Alle inzendingen over Steven Anderson

Herinneringen (grijs maar goud) vermalen wat vandaag gebeurt. Mijn god, ben ik al echt zo oud? Maar kom toch, jongen, niet getreurd om dinkytoy en meisjesvlecht. Drink bier, wees braaf en –ja, hoor- flirt. Maar iets is in mijn hart gelegd, waartegen ik weemoedig vecht.…

Ze zeggen dat noten dik maken, wel, het klopt, ik maak me dik om noten, want ik krijg ze niet open.…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

van niets tot beste vriend van liefde tot partner van alles tot vriendschap van een beetje tot niets…

Als ik de windmolens zie, dan weet ik dat ik bijna thuis ben, het klinkt misschien een beetje gek, maar als ze draaien, dan weet ik dat je aan me denkt; ik wou dat je hier was, dicht bij mij, samen onder die ene windmolen, de wind door onze haren, nu ja, jouw haren; ik hou van je lach, je gekke uitspraken, onze grappige momenten samen…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Haar sierlijk lijf zweeft naar het net. Haar smash zal straks verwoestend zijn. Haar arm gespierd, geen gram te vet. Pats! Langs het blok en voor de lijn. Een aceje daar, een blokje hier. Wie krijgt zo’n grote speelster klein? Genieten bij een blikje bier op Eurosport van Manon Flier.…

Acht lettergrepen sieren haar, een teder jambisch vers van kracht in één tetrametertje maar. Al is zij slechts één van de acht en roeien godbetert haar stiel, haar naam is poëzie die lacht, als zij, pompeus en toch fragiel: Roline Repelaer van Driel.…

Zij fietst. Ik ook. Ik groet. Zij ook. Zo’n blij contact in één moment van snel elkaars gezichten lezen. Eén tel, die het heelal verkent, maar meer zal het nooit wezen. Ik fiets. Zij ook. Hard.…

Zolang naar uitgekeken aftellen van maanden naar weken van weken tot dagen optellen van één tot vijftien wie niet mocht starten die was gezien het lot hing af van de Goden zij keken naar beneden en wij naar boven zelfs een niet gelovige zou zijn beginnen te gaan geloven en hoewel er geen mist was hing er toch een gordijn die onzekerheid,…

Ze is iets te sportief. Een mooie meid, dat wel, maar mij net iets te fel. Ze is iets te sportief. Voorstelbaar toch, zo'n grief? Want ik ben niet zo snel. Een mooie meid, dat wel. Ze is iets te sportief.…

Gewoon wat aan het leven, onwetend hoe dat moet. Wanneer doe je het goed? Gewoon wat aan het leven... De dood volgt op de voet. Geen aandacht eraan geven? Onwetend hoe dat moet, gewoon wat aan het leven.…

Getroffen door je warme klank, ben ik nu ook geraakt doordat die is gesmoord in drugs en drank. Niet dat ik echt veel met je had en dat ik nu onnoemlijk lijd, maar hee, Whitney, je had wel wat. En nu zijn we je zomaar kwijt. Houston... we have a problem, meid.…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Er is altijd wel zo'n geleerde. Ze komen zomaar in de krant, hoog opgeleid in hoed en rand; er is altijd wel zo'n geleerde. En feiten? Hij komt met verkeerde en presenteert ze arrogant. Ze komen zomaar in de krant. Er is altijd wel zo'n geleerde.…

Gekke ik, ik die niet beter weet, vaak doet alsof, en het dan weer vergeet; steeds opzoek naar twee, maar nog altijd alleen; zoals ik ben, een lach en een traan, ieder op zijn manier; maar het komt wel goed, een beetje gek, daar hou ik wel van, al 31 jaar, gekke ik, opzoek naar: gek op jou.…

Ook al heb je het me niet gevraagd, verliefd ben ik toch geworden, en ook al zie ik je niet vaak, toch doe je mijn hart bloeden, waarom doe ik het mezelf aan, die glimlach van jou, eindigt bij mij steeds in een traan, ik zou je willen bannen uit mijn gedachten, liefst voorgoed, maar je zit ook in mijn hart, dag en nacht, ik probeer het…

Een kus als een kleur zoals de herfst het vertelt vandaag ben je mooi en schijnt de zon morgen is er een storm, een zware bui, waarvoor je schuilt wind en regen je denkt na en kijkt ernaar ups and downs een spiegel die naar je kijkt glimlach of een boze blik ben ik dat echt? Ja ik ben het ik ben er hier op deze wereld ik kijk en geniet…

Het was mooi, het was lief maar... het deed ook een beetje pijn, ik keek omhoog en jij naar beneden ik was verliefd eerder dan jij niet dat het ergens stond geschreven maar... je viel omlaag alleen ik weet niet waar ik zag alleen een glimp en werd verblind.…

ik, ik weet niet veel, kusje hier, kusje daar, maar dit weet ik wel, de wereld is van geen tel, alleen ikke wel; koude koude wereld, zwijgen is wat telt, zolang men het niet ziet, of verder vertelt; koude koude wereld, geld is van belang, iedereen die het telt; arme arme wij, wij die niet klagen of zagen, alleen maar knikken…

De geniale topman Jobs vertrokken. In iedere reactie die je leest, staat dat een saaie toekomst wordt gevreesd. Ook aandeelhouders zitten met de brokken. Men moet, hoezeer het ieder ook mag spijten, toch even door de zure Apple bijten.…

Wakker werd ik deze ochtend Echt geen nieuwsbericht was positief Wakker werd ik weer van Tanks op de plaats waar Jezus eerder stond, was Nu slechts ongerief Ook zanger Steve Earl wil vrede Met hun zwaarden die zijn neergelegd Respect voor elkanders Geloof; verschillend maar in de kern gelijk Krom, in het hart recht…

Voorstuwende kracht van de wind laat je dansen op de golven van het water je steven klieft de weerstand van het diep ranke masten als een houvast de zeilen bol op volle kracht de trots van hen die jou bevaren rechtsaan voortbewegend naar je doel vastbesloten zoekend naar een haven meer je aan in rust met kalm gemoed…

ik zie jouw naam, in zwier geschreven, met plezier, gedreven lig jij hier gebeiteld jij zint op faam, ziet dat graag ingewreven, maar ik wend mijn steven, ik laat jouw indruk achter ik neem mijzelf in voordat jij dat doet jij bent mij te min ik laat je zelfs geen groet.…

voor bestuurder Steve Stevaert geen moeilijke vraag het is een fabriek met een hart een ziel én een maag…

Oreade is haar naam, zo geliefd kompaan, zie haar krans, de steven,…

Voor Sacha Anderson Bodemloos. De wereld wordt ontdekt. Ik lees weer, word kwetsbaar en hard, kan reizen zoveel ik wil, bedacht geluk, streek over de schedel: zon die minder heet, wijn die minder wreed was wanneer ik op mijn gemak het maanlandschap vergat. Ik dempte, dempte niet. Zand en stof. Geen grein verstand. Hoezo risico?…

Ik vertrek zonder een kus geen hand slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…

Nu wendt de van koper spattende steven zich naar het smeltwerk van zon en zee, net voorbij de Punta della D. Rechts deint een kleiner eiland met een abdij, waar Unesco tijdelijk haar kwartieren heeft, en Fontana een retrospectieve. Oorlog wisselt met vrede zoals verkrachting met gebeden.…

Ach, laat mij nu maar even alleen met de mist in mijn hart mijn toekomst wendt zijn steven en gaat eigenlijk weer van start Alles troebel en niet te raden wacht ik op dat mooie moment mijn verdriet is zwaarbeladen het lijkt een gebed zonder end Ach, laat mij nu maar even het komt allemaal wel weer goed het verleden staat geschreven…