivier ontloop je vergeefs het meesleurende niets dat onder je door stroomt en toch je gaat ze te lijf de pijnlijke groei de spartelende worsteling met angst en agonie ruk je je los je wordt die je bent met onvermijdelijke moed en dan dichterbij de dood de omgekeerde bloei: leeg genoeg om vol te lopen…

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

Een tuin voor dieren, Ieder dier haar aangezicht. En wij, het onze.…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

Ze zit in bus 106 de stad trekt bleek aan haar schouder op de weilanden ligt groen kinderen fietsen in de wind huizen spartelen aan de grond onder de rivieren geen polders maar bossen zomers de Sonse duinen ze kan er niet genoeg van krijgen het land zó uit de zee geschept! --------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

Als men zoekt naar het "dier" in de mens, vraag maar eerst aan het dier wat hij denkt over de "mens".…

De golven zijn ferm, de vissen spartelen van genot onder de slagen van hun rackets. Er staat veel op het spel: de zon is een bokaal op de bodem van de baai. De golven storten zich onvermoeibaar in de strijd, de vissen kreunen. Intussen gaat de tijd er met de fonkelende prijs vandoor.…

helderheid van je taal als water in die waterstroom drijven takken en gedachten ze blijven ergens hangen na een tijdje gaan ze door of misschien wel niet gevangen in een zijstroom vol vissen is het steeds weer iets over je heimwee de woorden van gemis die dat blijven zeggen zeg het zeg het voort en kijk naar het spartelen…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

Ik hang hier maar Wat zou ik spartelen?…

Hij kijkt naar mij ik kijk naar hem Zachtjes vraag ik "zullen we ruilen jij mens, ik dier? Een krachtig antwoord volgt "mij niet gezien kijk om je heen: mensen net dieren! dieren net mensen?" mij niet gezien!…

Laten we dansen in de regen zoenen in het licht van sneeuw neem me mee in jouw zegen voor het feest van de eeuw Omarm mij in de stralende zon til me op een wolk van geluk drink met mij uit de liefdesbron streel de bloem die ik voor je pluk Hou me vast in de koude nacht spartel met mij in een passiefontein ik heb hier zo lang op gewacht…

ik zag je woorden spartelen in balans om tot een goede zin in uitleg te geraken punten komma's hadden echt geen kans jij kon het mij niet duidelijker maken we voelen samen weten veel maar ogen uit een andere omgeving denken dus in eigen overweging herkennen kleuren proeven ook de geuren maar je ziel en zaligheid was ik…

Tussen eenzame harten onbegrepen anderen begrijpend met aandacht, mijn wachtwoord de hoofdsleutel in mijn genen Spartelend deed ik het al verder kon ik nog niets als baby, als volwassene zou niemand het moeten afleren zou niemand het moeten opeisen wanneer hij zich gekwetst voelt door gekwetsten, verongelijkt door de wereld van schijnvolwassenen…

Het hert is dichtbij, het ademt en kijkt, roerloos -- voel ik me gezien.…

De Brexit schuif ik eventjes opzij net als de uitslag in het Capitool of personeelstekort op elke school. Geen dichter wordt van die discussies blij. Maar niets beweegt de inspiratielozen als het obscure woordje “zoönosen”.…

De losgeslagen zon jongleert met gillende kometen, oceanen spartelen verbijsterd op de wind. De lente komt en komt alweer, nu spuiten de vulkanen en witte wolken druppelen hun lading op het land.…